Πώς κρίνουμε αν μια χώρα πάει καλά, αναπτύσσεται και προοδεύει;
Δύσκολο το ερώτημα διότι τα κριτήρια είναι πολλά και οι γράφοντες έχουν τη δική τους προσωπική ατζέντα, την πολιτική κυρίως ή και θρησκοληπτική συνάφειά τους. Η δεύτερη άποψη έχει υποχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στους περισσότερους δημοσιογράφους και αναλυτές – και ας μένει με τους πολιτικάντηδες και λιγοστούς άλλους.
Διάβαζα στις αρχές Δεκεμβρίου πως γενικά «πάμε καλά» παρά την πανδημία. Αντιγράφω από τον Α. Καρακούση, έγκριτο δημοσιογράφο, στο ΒΗΜΑ (6/12/21):
Ωστόσο, παρά τα χιλιάδες θύματα και την ένταση της υγειονομικής απειλής, η ελληνική οικονομία έδειξε προσαρμοστικότητα μεγάλη. Οι ελληνικές οικονομικές επιδόσεις ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, η ανάκαμψη υπήρξε εντυπωσιακή σε όλους τους τομείς δραστηριότητας, ο τουρισμός κάλυψε μεγάλο μέρος των απωλειών του 2020, η παραγωγική ικανότητα των επιχειρήσεων δεν εκάμφθη, ο εξαγωγικός προσανατολισμός τους ενισχύθηκε και το πιο ελπιδοφόρο είναι ότι οι υγιέστερες αυτών προωθούν πλήθος επενδυτικών σχεδίων… Πόσοι άραγε γνωρίζουν την Paycap, που ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια από τη βιομηχανική ζώνη της Δράμας παράγοντας αλεξικέραυνα για κτίρια και πλοία και σήμερα τροφοδοτεί με προϊόντα εξισορρόπησης της τάσης του ρεύματος όλες τις μεγάλες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες του πλανήτη; Πόσοι άλλοι γνωρίζουν ότι η Flexopack από το Κορωπί εξάγει υλικά συσκευασίας κρέατος σε περίπου τριάντα χώρες και διατηρεί εργοστάσια στην Πολωνία, στη Γαλλία, στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και αλλού; Πόσοι ακόμη γνωρίζουν ότι τα λευκά μάρμαρα Κυριακίδη από το Παγγαίο «ντύνουν» σύγχρονα μουσουλμανικά οικοδομήματα παντού στον κόσμο, από τη Μέκκα και τη Μεδίνα της Σαουδικής Αραβίας μέχρι την Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν; Ή ακόμη πόσοι γνωρίζουν ότι στο περιφρονημένο Πέραμα ναυπηγούνται πολυτελή γιοτ που ζηλεύουν οι πιο εξειδικευμένοι ιταλοί ναυπηγοί; Και στα τρόφιμα επίσης, στις νέες τεχνολογίες και αλλού κρύβονται παραγωγικά διαμάντια ασύγκριτης ποιότητας.
Σε αυτή την άποψη πρέπει να προστεθεί και το άρθρο του Σ. Μουμτζή, επίσης έγκριτου δημοσιογράφου, που δίνει πολλά στοιχεία ανάκαμψης με αριθμούς, την Καθημερινή (10/12/21):
«Οι πρόσφατοι δείκτες της απόδοσης της ελληνικής οικονομίας είναι αποκαλυπτικοί της προόδου που συντελείται. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν πρόκειται για μια αποσπασματική εικόνα, αλλά για μια συνολικότερη, αποτέλεσμα προσπαθειών που γίνονται σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Εχουμε και λέμε:
1. Πτώση της καταγεγραμμένης ανεργίας στο 13%. Τον Σεπτέμβριο του 2020 βρισκόταν στο 16,5%.
2. Αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης κατά 7,3%.
3. Αύξηση επενδύσεων κατά 18,1%.
4. Με ναυαρχίδα τον τουρισμό, ο δείκτης εξαγωγών – υπηρεσιών αυξήθηκε κατά 84%.
5. Ανάπτυξη τρίτου τριμήνου 13,4% και ανάπτυξη 9μήνου 9,3%.
