Μέσα στον Απρίλη, στο πρώτο μισό, παρουσιάστηκαν δυο άρθρα από Άραβες μουσουλμάνους στο Διαδίκτυο. Το ένα από Λιβανέζο απόφοιτο του Ισλαμικού Πανεπιστημίου του Λιβάνου (Μ.Jaafar), το άλλο από μια κυρία Άραβα κάτοικο της Δυτικής όχθης.
1. Ο Λιβανέζος γράφει: “Είμαι κατάπληκτος που ο κόσμος και οι προ Ισραήλ δημοσιογράφοι δεν αναγνωρίζουν πως η Χεζμπολάχ είναι άμεση απάντηση στα εγκλήματα του Ισραήλ και τις απόπειρες γενοκτονίας κατά του λαού του Νότιου Λιβάνου, τον οποίο καταπιέζουν επί 22 έτη. Παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ, το Ισραήλ αρνήθηκε να φύγει από τον Νότιο Λίβανο. Έτσι ξαναγεννήθηκε η Χεζμπολάχ. Οι Ισραηλινοί ξεκίνησαν την κατοχή της περιοχής με τη σφαγή στη Sabra και Shatila. Εκεί οι στρατιώτες του Ισραήλ έφραξαν όλες τις εξόδους και επέτρεψαν στους συμμάχους τους τους Φαλαγγίτες, τρομοκράτες με ρατσιστικές τάσεις και τυφλό μίσος για τους Παλαιστίνιους, να σφάζουν επί δύο μέρες τους αμάχους στα στρατόπεδα προσφύγων – όχι μόνο Παλαιστίνιους μα και Shia και Χριστιανούς Λιβανέζους, μερικές χιλιάδες.”
2. Ο Τζάφαρ γράφει και άλλα για τα Ισραηλινά εγκλήματα. Μα επειδή εσείς αναγνώστες μου ίσως δε γνωρίζετε τα ιστορικά γεγονότα, δίνω μερικές αναγκαίες πληροφορίες.
Οι Φαλαγγίτες ήταν ακροδεξιοί Λιβανέζοι χριστιανοί, κολλητοί του κόμματος Kataeb. Αριθμούσαν 300-400 και λέγεται πως είχαν εντολές από τον Elie Hobeika, που αργότερα έγινε βουλευτής και υπουργός στον Λίβανο – για να εκδικηθούν τη δολοφονία του Προέδρου Bachir Gemayel.
Σκοτώθηκαν, ανάλογα με το ποιος μετράει, 460 με 3.500 άμαχοι.
Οι σφαγές έγιναν στις 16-18 Σεπτεμβρίου 1982.
Νωρίτερα, τον Ιούνιο, Ισραηλινό στράτευμα εισέβαλε στον Νότιο Λίβανο για να καθαρίσει την περιοχή από τρομοκράτες της ΟΑΠ.
Το 1976 επίσης είχαν γίνει σφαγές, όπου Χριστιανοί μιλιταριστές έσφαξαν Μουσουλμάνους και αργότερα Παλαιστίνιοι έσφαξαν Χριστιανούς (σφαγή Damour), σκοτώνοντας την οικογένεια του Hobeika και τη μνηστή του.
Το 1983 μια επιτροπή του ΟΗΕ αποφάνθηκε πως τη μεγάλη ευθύνη την έφερε το Ισραήλ, που είχε στην κατοχή του τα στρατόπεδα κι ενώ γνώριζαν για την επικείμενη σφαγή, δεν έκαναν κάτι να την εμποδίσουν.
Το ίδιο έτος μια Ισραηλινή Επιτροπή έβγαλε το ίδιο συμπέρασμα και ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας Ariel Sharon αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
3. Είναι φανερό πως υπήρχαν εμφύλια πάθη και έντονες συγκρούσεις επί σειρά ετών στον Λίβανο και είναι δύσκολο και μάλλον άχρηστο να πεις φταίει αυτή η παράταξη που ξεκίνησε τις φασαρίες. Αυτό δεν δικαιολογεί τη στάση του Ισραήλ, που βοήθησε με το να επιτρέψει στους Χριστιανούς τρομοκράτες να εισβάλουν στα στρατόπεδα και να εμποδίσει τους πρόσφυγες να ξεφύγουν από τους δολοφόνους. Αλλά και οι ίδιοι αναγνώρισαν τα λάθη και την ευθύνη τους για τις σφαγές.
4. Η κυρία Nada Kh είναι απόφοιτος του An-Najah National University, κάτοικος της Δυτικής όχθης και γράφει: “Επισκέφτηκα το Ισραήλ με τον άντρα μου και την πεθερά μου τον Οκτώβριο 2016.
Οι φρουροί και τελωνιακοί στα σύνορα, στην είσοδο Qalandia, μας φέρθηκαν με μεγάλη αγένεια. Μα, μετά, όταν ζητούσαμε πληροφορίες και βοήθεια, τόσο ο κόσμος όσο και οι αστυνομικοί στους δρόμους και στο μετρό μας βοήθησαν με πολλή ευγένεια και χαμόγελα.
Σε προηγούμενες επισκέψεις μου πριν το 2001, οπότε είχαμε τη 2η intifada [= εξέγερση, Αραβικά], βρήκα τους Ισραηλινούς σαν τους Ιορδανούς να μη χαμογελούν πολύ, μα να είναι φιλικότατοι ακόμα και όταν φορούσα το hijab [ = πέπλο κεφαλής ως το στήθος ] και ήξεραν πως είμαι αραβικής εθνικότητας. Όταν χρειάστηκε, κοπέλες βοήθησαν. Μια φορά δυο νέοι φέρθηκαν αγενώς.
Και οι Ισραηλινοί τελικά είναι άνθρωποι…”
