- Η πέρδικα και ο κόρακας
Πρέπει να σας πω πως δεν θυμάμαι πού συνάντησα αυτήν την ιστοριούλα.
Μια πέρδικα καθόταν σ’ ένα δέντρο στο δάσος. Ένα κοράκι ξάφνου ήρθε στο ίδιο δέντρο ν’ αναπαυθεί.
– “Πως από ‘δω;” ρώτησε η πέρδικα.
– “Πάω ταξίδι” έκραξε ο κόρακας.
– “Πώς αυτό;”
– “Ζούσα στο χωριό πιο κάτω από το δάσος εδώ. Παλιά οι άνθρωποι μου πετούσαν τ’ αποφάγια τους. Τελευταία σταμάτησαν: μόνο πέτρες μου πετούν. Λένε πως δεν τους αρέσει η φωνή μου. Γι’ αυτό πάω ανατολικά”.
– “Φίλε μου, τη φωνή σου ν’ αλλάξεις, όχι χωριό,” τον συμβούλεψε η πέρδικα. “Γιατί κι ανατολικά να πας, πάλι πέτρες θα σου πετούν”.
Μπορεί όμως ο κόρακας να αλλάξει φωνή; Όχι. Μπορεί μόνο να σωπαίνει.
2. Κάθε στιγμή
Οι σπουδαστές του Ζεν συνήθως παραμένουν με το δάσκαλό τους δέκα χρόνια προτού οι ίδιοι μπορέσουν να διδάξουν άλλους. Έτσι ο Τέννο, αφού πια συμπλήρωσε 10 χρόνια μαθητείας, έφυγε και άρχισε να διδάσκει.
Μια βροχερή μέρα επισκέφτηκε τον μεγάλο δάσκαλο Ναν-ίν. Άφησε την ομπρέλα και τα τσόκαρά του στον διάδρομο και πέρασε στο σαλόνι όπου καθόταν ο Ναν-ίν.
Ο ηλικιωμένος δάσκαλος υποδέχτηκε τον νέο με εγκαρδιότητα.
«Θα’θελα να ξέρω», του λέει σε μια στιγμή χαμογελώντας, «που ακριβώς άφησες τα τσόκαρά σου: στα δεξιά ή αριστερά της ομπρέλας σου;»
Ο Τέννο δεν μπορούσε να απαντήσει αμέσως. Σάστισε, κοκκίνισε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ικανός ακόμα να εφαρμόζει την πειθαρχία του Ζεν κάθε στιγμή.
Υποκλίθηκε: «Κύριε, θέλω να γίνω μαθητής σας».
Έτσι ο Τέννο σπούδασε στον Ναν-ίν άλλα 6 χρόνια.