6. Αφησα για το τέλος την απορρόφηση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Κατακτήσαμε την πρώτη θέση σε αυτόν τον τομέα, όταν στο παρελθόν μιλούσαμε για λιμνάζοντα ή για απολεσθέντα κονδύλια. Επιπροσθέτως, η Ελλάδα, με την έγκριση του Eurogroup, τον Ιανουάριο θα αποπληρώσει το υπόλοιπο του δανείου του ΔΝΤ, κλείνοντας έτσι μια σύντομη, αλλά επώδυνη ιστορική περίοδο.»
Έτσι επιστρέφουμε στην πολυπόθητη κανονικότητα. Πολύ ωραίες αυτές οι επισημάνσεις (ειδικά οι δείκτες), αισιόδοξες κι ενθαρρυντικές. Δείχνουν πως το μέλλον των νεότερων γενεών δεν θα είναι οικονομικά δύσκολο. Αλλά υπάρχουν και άλλα γεγονότα που πρέπει να ληφθούν υπόψη, γεγονότα που αφορούν ακριβώς αυτές τις νεότερες γενεές. Η Παιδεία χωλαίνει βασανιστικά για όλους, εκτός από την όποια κυβέρνηση και την τάξη των πολιτευτών. Και αυτή είναι που θα καθορίσει το μέλλον και το ποιόν των επόμενων γενεών.
Ξέρουμε για τις καταλήψεις και τη μουλαρίσια άρνηση των συνδικαλιστών να δεχθούν αξιολόγηση. Ξέρουμε για τα ανεπαρκή προγράμματα και τις επιδόσεις των μαθητών στις εξετάσεις PISA όπου η χώρα μας μόνιμα καταλαμβάνει τη θέση 34 ως 32 (στην καλύτερη περίπτωση)! Ξέρουμε για τους μαθητές που φωνάζοντας απαιτούν από δασκάλους και καθηγητές να τους βάλουν καλύτερους βαθμούς ενώ συμμαθητές ουρλιάζουν «Δώσε μπουνιά, μπουνιά» και μερικούς εκπαιδευτικούς που μη έχοντας κανένα σύνεργο πειθούς χάνουν την ψυχραιμία τους και χαστουκίζουν έναν παραβατικό μαθητή. Αντιγράφω και από την κα Γιούλη Επτακοίλη (Καθημερινή 10/12/21):
«Τα προβλήματα των 410 επαγγελματικών λυκείων που υπάρχουν στην Ελλάδα είναι πολλά, σύνθετα και παλιά, πολύ παλιά. Τα ΕΠΑΛ είναι εκπαιδευτικοί χώροι υποβαθμισμένοι και ξεχασμένοι, με καθηγητές που ρίχνονται στις τάξεις ουσιαστικά χωρίς κατάλληλη επιμόρφωση, αρκεί και μόνο να σκεφτούμε πόσα χρόνια περιμένει μέχρι να αναλάβει τη θέση του ένας αναπληρωτής, ο οποίος καλείται να διαχειριστεί μαθητές χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου, ανάμεσά τους άτομα με παραβατική συμπεριφορά και μέλη νεανικών συμμοριών.
Εν ολίγοις, η διδασκαλία στα ΕΠΑΛ είναι επικίνδυνη αποστολή. Ο εκπαιδευτικός μπαίνει σε μια αρένα και πρέπει να τα βγάλει πέρα χωρίς εφόδια, με ένα κοινό που πότε τον θαυμάζει και τον χειροκροτεί και πότε τον αποδοκιμάζει.»
Τώρα έχουμε και τους «Θεματοφύλακες του Συντάγματος» που μπαίνουν στα εκπαιδευτικά Ιδρύματα και «συλλαμβάνουν» με χειροπέδες καθηγήτριες και καθηγητές και γυμνασιάρχες!
Αυτές οι επισημάνσεις δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρες! Μα αυτό που κανείς δεν θέλει να καταλάβει είναι πως η Παιδεία έχει μετατραπεί σε μια μηχανή η οποία παρέχει καταπιεστική πληροφόρηση και δεν μπορεί πλέον να παράγει καλούς χαρακτήρες που θα είναι πολίτες με αλληλεγγύη και υπευθυνότητα που θα εργάζονται για το καλό του σύνολου Έθνους και την προκοπή της χώρας.
