1. Ο υποδιοικητής της Αστυνομίας του Ντουμπάϊ δήλωσε πρόσφατα σε σχέση με τις νέες συμφωνίες που εγκαθιδρύουν ειρηνικές σχέσεις μεταξύ ΕΑΕ και Μπαχρέιν και Ισραήλ: «9 εκατομμύρια Εβραίων είναι καλύτερα από 400 εκατομμύρια Αράβων».
Παράξενο ίσως για μας τους Δυτικούς και ιδίως για τους Αναρχοαριστερούς που για δεκαετίες έχαφταν τις σοβιετικής προελεύσεως κουταμάρες περί δύστυχων, κατατρεγμένων Παλαιστινίων – ειδικά στο φούντωμα του μοντέρνου συναισθηματικού ουμανισμού.
Μα οι πιο συνετοί Άραβες, που είναι και οι περισσότεροι για το συγκεκριμένο θέμα, έχουν βαρεθεί μέχρι βούρλας, τον παρατραβηγμένο παραλογισμό της ηγεσίας των Παλαιστινίων. Έχουν καταλάβει πια και δεν ανέχονται την αναλγησία των ηγετών αυτών που ενώ καλοπερνούν και πλουτίζουν δεν θέλουν να έρθουν σε ειρηνική συμφωνία συμβίωσης με τους Ισραηλινούς και να ανακουφίσουν τη δυστυχία του λαού τους. Διότι μόνο αυτοί οι πολιτικοί καταδυναστεύουν τους πολίτες τους.
2. Ο Παλαιστινιακός Χάρτης του 1964 σημείωνε πως η Παλαιστίνη δεν συμπεριλαμβάνει τη Δυτική Όχθη. Τότε η Δυτική Όχθη δεν ήταν στα χέρια των Ισραηλινών. Μετά τον Πόλεμο των 6 Ημερών, ξαφνικά, η Δυτική Όχθη έγινε όχι μόνο μέρος απλό της Παλαιστίνης μα η καρδιά της! Είναι ολοφάνερο πως οι καιροσκόποι που κυβερνούν στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη θέλουν μια Παλαιστίνη που να καλύπτει κάθε περιοχή όπου υπάρχουν Ισραηλινοί.
Αυτή η πονηρία, αυτό το διαιωνιζόμενο μίσος, δεν μπορεί να είναι θεμέλιο για γνήσιο εθνικισμό, για την ίδρυση ενός πολιτισμένου κράτους. Ο εθνικισμός των Παλαιστινίων πολιτικών γεννήθηκε από το μίσος για εχθρούς ή μάλλον την κατασκευή ενός εχθρού για να έχουν οι ίδιοι λόγο ύπαρξης. Διότι ο λαός στην πλειονότητα του δεν συμφωνεί μαζί τους πλέον και θα ήθελε να ζει φιλειρηνικά με τους Ισραηλινούς, όπως κάνουν τα 2εκμ Αράβων που ζουν στο Ισραήλ ως υπήκοοι του κράτους – έστω με κάποιες γκρίνιες.
3. Η απλή ιστορική αλήθεια είναι πως ουδέποτε στο παρελθόν, πριν τη βρετανική επικυριαρχία της περιοχής ολόκληρης από την Αίγυπτο ως τη Συρία και τον Λίβανο, υπήρξε ιδέα Παλαιστινιακού κράτους ή Παλαιστινίων πολιτών. Μόνο όταν ιδρύθηκε το Ισραήλ και μόνο αφού οι Σοβιετικοί (και Ρουμάνοι) σχεδίασαν με τον Αραφάτ τον μύθο του Παλαιστινιακού κράτους τον καιρό του Ψυχρού Πολέμου με τη Δύση, σχηματίστηκε η ιδέα και στις επιδιώξεις των κυνικών Αράβων ηγετών.
Είναι αλήθεια πως πολλοί Άραβες υπέφεραν από τους πολέμους με το Ισραήλ. Μα είχαν πολέμους και νωρίτερα με άλλους Άραβες ή Μουσουλμάνους όπως οι αδίστακτοι Οθωμανοί. Κανείς τους μάλιστα δεν θέλει πλέον την εθνότητα των Τούρκων. Μόνο το Κατάρ βοηθά την Τουρκία.
Η Συρία έχει διαλυθεί. Ο Λίβανος σπαράζεται. Η Υεμένη σπαράζεται. Η Λιβύη έχει σκιστεί στη μέση.
Αυτές ο αραβικές χώρες δεν έχουν την αίσθηση εθνότητας και κράτους όπως στη Δύση. Η Αίγυπτος πέρασε αρκετές επαναστάσεις και τους διχασμούς της προτού καταλαγιάσουν τα πάθη. Μόνο η Ιορδανία κατόρθωσε να μείνει ενιαίο ήσυχο κράτος.
Ίσως αν τα Αραβικά Έθνη κατορθώσουν να απομονώσουν εντελώς τους παλαιστίνιους, κυνικούς, διεφθαρμένους ηγέτες, ίσως, μπορέσει να υλοποιηθεί μια βιώσιμη λύση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων προς όφελος και των δυο λαών.
