1. Από το 2012 κι έπειτα ο Βλαδίμηρος Πούτιν, πρόεδρος της Ομοσπονδίας της Ρωσίας, το ξεκαθάρισε πως η δημοκρατία στη Ρωσία ήταν μια τελετή μόνο που θα στήριζε το πρόσωπό του – τίποτε άλλο. Το Κράτος Δικαίου παραμερίστηκε πλήρως ως παρωχημένη πρακτική της αρρωστημένης Δύσης για να αντικατασταθεί από τον «χριστιανικό φασισμό» (του Ιβάν Ιλίιν) που είναι ουσιαστικά η «αυθαιρεσία του ηγέτη» και η «συμμόρφωση του λαού με τους νόμους και κανόνες του κράτους».
Η λέξη «κράτος» έχει δυο διαφορετικές μα συγγενικές έννοιες. Το «κράτος» γενικά σημαίνει «κυβέρνηση και κυβερνητικοί ή δημόσιοι μηχανισμοί» μέσω των οποίων κυβερνιέται η χώρα και ο λαός. Μα «Κράτος Δικαίου» σημαίνει «κυριαρχία της Δικαιοσύνης», δηλ. με άλλα λόγια, οι νόμοι ισχύουν εξίσου για όλους τους ανθρώπους στη χώρα από τον πιο ανίσχυρο πολίτη, τον άνεργο ή κλητήρα ή οδοκαθαριστή, ως το ισχυρότερο πρόσωπο, δηλ. τον/την πρωθυπουργό και τον/την πρόεδρο της χώρας!
Έτσι στο νέο καθεστώς ο λαός, οι πολίτες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρονται με διαδηλώσεις αφού οι κρατικοί νόμοι της Ρωσικής Ομοσπονδίας του Πούτιν απαιτούν τώρα συμμόρφωση με και σεβασμό προς νόμους ένας εκ των οποίων απαγορεύει ρητά την εναντίωση και διαμαρτυρία κατά της βούλησης του ηγέτη!
2. Αυτή ήταν η γενική θεώρηση του Ιβάν Ιλίιν, για εκλογές και νόμους.
Η συκοφαντία, ο λίβελος, απαγορεύτηκε. Απαγορεύτηκαν ύβρεις και απαξιώσεις της Ρωσορθόδοξης θρησκείας. Δεν επιτρέπονταν ούτε γελοιογραφίες ούτε ανέκδοτα και η αστυνομία θα προστάτευε την Ορθοδοξία.
Η εξουσία της FSB ( νέα ονομασία για την Τσέκα – NKVD – KGB – GRU) επεκτάθηκε παντού, όπως επί ΕΣΣΔ, και η χρηματοδότησή της αυξήθηκε. Τα στελέχη της, υψηλόβαθμα και χαμηλόβαθμα, είχαν τώρα άδεια να πυροβολούν δίχως προειδοποίηση. Μια νέα μονάδα πήρε την ονομασία Felix Dzerzhinsky, του Πολωνικής καταγωγής συνεργάτη του Λένιν που ίδρυσε την Τσέκα τον Δεκέμβριο 1917!
Ο ορισμός προδοσίας τώρα συμπεριλάμβανε και την παροχή κοινών πληροφοριών για την κοινωνική κατάσταση σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και στο εξωτερικό. Έγινε έγκλημα προδοσίας αν έστελνες γράμμα ή email λέγοντας την αλήθεια σε κάποιον στο εξωτερικό. «Ακραίες ιδεοληψίες» ή «εξτρεμισμοί», που όμως έμεναν απροσδιόριστοι όροι, θεωρούνταν παράνομοι. Η αστυνομία και ο εισαγγελέας αποφάσιζαν αν μια ιδέα, ένα κόνσεπτ, μια αντίληψη ήταν «εξτρεμισμός» ή όχι. Το ίδιο ίσχυε για οργανισμούς που θεωρούνταν πως εργάζονταν ενάντια στα συμφέροντα της Ρωσίας: ο εισαγγελέας αποφάσιζε!
Όποιος οργανισμός έπαιρνε οποιαδήποτε χρηματοδότηση από το εξωτερικό αμέσως θεωρούνταν «ξένος πράκτορας» – ακόμα και αν επρόκειτο για πανεπιστημιακή συνεργασία ή κάποια (συν)διάσκεψη. Όποιοι διαδήλωναν, επίσης, ήταν «ξένοι πράκτορες» ή καθοδηγούνταν από ξένους πράκτορες.
Με άλλα λόγια, παρότι ο Ιβάν Ιλίιν ήταν αδυσώπητος πολέμιος του κομμουνισμού, στη Ρωσία το 2012 επανήλθε ένα καθεστώς σταλινισμού διαφορετικό από το πρότερο μόνο κατ’ όνομα.
