1. Ο τσιπρισμός διακατέχει, δυστυχώς, μεγάλο μέρος του «καλλιτεχνικού» κόσμου, και μάλιστα το μέρος όσων έχουν περιορισμένη νοημοσύνη και μόρφωση. Είναι γενικότερα πολίτες και των δύο φύλων που πιστεύουν στον μεγάλο, άχαστο ηγέτη τους και τις αντιλήψεις του, όταν πίστευε πως Λέσβος και Μυτιλήνη είναι δύο ξεχωριστά νησιά και παρά τις περγαμηνές του ως Πολιτικός Μηχανικός δεν ήξερε πως ο κύκλος έχει 360 μοίρες.
Π.χ. ο Γιώργος Κιμούλης συμπεριφέρεται όχι μόνο πάνω στη σκηνή μα και στην κοινή καθημερινότητα σαν να είναι ο Λόρενς Ολίβιε της Ελλάδας. Για την πίστη του στον ηγέτη διορίστηκε πρόεδρος του ΔΣ του Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος μα παραιτήθηκε σύντομα, ευτυχώς. Τον Απρίλιο 2020 δήλωσε με την αυθεντία του μεγάλου «καλλιτέχνη» πως «Η πανδημία ως εργαλείο περίσπασης στοχεύει στην φυσικοποίηση της κρίσης»! Να, η τσιπρική στόχαση!
Ο δε Γεωργούλης, άλλος θεατρίνος και τηλεοπτικός αστέρας, βγήκε ευρωβουλευτής του Σύριζα, μα μόνο μετά αφού η ΝΔ δεν αποδέχθηκε το αίτημα αυτό να πολιτευτεί μαζί της!
2. Μα σήμερα θα επικεντρωθώ στην «καλλιτέχνιδα–τραγουδίστρια» και νυν Συριζαία βουλευτή Ραλλία Χρηστίδου που υποστηρίζει τον Σύριζα από το 2004. Εξελέγη τον Ιούλιο 2019 και παράτησε την «καλλιτεχνική» ενασχόληση. Στις 7/7/20 έκανε μια εκπληκτική αγόρευση στη Βουλή όπου αναφέρθηκε και στους νεκρούς της Μαρφίν μα και τη χρεοκοπία μας.
«Οι τραπεζίτες, οι φίλοι σας [=ΝΔ] ευθύνονται και οι αντικοινωνικές και αντιλαϊκές και ανεύθυνες πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα σε χρεοκοπία από το 2009. Αυτοί ευθύνονται… για τους νεκρούς της Μαρφίν. Και εμείς δεν ξεχνάμε ποτέ τους νεκρούς της Μαρφίν, στο Σύριζα, αλλά δεν ξεχνάμε και τους χιλιάδες ανθρώπους που αυτοκτόνησαν από τις ανεύθυνες πολιτικές σας [=ΝΔ] εκείνο το διάστημα». (Μάθαμε ποτέ ποιοι και ποιες ήταν οι «χιλιάδες»; Άλλο λαμπρό δείγμα τσιπρικής ρητορείας!)
3. Η κυρία Χρηστίδου είναι μία από πολλούς καλλιτέχνες που στηρίζουν τον Σύριζα. Είναι πολύ γνωστά ονόματα όπως Ελένη Βιτάλη, Αφροδίτη Μάνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Λάκης Λαζόπουλος κλπ. κλπ.
Πολλοί και με την ψήφο τους και σε συζητήσεις και σε αναρτήσεις καταδίκασαν την «αναίσχυντη Δεξιά» και, φυσικά, την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την αναλγησία και καταπιεστική πολιτική της. Κανείς όμως δεν εξέφρασε τόση «καλλιτεχνική» έξαρση στον εγκωμιασμό του μεγάλου Αλέξη:
«Αυτός είναι ο Πρόεδρος μας… Ο μοναδικός Ηγέτης. Αυτός είναι η έμπνευση μας, η Ελπίδα εκείνων που έχουν μάθει να αγωνίζονται με το κεφάλι ψηλά, που δίνουν τον Αγώνα της Ζωής με Αξιοπρέπεια… Αυτός είναι η αιτία που κοινωνικοποιήθηκα πολιτικά στα 28 μου χωρίς να είμαι παιδί του κομματικού σωλήνα.»
Ελπίζω να καταλαβαίνετε γιατί βάζω τη λέξη «καλλιτέχνης» σε εισαγωγικά. Διότι μόνο ένας καλλιτέχνης τσιπριστής μπορεί να γράψει τέτοια ωδή, όπως παλιά οι κουκουέδες για τον Στάλιν! Και ο Στάλιν σε λίγα χρόνια,1934-38, κατόρθωσε να εξοντώσει 700.000 σοβιετικούς πολίτες και να φυλακίσει στα γκουλάγκ πάνω από 1 εκατομμύριο, μα εκβιομηχάνησε την αχανή του χώρα. Ο σύντροφος Τσίπρας σε μια πενταετία ευθύνεται μόνο για λίγους πνιγμένους στη Μάνδρα και καμιά εκατοστή καμένους στο Μάτι κι ένα νέο μνημόνιο μονάχα.
