1. Υπήρχε παλαιά η ρήση “Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο”. Και σε όλες τις χώρες τα πολύ και κατ’ επανάληψη άτακτα παιδιά στο δημοτικό (=πρωτοβάθμια) και στο γυμνάσιο (=δευτεροβάθμια) τιμωρούνταν με τον χάρακα ή το ραβδί ή ένα-δύο χαστούκια.
Έκανε διαφορά; Κάποτε ναι, κάποτε όχι. Μα πάντα σκεφτόμασταν οι πιο ευαίσθητοι, πιο καλομαθημένοι, πιο φοβητσιάρηδες, πως θα υπήρχε αυτή η τιμωρία αν κάναμε σοβαρή ζαβολιά και, κυρίως, αν χτυπούσαμε άλλο παιδί.
Σήμερα, με την εξάπλωση διάφορων αδόκιμων θεωριών (και αντιλήψεων περί τραυματικών εμπειριών από τον Φρόιδ, που τελικά αποδείχτηκε κούφιος) δεν υπάρχει καμιά τέτοια τιμωρία. Υπήρχε μάλιστα στα κανάλια για πολύ καιρό μια παρουσίαση με διάφορους ηθοποιούς που με σοβαρότατο ή μελιστάλαχτο ύφος έλεγαν “Ποτέ βία/τιμωρία στο παιδί!”
2. Γιατί ποτέ; Πώς θα σταματήσεις έναν ψυχοπαθή που επιτίθεται με μαχαίρι ή πιστόλι σε άλλα παιδιά;
Και υπήρξαν πολλά παραδείγματα, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και στην Ασία, εφήβων που θεωρούσαν αναλώσιμη τη ζωή άλλων ή θεωρούσαν πλάκα να βασανίζουν σαδιστικά άλλα πλάσματα.
Δοκίμασαν όλοι αυτοί οι απόστολοι της ηπιότητας και γλυκύτητας να πείσουν λογικά έναν εξοργισμένο μάγκα να μην επιτίθεται σε άλλους;
Οι έφηβοι έχουν κάπως ανεπτυγμένο το λογικό, μα αυτό θα λειτουργήσει μόνο αν δεν υπάρχει σώρευση εκρηκτικής συναισθηματικής ενέργειας. Αλλιώς δεν κυβερνά τη δράση τους η λογική μα το “έτσι γουστάρω, έτσι θέλω”.
Μόνο αν τα μικρά παιδιά, νωρίς, δεχτούν καθοδήγηση, κάποτε αναγκαστική, βίαιη τιμωρία από γονείς, κηδεμόνες, δασκάλους, θα μάθουν τα όρια της ελευθεριότητας, πόσο μπορούν να ενοχλούν άλλους ή να κάνουν βλαπτικές αταξίες.
3. Οπωσδήποτε υπήρξε υπερβολική, στυγνή αυστηρότητα πολλές φορές – και θα υπάρχει. Μα υπήρχε τιμωρία και για τους αυστηρούς αυτούς, έστω κι αν οι ένοχοι συχνά γλύτωναν.
Μα τώρα έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο, όπου δεν υπάρχει κανένας φραγμός, καμιά αποτρεπτική δύναμη, και ο κάθε μάγκας και σαδιστής μπορεί να συμπεριφέρεται με το “έτσι θέλω, έτσι μου αρέσει”.
Κάτω ή πίσω από αυτή την καθολική πλέον κοινωνική ανοχή για εγκληματίες και θύτες, την ηπιότητα και θωπεία και συγχώρεση, κρύβεται μια ύπουλη φοβία πως μπορεί να τύχαινε να τιμωρηθώ κι εγώ για κάτι τέτοιο και δεν θα το ήθελα. Ή μπορεί να είναι μια διεστραμμένη χριστιανική αντίληψη αγάπης και ειρήνης – που όμως αγνοεί την τελική τιμωρία του βασανισμού στην κόλαση. Ή μπορεί να κουρνιάζει ένας ψευτοανθρωπισμός που συγκεντρώνει την ευαισθησία του στον θύτη και παραγνωρίζει το θύμα, μα και την πιθανότητα ο θύτης να το ξανακάνει αν δεν τιμωρηθεί δεόντως.
4. Τα παιδιά μεγαλώνουν τώρα σε αυτό το υποκριτικό κλίμα ουμανισμού το οποίο διαχέουν και γονείς κι εκπαιδευτικοί (με την παρότρυνση των ψυχολόγων που θεωρούνται “ειδικοί”). Το κάνουν και διότι θέλουν να υποκρίνονται πως είναι “φιλαράκια” κι όχι υπεύθυνοι καθοδηγητές και διότι θέλουν να αποφύγουν τη δυσάρεστη αντιπαράθεση.
Μα κοιτώντας την τελευταία 20ετία, μπορεί κανείς να πει πως αυτή η κοινωνική πολιτική ανατροφής κι εκπαίδευσης παράγει καλύτερους πολίτες; Πιο υπεύθυνους, αλληλέγγυους, συμπονετικούς, ευγενικούς κι έντιμους;
Απεναντίας, δεν είναι η μαγκιά που αυξάνεται στην ομιλία, στην οδήγηση, στην εμπορική συναλλαγή κι άλλες δραστηριότητες; Πόσο και πώς θα αντέξει η όποια σακατεμένη συνοχή της κοινωνίας εφόσον αυξάνεται η αγένεια, η βία, η εγκληματικότητα;
Για πόσο θα μπορέσει να πορεύεται η κοινωνία με αυτόν τον τρόπο, αγνοώντας την κατηφόρα προς τη βαρβαρότητα;