3. Ο Ιλίιν δεν καταλάβαινε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης που είχε αναφέρει καθαρά ο Τσώρτσιλ στον Γάλλο Νταλαντιέ αμέσως πριν την κατάληψη της Γαλλίας από τους Γερμανούς. Ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης του 1949 και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα του 1951 που έγιναν τα πρώτα σκαλοπάτια για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ουσιαστικά δεν τον ενδιέφερε διότι μόνον η Ρωσία, η Ρωσική Αυτοκρατορία (μετά τη διάλυση της μισητής ΕΣΣΔ των Μπολσεβίκων) θα έδινε σωτηρία ενώ τα άλλα καθεστώτα όλα οδηγούσαν στην καταστροφή, τη σεξουαλική ανωμαλία και τον σατανισμό. Η Ρωσία θα γινόταν η τέλεια φασιστική Αυτοκρατορία – μετά την κατάλυση της ΕΣΣΔ που θα επερχόταν οπωσδήποτε κάποια ώρα. Όσο για το ισχύον καθεστώς της αυτοκρατορίας – θα ήταν όπως στο τμήμα §2. Ο Ιλίιν θαύμαζε τη δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία και του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία, του πρώτου διδάξαντος Μουσολίνι στην Ιταλία και, φυσικά, του Χίτλερ στη Γερμανία (με τον θεωρητικό Karl Schmitt) αν και θα απέρριπτε τον Χίτλερ αργότερα.
4. Μετά το 2005, οπότε ο Πούτιν έφερε την σωρό του Ιβάν Ιλίιν στη Ρωσία από την Ελβετία και την έθαψε με μεγαλειώδη κηδεία, τα κείμενα του στοχαστή προωθήθηκαν και άρχισαν να επηρεάζουν πολλούς Ρώσους: εκτός από τον Πούτιν και Λαβρόφ, τους Gumilev, Glazyev, Borodai, Dugin, Prokhanov και άλλους. Τρεις από αυτούς ήταν οι ιδρυτές της λέσχης Izborsk: Alexander Prokhanov (γεν. 1938), Sergey Glazyev (γεν. 1961) και Alexander Dugin (γεν. 1962). Η Λέσχη είναι το Think Tank που δίνει σε μεγάλο βαθμό ιδεολογική καθοδήγηση στην κυβέρνηση Πούτιν στηρίζοντας τον χριστιανικό φασισμό, άκρα συντηρητική εθνικοσοσιαλιστική πολιτική και αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας μέσω της Ευρασιατικής Ένωσης (Ρωσία, Λευκορωσία, Καζακστάν και άλλες ασιατικές μικρότερες χώρες). Η Ουκρανία θα ήταν μέλος της Ρωσίας και Ευρασίας!
Μα προτού επεκταθώ σε αυτό το θέμα, πρέπει να αναφερθεί η σκέψη του Lev Gumilev (1912-1992) γιου του ποιητή N. Gumilev και της μεγάλης ποιήτριας Anna Akhmatova. Ο πατέρας Nikolai εκτελέστηκε από την Τσέκα το 1921 και ο ίδιος ο Λεβ φυλακίστηκε δυο φορές από τους σταλινικούς (1938 για 5 έτη, και 1949).
5. Από τον 19ο αιώνα, και νωρίτερα, υπήρχαν δυο ισχυρές τάσεις στη Ρωσία: οι σλαβόφιλοι και οι δυτικόφιλοι. Ο Πέτρος ο Μέγας είχε προσπαθήσει να προωθήσει την προσέγγιση στους Δυτικούς τρόπους μα οι σλαβόφιλοι ήταν πάντα ισχυροί και οι μάζες του αγράμματου λαού (όπως και πολλοί εγγράμματοι) πίστευαν πως η Ρωσία είχε τη δική της ιδιοφυΐα με την Ορθοδοξία της που άρχισε στο Κίεβο το 980 όταν ο ηγέτης Volodymyr εκχριστιανίστηκε, άσχετα με το ότι ούτε Μόσχα, ούτε Ρωσία, υπήρχε τότε.
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα υπήρχαν εξόριστοι Ρώσοι λόγιοι που επικεντρώθηκαν στους Μογγόλους οι οποίοι εγκαθίδρυσαν τη Μόσχα σε ένα περιβάλλον ασφαλές από Δυτικές και κλασικές (Ελλάδος και Ρώμης) επιδράσεις αφού καθυπόταξαν κι έσμιξαν με τα κατάλοιπα του Ρους Κιέβου και Νόβγκοροντ. Η Ρωσία είχε μια δύναμη, αγνότητα και αγιότητα η οποία θα επιβαλλόταν στην αμαρτωλή Δύση!
Αυτή ήταν η πρώτη ιδέα της Ευρασίας και ο Γκουμίλεφ την υιοθέτησε και προώθησε. Η Ευρώπη θα μετατρεπόταν σε σύγχρονη Μογγολία με την καθοδήγηση και ηγεσία της Αγίας Ρωσίας που μέσω Ευρασίας θα εκτεινόταν από τη Βαλτική ως τον Ειρηνικό. Σε αυτήν την ιδέα πρόσθεσε και αντισημιτισμό: οι αδυναμίες της Ρωσίας οφείλονταν σε Εβραίους μα και τους Δυτικούς ταυτόχρονα. Ο Εβραίος ήταν ο κερδοσκόπος έμπορος και χρηματιστής, ο θύτης Χριστιανών που έπινε και κυριολεκτικά το αίμα τους (!) και ο φορέας ιδεών ενός ξένου σατανικού πολιτισμού.
Φίλοι του Λεβ Γκουμίλεφ ήταν οι Sergey Glazyev και πατήρ και υιός Borodai που θα γίνονταν κολλητοί του Πούτιν.
Θα επανέλθω.
