Δυστυχώς ο Μητσοτάκης, αντανακλώντας κι εκφράζοντας τα σάπια της ΝΔ, μιμείται τον Τσίπρα στην ολίσθηση στο μακρινό παρελθόν.
Είμαι βέβαιος πως σε διαφορετικές συνθήκες με διαφορετικούς συνεργάτες και ποιότητα στο κόμμα, θα μπορούσε να φέρει μια πολύ επιθυμητή αναγέννηση κουλτούρας ή νοοτροπίας και ανάπτυξη της οικονομίας.
Αντιγράφω από άρθρο του Κώστα Καλλίτση στην Κυριακάτικη Καθημερινή 30/1/22, το οποίο αναρτήσαμε στις 3/2/22.
Διαθέτουμε ένα κράτος που, κουτσά-στραβά, λειτουργεί όταν έχει λιακάδα. Υπάρχει εν αιθρία – όταν ο καιρός είναι καλός, χωρίς ούτε πολύ κρύο ούτε πολλή ζέστη. Όταν έρχεται μια σοβαρή αλλαγή καιρού, παραλύει. Όσα έχει (υποτίθεται) σχεδιάσει, καταρρέουν τη στιγμή που χρειάζεται να εφαρμοστούν. Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν κατάφερνε να αποφασίσει ποιος ακριβώς πρέπει να κλαδεύει τα δέντρα – κι έμεινε επί μέρες η Αττική χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Το καλοκαίρι αποδείχθηκε ότι είχε ξεχάσει να ανοίξει δασικούς δρόμους, αντιπυρικές ζώνες, να φροντίσει προληπτικά τα δάση, και στον καύσωνα γίναμε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς εθνικής καταστροφής. Τώρα, το κράτος βούλιαξε στην Αθήνα – μέσα στο κέντρο. Το κράτος εφησυχάζει γιατί ήταν και (παρα)είναι κομματικό και απολαμβάνει την πολυτέλεια της επανάπαυσης.
Δεν είναι μόνος του ο Καλλίτσης. Διαβάστε και τον Αλ. Παπαχελά σε άρθρο του την ίδια ημερομηνία στην Κυριακάτικη Καθημερινή όπου γράφει για το τριτοκοσμικό σύστημα διοίκησης στη χώρα μας.
Ο υπουργός, ή και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πρέπει να τηλεφωνήσει στον τελευταίο αρμόδιο υπάλληλο για να βεβαιωθεί ότι κάτι θα γίνει, να ρίξει μερικές βρισιές στους υφισταμένους του και να κάνει τον σταυρό του ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλιώς οι υπουργοί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες δεν μιλάνε μεταξύ τους, οι περιφερειάρχες και οι βοηθοί τους δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα και όλοι τρέχουν σαν τρομαγμένα ακέφαλα κοτόπουλα. Η νομοτελειακή κατάληξη είναι ένα φιάσκο ή, ακόμη χειρότερα, μια τραγωδία. Οταν ακολουθείς αυτό το μοντέλο, η λύση είναι συνήθως ένας τσαμπουκάς πολιτικός που κυνηγάει την τελευταία λεπτομέρεια, ανακρίνει τους υπηρεσιακούς παράγοντες και κάνει τη δουλειά που θα έκανε σε μιαν άλλη χώρα ένας τμηματάρχης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την επερχόμενη μεταρρύθμιση για τον ΦΠΑ.
Είναι σίγουρο πως ο ίδιος ο Μητσοτάκης, αν δεν συνέλαβε την ιδέα και δεν την πρότεινε, την προώθησε θερμά. Μιλάω για την προσπάθεια «άμεσης είσπραξης του ΦΠΑ» όπου συνεργάστηκαν αρκετοί από το υγιές κομμάτι της ΝΔ (και της κυβέρνησης): ο διοικητής της ΑΑΔΕ Γ. Πιτσιλής, ο υπ. Οικονομικών Σταϊκούρας, ο αναπλ. υπ. Σκυλακάκης και μερικοί άλλοι, υπό την εποπτεία του Πιερρακάκη. Η σιωπηλή, σχεδόν αθέατη αυτή μεταρρύθμιση θα επιτρέπει, ή πιο σωστά, θα αναγκάζει πλέον τον πωλητή να περνά τον ΦΠΑ άμεσα στο κράτος μέσω της σύνδεσης των ταμειακών μηχανών. (Οι Εφορίες επί μια δεκαετία και πάνω εναντιώνονταν στο μέτρο για τον πολύ απλό λόγο ότι θα μπορούσαν οι υπάλληλοι να τα «βρουν» με τους καταστηματάρχες με το αζημείωτο.) Να σημειωθεί πως έχουν κλαπεί από το κράτος την τελευταία 20ετία περίπου 120 δις στη μορφή απλήρωτου ΦΠΑ. Οι πελάτες τον πλήρωναν μα οι καταστηματάρχες τον κρατούσαν.
