1. Το θέμα της Ελληνικής Αριστεράς είναι πάντα επίκαιρο – ιδίως με την Αναρχοαριστερά του Σύριζα που τώρα έχει απορροφήσει και τους δυσαρεστημένους άστεγους πρώην Πασόκους του Ανδρέα και Τσοχατζόπουλου, πανόμοιους σε ασυναρτησία.
Είναι βέβαια και το ΚΚΕ, αμετακίνητο και αμετανόητο στον στιλάτο σταλινισμό του.
Σε όλη την Ευρώπη μόνο στην Ελλάδα εξακολουθεί να ακμάζει αυτή η νεολαιίστικη παράνοια. Και λέω «νεολαιίστικη» διότι δεν είναι αφύσικο ή απρόσμενο οι νεολαίοι να ψάχνουν ιδανικά και ουτοπίες αναζητώντας τρόπους βελτίωσης της κοινωνίας προς τη μεριά της Δικαιοσύνης. Η κομμουνιστική προοπτική φαίνεται να είναι ένας τέτοιος τρόπος – ωσότου γνωρίσεις καλύτερα το όλο θέμα.
2. Ήταν φυσικό στις δεκαετίες μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και την εξάπλωση του κομμουνισμού να υπάρξει μια έλξη προς εκείνη την κατεύθυνση σε πολλούς και στην Ελλάδα.
Με τη Μικρασιατική καταστροφή, με δυο δικτατορίες (Μεταξά και Κολονέλων), με την αντίσταση στην Κατοχή, με τις διώξεις των αριστερών μετά τον Εμφύλιο, ήταν αναμενόμενο πως κατά καιρούς ευαίσθητοι νέοι θα στρέφονταν προς τον σοσιαλισμό αν όχι τον κομμουνισμό.
Μα υπάρχουν συγχρόνως και προειδοποιήσεις.
Στη δεκαετία 1930 πολλοί Ευρωπαίοι κομμουνιστές ή διανοούμενοι με συμπάθεια προς τον κομμουνισμό αλλαξοπίστησαν.
Ο Γάλλος Αντρέ Ζιντ μετά την επίσκεψή του (εξόδοις των Σοβιετικών) στην ΕΣΣΔ, την οποία ήξερε μόνο θεωρητικά, είδε από κοντά τις ουρές έξω από καταστήματα και παιδιά να ζητιανεύουν κι εγκατέλειψε τον ουτοπικό ιδεαλισμό. Ο Τζωρτζ Όρουελ πολέμησε τους φασίστες στην Ισπανία και είδε από κοντά κομμουνιστές (σταλινιστές) να εξοντώνουν κομμουνιστές (τροτσκιστές), σοσιαλδημοκράτες και αναρχικούς αντί τους φασίστες.
Νωρίτερα δε, το 1920 ο Μπέρτραντ Ράσελ γνώρισε τον Λένιν και τον θεώρησε θρησκευτικό ηγέτη όχι πολιτικό.
3. Στην Ελλάδα όμως η προσκόλληση στο ουτοπικό όραμα δεν υποχώρησε. Ο Στάλιν ήταν θεός, η Σοβιετία παράδεισος!
Ακόμα και όταν πήγαν κυνηγημένοι κι εξόριστοι στους παραδείσους εκείνους και είδαν από κοντά την καταπίεση, τον βιασμό κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τη μιζέρια της φτωχοποίησης, προτίμησαν να εθελοτυφλούν!
Η εθελοτυφλία συνεχίστηκε σαν ανίατη, χρόνια ασθένεια ακόμα και μετά το 1956 που τα σοβιετικά τανκς καταπλάκωσαν τη Βουδαπέστη και το 1968 που καταπλάκωσαν την Πράγα. Στη Βρετανία το ΚΚ αυτοδιαλύθηκε. Στη Γαλλία έπεσε στο 0,2%! Μόνο στην Ελλάδα η εθελοτυφλία συνεχίστηκε.
Συνεχίστηκε και όταν στη Μεταπολίτευση το βιοτικό επίπεδο ανυψώθηκε αλματωδώς και οι νεαροί εκ του ασφαλούς πια επαναστάτες στήριζαν τον μεγάλο απατεώνα Ανδρέα με τον σικάτο σοσιαλισμό του και την αξεδίψαστη φιλοδοξία του.
4. Το πραγματικό, βασικό πρόβλημα είναι πως δεν υπήρξε αληθινή φιλελεύθερη Δεξιά να ελκύσει τον πλανεμένο λαό. Υπήρχαν μόνο οι φανφαρόνοι πολιτικάντηδες, οι αριβίστες και οπορτουνιστές (ναι, σαν τους αριστερούς), οι πατριδοκάπηλοι εθνικόφρονες, οι ψευτο-χριστιανοί της Ορθοδοξίας και υποκρισίας.
Μα δεν υπήρξαν, όπως δεν υπάρχουν, πολιτικοί με σταθερές αρχές αλληλεγγύης, αριστείας, δικαιοσύνης, εντιμότητας και παρόμοια.
Και αν δεν παρουσιαστούν αυτές οι αρετές, η κατρακύλα προς τη βαρβαρότητα αριστερής ή δεξιάς φαυλότητας θα συνεχίσει.
