1. Φυσικό, μέρες του Αγ. Βαλεντίνου και αρώματα άνοιξης ντροπαλής. Ο Αλέξης δεν κρατήθηκε: διακήρυξε στο Πανελλήνιο τον έρωτά του με τους “αρμούς της εξουσίας”.
Στήριξε βέβαια τον φτωχό Μητσοτάκη που δεν έχει το ιδεολογικό υπόβαθρο για να εξασφαλίσει την οικονομία (Έθνος, 22/3) αφού δεν μπορούσε να μην το κάνει μα και σαν τον σκορπιό να χύσει λίγο δηλητήριο – και ας μην τον κακίζει!
Βούιξαν τα κανάλια και οι συχνότητες και βρήκαν οι φιλελέδες να γράφουν. Κανείς δεν σκέφτηκε να πληροφορήσει την Περιστέρα, πιστή σύντροφο του Αλέξη. Μα ίσως θα ήταν άσκοπο αφού εκείνη τον είχε προ καιρού ενθαρρύνει για σύσφιξη μιας τέτοιας σχέσης.
Είναι, για να συνεχίσουμε την πλάκα με πιο σκοτεινές αναφορές, η αναβίωση του Ζαχαριαδισμού (“όπλο παρά πόδα” και παρόμοια).
Δήλωσε ο Αλέξης μας, αυτό το ακλόνητο κομμουνιστόπαιδο, πως ό,τι κι αν γίνει, αν ξαναπάρει την κυβέρνηση θα ξεχαρβαλώσει όσα θεσμικά έχουν καθιερωθεί για να έχει ο τσιπρισμός και τους κρατικούς μηχανισμούς – όχι στουρνάρια του συντηρητισμού σε καίριες θέσεις!
2. Ξέρετε, μπορεί και να το κατορθώσει. Το πανηλίθιο Πανελλήνιο (με λιγοστές εξαιρέσεις) θαυμάζει και απολαμβάνει τέτοιου είδους ήρωες του λαού που δεν ξέρουν τίποτα τόσο καλά όσο να ξεχαρβαλώνουν, ή τουλάχιστον να υπόσχονται ωρυόμενοι πως θα καταλάβουν κάθετι που συνδέεται με την εξουσία.
Ο Μουσολίνι το έκανε. Ο Χίτλερ, ο Στάλιν και ο Μάο το έκαναν. Και πριν από αυτούς το έκανε ο μέγας Λένιν.
Βέβαια δεν ήταν δύσκολες εποχές τότε. Δεν υπήρχαν θωρακισμένοι θεσμοί και ανεξάρτητες αρχές. Σε κάθε περίπτωση τα όργανα της σοσιαλδημοκρατίας είχαν διαλυθεί και σε ορισμένες οι πολιτικοί φύλακες το είχαν βάλει στα πόδια κυριολεκτικά.
Στην εποχή μας έχουμε την ΕΕ. Μα πόσο αξιόπιστη είναι και αυτή; Ως τις επόμενες εκλογές μας μπορεί να μη νοιάζονται καθόλου.
3. Η ερωτική εξομολόγηση του Αλέξη στην κομματική σύναξη του επίσημου τσιπρισμού αποκάλυψε μια πρόσθετη αξιοπρόσεκτη πτυχή του Πανελλήνιου.
Αποκάλυψε, ναι, μα για πολλοστή φορά, ότι όχι μόνο είναι ρατσιστές οι τσιπριστές και ανήθικοι ανίκανοι πολιτικάντηδες καραγκιόζηδες, μα αναίσχυντοι υποκριτές, δοσίλογοι και δικτατορίας και δημοκρατίας, φλύαροι φαφλατάδες της φούσκας.
Επιπλέον ονειροπολούν ακόμα σαν τους Ναζί, όχι τους Μπολσεβίκους, την κατάληψη των κυβερνητικών θέσεων μα και των «κρίσιμων αρμών της εξουσίας» με κοινοβουλευτικό, δημοκρατικό τρόπο για να έχουν το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία των Μπολσεβίκων.
Ακόμα και οι μεγάλοι φασίστες από τον Λένιν ως τον Μάο κρατούσαν κάποια προσχήματα στον δημόσιο λόγο τους. Όχι ο αλεξικέραυνος Αλέξης – που οικτίρει τόσο κροκοδείλια τον έρμο Μητσοτάκη!
Τα πειθήνια βοοειδή, αν κατάλαβαν (αρμοί εξουσίας; τι να ‘ναι άραγε;), θα το φχαριστήθηκαν εσώψυχα μα και εξώψυχα. Αν δεν κατάλαβαν, πάλι θα φχαριστήθηκαν για μια νέα κατάληψη –που ΘΑ γίνει!
Μα τα τρανά ταυρόπουλα της Δημοκρατίας, ο φωτεινός Φώτης, ο ευκρινής Ευκλείδης, οι καθηγητάδες της καθαρότητας (Δραγασάκης, Μπαλτάς κλπ) – πώς και δεν τόλμησαν να μουγκανίσουν κάποια μαγκιά;…
4. Δύο πράγματα ίσως αξίζουν κάποιας προσοχής.
Καμιά δικτατορία, καμιά φασιστική εξουσία δεν άντεξε πολλά έτη.
Ευκαιρία για τη Δεξιά να βάλει λίγο μυαλό ώστε να είναι Δεξιά!
