Επιτέλους ο Αλέξης επανήλθε στην εποχή του προγράμματος της Θεσσαλονίκης με διαύγεια, ορμητικότητα και σαφήνεια.
Κι αν εμείς δεν γελούμε, γελούν τα παρδαλά και μη κατσίκια.
Διότι το παλικάρι που δεν θέλει, ή δεν ξέρει μάλλον πώς, να ωριμάσει ακολουθεί στα αχνάρια του άλλου μεγάλου απατεώνα, του «αείμνηστου» Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο!» μα και στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ μείναμε (ευτυχώς) – παρά τα αγκαλιάσματα και πολυφιλήματα με τον Αραφάτ και άλλους τριτοκοσμικούς. Ήθελε στα λόγια, φυσικά να εφαρμόσει το μεγαλόπνοου σχέδιο του για μια Μεσογειακή Κοινή Αγορά μακριά από τους εκμεταλλευτές βορειοευρωπαίους ναζίδες κι έκλυτους αριστοκράτες και γραφειοκράτες και βουτυρανθρώπους – μα με τους γνήσιους αγωνιστές για τον Άνθρωπο, Σύριους, Λιβανέζους, Παλαιστίνιους, Αιγύπτιους, Λίβυους, Αλγερινούς, Τυνήσιους και Μαροκινούς. Ανατολίτικο παζάρι μάλλον, ή Χάβρα των Εβραίων μα δίχως τους Εβραίους – αν έχετε επισκεφθεί «αγορά» σε αυτούς τους εξωτικούς τόπους.
Και ο φίλτατος Αλέξης (φίλτατος διότι τώρα στην αντιπολίτευση!) έκανε μαζί με τις εξαγγελίες του για το πακέτο των 26 δισ, να εκδώσουν οι χώρες του Νότου ένα δικό τους ευρωομόλογο προς κάλυψη των διογκωμένων εξόδων που επέφερε η πανδημία του Κορωνοϊού.
Το πακέτο των 26 δισ η κα Φώφη το καταδίκασε ως «υπεράνω των δικών μας δυνάμεων». Αυτό δεν σημαίνει πολλά, βέβαια. Οι οπαδοί, που μάλλον κουράστηκαν από την πανδημία και γοητεύτηκαν από τον Σωτήρη Τσιόδρα μα και τον «αυστηρό» Χαρδαλιά που δεν υποκρινόταν και δεν μασούσε λόγια, μάλλον δεν δίνουν σημασία πια σε όποια σαχλαμάρα κι αν εκστομίσει ο ίδιος ο χαρισματικός ηγέτης (ή κάποιο ξεφουσκωμένο τσιράκι του).
Απορείς με το ανεξάντλητο θράσος και το ακάματο κυνισμό του.
Πρόσφατα πάλι με τον θάνατο του Μανώλη Γλέζου και του Παναγιώτη Κοροβέση βρήκε την ευκαιρία να υπερθεματίσει για τους αγώνες των αγωνιστών και συντρόφων στην πρόοδο του Ανθρώπου.
Μα ο Γλέζος τον παράτησε και το τσούρμο των τσαρλατάνων και προσέγγισε τον Λαφαζάνη – ως πιο «αριστερό».
Ο δε Κοροβέσης που χρημάτισε υπουργός Επικρατείας στην περίοδο 2007-2009, τους παράτησε κι αυτός ομολογώντας πως η ικανότητά του να καταλάβει τους ανθρώπους δεν ήταν μεγάλη. Και σε συνέντευξή του το 2018, όταν ακόμα ο Σύριζα ήταν κυβέρνηση (για κλάματα) έλεγε «Τέτοια ξεφτίλα από ανθρώπους που ήταν φίλοι μου δεν τη φανταζόμουν».
Τώρα πώς τους διεκδικεί ο φίλτατος Αλέξης αυτούς που τον εγκατέλειψαν (προδοτικά) δεν είναι μυστήριο. Αρπάζεται από άχερα για να ανυψωθεί πάλι στο σκηνικό.…
