Υπάρχει μια θεώρηση (μια από πολλές) στην Οικονομία που λέει πως είναι καλύτερα να εισάγεις αγαθά παρά να εξάγεις. Διότι έτσι εσύ έχεις τα αγαθά και οι άλλοι το δικό σου το χρέος. Αλλιώτικα, οι άλλοι έχουν τα αγαθά κι εσύ το δικό τους χρέος. Βέβαια, όπως όλα, ως ένα σημείο μόνο.
Θα έχετε προσέξει πως από πρακτική πλευρά, επίσης (εννοώ το επίπεδο του κοινού ανθρώπου, της μάζας), όσοι είχαν δάνεια έτυχαν, λίγο-πολύ, σχετικά καλής μεταχείρισης: έγιναν διακανονισμοί, κανείς δεν πήγε στο απόσπασμα ή στη φυλακή. Γλίτωσαν μεγάλα ποσά.
Ενώ οι συνεπείς καλοπληρωτές απλώς πλήρωσαν και δεν γλίτωσαν ούτε ένα ευρώ. Και θα συνεχίσουν να επαινούνται κι έτσι να απολαμβάνουν ηθική ικανοποίηση – μα καμιά οικονομική. Αυτοί βοηθούν τους κακοπληρωτές συμπολίτες τους που καλύπτει ποικιλότροπα το ανθρωπιστικό Μετανεωτερικό κράτος μας.
Υπάρχει σε ανώτερη διεθνή κλίμακα το παράδειγμα της Ελλάδας. Η χώρα χρεοκόπησε 5 ή 6 φορές μα συνεχίζει να προοδεύει και να αναπτύσσεται και είναι στις 25 πλουσιότερες χώρες!
Μα σήμερα θα επικεντρωθώ στα ιδιωτικά χρέη. Υπάρχει αρκετό μπέρδεμα διότι αυτά συνδέονται με την προστασία της πρώτης κατοικίας και με τα διάφορα καλά και κακά κόκκινα δάνεια. Πολλοί έχουν μεν να πληρώσουν μα κάνουν το κορόιδο – αφού οι κυβερνήσεις το επιτρέπουν στη γενικότερη επιθυμία τους να φαίνονται φιλάνθρωπες (για ψήφους).
Λοιπόν διάβασα στο ΒΗΜΑ (22/1/20) τον ολοκληρωμένο συγκεντρωτικό κατάλογο για τα ιδιωτικά χρέη. Τα νούμερα είναι συγκλονιστικά!
Χωρίζονται οι χρεώστες σε δύο κατηγορίες: επιχειρηματίες και φυσικά πρόσωπα.
1. Χρέη προς τράπεζες:
Επιχειρηματίες 54 δις, φυσικά πρόσωπα 45 δις = 99 δις
2. Χρέη προς εφορία:
Επιχειρηματίες 66 δις, φυσικά πρόσωπα 18,4 δις = 84,4 δις
3. Χρέη προς κοινωνικές ασφαλίσεις:
Επιχειρηματίες 13,5 δις, φυσικά πρόσωπα 21,3 δις = 34,4 δις
4. Χρέη προς οργανισμούς κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ κλπ):
Επιχειρηματίες 1 δις, φυσικά πρόσωπα 1,7 δις = 84,4 δις
5. Ιδιώτες προς ιδιώτες = 3,9 δις
Συνολικά = 224.8 δις!
Αυτό το υπέρογκο ποσό, λοιπόν, είναι το συνολικό χρέος.
