1. Κάποια ώρα θα ερχόταν ο κόμπος στο χτένι και η ΕΕ θα αποφάσιζε οριστικά κατά πόσο θέλει να γίνει όντως μια Ενωμένη Ευρώπη. Η έντονη αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας είναι η ώρα των αποφάσεων. Δεν σημαίνει αυτή πως ξαφνικά η ΕΕ θα μεταμορφωθεί, μα σημαίνει πως ή θα στηρίξει ενωμένη την Ελλάδα δίχως αμφισημίες και έτσι θα γίνει ένα μεγάλο, σημαντικό βήμα προς την ενότητα, ή όχι. Αν η Γερμανία και η Ισπανία (και 2-3 άλλες χώρες) δεν δώσουν αμέριστη συμπαράσταση στην Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, και προσπαθήσουν να προωθήσουν ουδέτερη έστω πολιτική ίσων αποστάσεων, η ΕΕ θα οδεύσει προς διάλυση.
Έλληνες, Αυστριακοί και Γάλλοι (και μερικά άλλα έθνη) θα συνεχίσουν να προωθούν μια αυστηρή στάση απέναντι στην Τουρκία δίχως συμβιβασμό. Και αν χρειαστεί θα πολεμήσουν. Τι θα κάνουν οι τουρκόφιλοι;
2. O Ερντογάν πέρασε τα όρια, παρότι γνωρίζει πως η Γαλλία είναι αξιόμαχη, έχει αρκετές βάσεις στη Μεσόγειο και τον ισχυρότερο στόλο με μεγάλη επιθετική ικανότητα.
Η αλαζονεία και ο υπερφίαλος εθνικισμός περιορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την έμφυτη ευφυΐα των ανθρώπων.
Ίσως να νομίζει ο Τούρκος ηγέτης πως η ήπια, βελούδινη συμπεριφορά της Μέρκελ θα τον βοηθήσει. Έχει πάνω από 3 εκμ Τούρκους ψηφοφόρους στη Γερμανία και οι γερμανικές επενδύσεις στην Τουρκία ανέρχονται σε πολλά δισεκατομμύρια Ευρώ. Έχει λοιπόν έναν ισχυρό μοχλό πίεσης. (Οι φόβοι περί εξαπόλυσης χιλιάδων μεταναστών δεν έχουν βάση. Τα ελληνοτουρκικά σύνορα φυλάσσονται καλά πλέον και με λιγοστή βοήθεια από την Ευρώπη θα είναι αδιαπέραστα – όπως ήδη φαίνεται, 10/11/20.)
Ο Ερντογάν έχει τρεις τεράστιες δυσκολίες.
3. Δεν θα του είναι καθόλου εύκολο να διασπάσει την ΕΕ και να σύρει με το μέρος του οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης. Το άρθρο 42-7 στη Συνθήκη της Λισαβώνας επιτάσσει τη βοήθεια με όλα τα μέσα εκ μέρους όλων των άλλων χωρών – μελών σε περίπτωση επίθεσης σε μία από αυτές. Δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες αποχής, αφού το άρθρο ψηφίστηκε ομόφωνα!
Συνεπώς η 2η δυσκολία του θα είναι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, ήδη σκόρπιες στη Μέση Ανατολή και καθόλου υψηλής μαχητικότητας, να αντιμετωπίσουν τις Δυνάμεις της ΕΕ με αιχμή δόρατος το γαλλικό ναυτικό και την απαράμιλλη αεροπορία των Μιράζ και Ραφάλ.
Η 3η και σοβαρότερη δυσκολία είναι η κρίση της οικονομίας. Η ρευστότητα έχει στεγνώσει καθώς όλα τα αποθεματικά ξοδεύονται να στηρίξουν την τουρκική λίρα. Η οικονομία είναι στο χείλος πλήρους και άτακτης κατάρρευσης.
Είναι αμφίβολο πια αν άλλες χώρες θα συνεχίσουν να στηρίζουν το άθλιο και διεφθαρμένο καθεστώς νεποτισμού και οικογενειοκρατίας. Η Γερμανία συστήνει προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
4. Αυτή είναι η χειρότερη άποψη. Ο Ερντογάν έχει απορρίψει κάθε πρόταση βοήθειας από το ΔΝΤ.
Ο λόγος είναι απλός. Αν το ΔΝΤ εμπλακεί, πολλά θα πρέπει να αλλάξουν στην Τουρκία – όχι προς όφελος του Ερντογάν!
Στο τωρινό καθεστώς η οικονομία διοικείται από συγγενείς του που κάνουν ό,τι τους ζητήσει. Δεν υπάρχει διαφάνεια ούτε λογοδοσία. Τώρα, όμως, ο γαμπρός του Ερντογάν έχει παραιτηθεί για λόγους αδιευκρίνιστους…
Το ΔΝΤ θα απαιτήσει να μπουν τεχνοκράτες στη θέση των συγγενών να υπάρχει διαφάνεια και μια διαχείριση προς όφελος της χώρας, του κρατικού ταμείου, όχι της οικογενειακής τσέπης.
Υπάρχει και μια 4η εσωτερική δυσκολία. Μετά από τόσους λεονταρισμούς και τόση αχαλίνωτη χυδαία προκλητικότητα, θα του είναι δύσκολο να κάνει πίσω δυσαρεστώντας ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού που πίστεψε τις ανοησίες του, μα και τους συνεταίρους στην κυβέρνηση. Και πώς θα το κάνει μετά την αναίσχυντη προκλητική φιέστα στην τουρκοκρατούμενη Αμμόχωστο – μια καθαρή περίπτωση εδαφικής πειρατείας.
Πίσω σίγουρα θα κάνει κάποια ώρα. Αλλιώς θα έχει επώδυνες κυρώσεις, που θα πληγώσουν περισσότερο την οικονομία της χώρας, ή … πόλεμο.
Πάντως τα πολλά λόγια από την Ευρώπη πρέπει πια να έχουν τελειώσει.