Αν συλλογιστείτε πως το εξωτερικό χρέος της χώρας είναι πάνω από 200 δις, καταλαβαίνετε πως αυτό το ποσό των 120 δις του ΦΠΑ δεν είναι καθόλου αμελητέο και δεν θα είχαμε ίσως την κρίση.
Γράφω «ίσως» διότι στον νου των κυβερνόντων κυριαρχεί η αντίληψη πως πρέπει να παραμείνουν, και στις επόμενες εκλογές να επανέλθουν, στην εξουσία. Γι’ αυτό οι διάφοροι πολιτευτές εισέρχονται σε αυτό το σκηνικό. Οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα περί διακυβέρνησης κι όσοι έχουν ιδέα φροντίζουν να την έχουν κλεισμένη στα μπουντρούμια του μυαλού τους.
Τα κόμματα έχουν κάνει πολλά εγκλήματα και ο μηχανισμός της Διοίκησης, «το κράτος» έχει γίνει τριτοκοσμικό, διεφθαρμένο, εγκληματικό. Αντιγράφω πάλι από το άρθρο του Παπαχελά.
Το άλλο [το υγειές] μοντέλο βασίζεται σε μια ραχοκοκαλιά κρατικών λειτουργών που δεν αλλάζουν κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση. Απαιτεί οι πολιτικοί να κτίζουν μηχανισμούς και να επιλέγουν για επικεφαλής της Τροχαίας όχι αυτόν που θα σβήνει κλήσεις με την πρώτη ενόχληση, αλλά αυτόν που θα κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει. Απαιτεί επαγγελματισμό, πειθαρχία, συνεχείς εκπαιδεύσεις και μετεκπαιδεύσεις, αξιολόγηση, ασκήσεις επί χάρτου και στο πεδίο. Θέλει να ξεριζώσεις την άρρωστη νοοτροπία μιας ΔΕΚΟ από τις ζωτικές υπηρεσίες του κράτους.
Χρειάζονται δυο βασικά πράγματα. Α) Κρατικά έσοδα μέσω έντιμων διαύλων και χωρίς να καταπιέζουν και να αποτρέπουν την εργασία και παραγωγή. (Διότι αν φορολογείς περισσότερο κάποιον που εργάζεται και παράγει περισσότερα, του κόβεις τα πόδια. Μόνο ανόητοι αναρχοαριστεροί και δεξιοί φανφαρόνοι εξίσου ανόητοι, το κάνουν αυτό.) Β) Όχι δάνεια από τις «αγορές» εκτός για επείγουσες έκτακτες ανάγκες!
Η είσπραξη του ΦΠΑ οπωσδήποτε θα είναι ένα τέτοιο ευπρόσδεκτο έσοδο. Μα πώς θα χρησιμοποιηθούν τέτοια έσοδα; Χρειάζεται αυστηρή, δίκαιη διαχείριση για τη βελτίωση του έθνους. Όχι κόλπα, όχι επιτηδεύσεις που αποβλέπουν το πώς θα παραμείνει το κόμμα στην εξουσία. Το 2021 έκλεισε με μια μονάδα λιγότερη στο έλλειμμα από αυτό που είχε προβλέψει η κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει περίσσευμα χρημάτων, αν θυμάμαι καλά λίγο πάνω από 300 εκμ Ευρώ!
Τι κάνει όμως η κυβέρνηση; Αντί να περιορίσει τον φετινό στόχο κατά μια μονάδα, χρησιμοποιεί το ποσό σε παροχές, ακόμα και σε μεγαλοϊδιοκτήτες (ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ)!
Η κυνικότητα είναι κοινή και στα τρία κόμματα – ΝΔ, Σύριζα, Κινάλ.
Το δεύτερο πράγμα είναι αλλαγή νοοτροπίας στους χοντρόπετσους πολιτικάντηδες. Αυτό είναι δύσκολο ακόμα και σε ήπιους τύπους σαν τον Μητσοτάκη. Δεν αλλάζουν νοοτροπία οι πολιτικάντηδές μας!
Τα πράγματα αλλάζουν, φυσικά, καθώς πιέζει έντονα πια η προεκλογική περίοδος με την αγωνία για το αποτέλεσμα.
Μην περιμένετε καμιά σπουδαία μεταρρύθμιση. Θα βρουν τρόπο να εκμεταλλευτούν για κομματικό όφελος τα πρόσθετα έσοδα από τον ΦΠΑ, επιδοτήσεις από ΕΕ κλπ, κλπ.
Καλό φθινόπωρο!
