Φαίνεται πως η γενική κουλτούρα του ρωσικού λαού, εκτός από τις άλλες παραξενιές, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες της, συμπεριλαμβάνει και μια γερή δόση μαζοχισμού. Ο Ντοστογιέφσκι το διατυπώνει πιο φιλοσοφικά: «Όσο πιο βαθιά η θλίψη, τόσο πιο κοντά είναι ο Θεός».
Ο Ντοστογιέφσκι πάλι εκφράζει την απέχθεια του Ρώσου για ελευθερία: «Δεν υπάρχει πιο ακατάπαυστη και πιο βασανιστική φροντίδα για τον άνθρωπο, όταν μένει ελεύθερος, παρά πώς να βρει όσο γίνεται γρηγορότερα κάποιον να προσκυνάει.» Και αυτός θα πρέπει βέβαια να είναι ισχυρός.
Ο ρωσικός λαός πάντα λατρεύει τον ισχυρό ηγέτη.
Έτσι λάτρευαν οι Ρώσοι τον Τσάρο τους. Και όταν έφυγαν οι (ελέω Θεού) Τσάροι και τη θέση τους πήρε ο Λένιν (ελέω κομμουνιστών και με τη χρηματική βοήθεια των Γερμανών), λάτρεψαν τον Λένιν. Και ας εξόντωνε τους άρχοντες, τους βιομήχανους καπιταλιστές, μα και τους αγρότες και μουζίκους και προλετάριους που δεν συμφωνούσαν μαζί του. Και ας επέβαλε καθεστώς τρόμου για να ικανοποιούνται τα πιο αισχρά ένστικτα μιας κλίκας κομμουνιστών για να διατηρηθούν στην εξουσία.
Αν ο Λένιν εξόντωσε 2 εκμ. ανθρώπους, ο Στάλιν στα 30 έτη της εξουσίας του εξόντωσε 20 εκμ. έχοντας εντείνει τον τρόμο ανελέητα.
Μετά τον Στάλιν ήρθε ο Χρουστσόφ που χαλάρωσε τον κρατικό τρόμο, παρότι ο ίδιος ήταν όργανο του Στάλιν στην επιβολή του τρόμου. Μα επειδή ακριβώς χαλάρωσε κάπως τη λαβή μετά το 1956 και επειδή υποχώρησε για να έρθει σε συμφωνία με τον Κένεντι στην κρίση της Κούβας, θεωρήθηκε αδύναμος κι έτσι ανατράπηκε, καθώς μάλιστα ήταν άξεστος σαν ακατέργαστος κατεργάρης.
Μα και ο Brezhnev που τον διαδέχθηκε ήταν αδύναμος και φιλήδονος, λάτρευε τα παράσημα (και συνεχώς τα απένεμε στον εαυτό του) κι επέκτεινε τη διαφθορά διορίζοντας παντού συγγενείς και φίλους. Το 1973 με τον πόλεμο Ισραήλ-Αράβων (Yom Kippur), απείλησε πως θα προχωρούσε σε μονομερή δράση στη Μέση Ανατολή. Μα μόλις οι ΗΠΑ άρχισαν να προετοιμάζουν τη δική τους ανταπόκριση, αν χρειαζόταν ακόμα και με πυρηνικά όπλα, υποχώρησε.
Και μετά από μια δεκαετία ήρθε ο Gorbachev με την καλύτερη μόρφωσή του, την ευρεία καλλιέργεια και το πολυταξίδεμά του. Δεν ήταν αδύναμος, ούτε χαμένος στην ιδεολογία μα πραγματιστής. Από την άλλη μόνο η μικρή μεσαία τάξη, λίγοι σαν τον ίδιο, ήθελαν δημοκρατικές ελευθερίες γκλάσνοστ και περεστρόικα. Ο πολύς κοσμάκης ήθελε τη ρουτίνα του, ζεστό νερό, αρκετή τροφή και το αλκοόλ του. Οι απαράτσικ επίσης δεν ήθελαν να ξεβολευτούν χάνοντας τη θέση τους στο σύστημα.
Ο Γκορμπατσόφ προχώρησε στις μεταρρυθμίσεις του διότι καταλάβαινε πως το σοβιετικό σύστημα ήταν ετοιμοθάνατο ενώ η Δύση όχι μόνο κάλπαζε με τον καπιταλισμό της μα μετάβαινε στην ψηφιακή οικονομία.
Με τον Γιέλτσιν άρχισε η μεγάλη ελευθεριότητα της μίμησης των χειρότερων Δυτικών στοιχείων, της διάλυσης και σύγχυσης και της μεγάλης, ανοικτής κλεπτοκρατίας που θα κορυφωνόταν στην περίοδο Πούτιν 2000.
Ο Πούτιν έδειξε πυγμή βάζοντας τα με τους Τσετσένους, μετά με τους Γεωργιανούς και τον ISIS στη Συρία. Μα η μεγάλη του νίκη ήταν η αναίμακτη σχεδόν κατάληψη της Κριμαίας. Η Ρωσική Αυτοκρατορία ξαναγεννιόταν όπως ήταν στις καλύτερες μέρες της Σοβιετικής Ένωσης. Η χώρα ξαναβρήκε την υπερηφάνεια που είχε χάσει (και ας είχε κερδίσει δημοκρατικές ελευθερίες) στην περίοδο Γιέλτσιν.
Πρόσφατα σύμφωνα με το τηλεοπτικό κανάλι RAIN, 49% δήλωσαν θετική άποψη για τον Λένιν και μόνο 29% αρνητική. Για τον Στάλιν 51% δήλωσαν θετικά υπέρ και μόνο 28% αρνητικά για το καθεστώς του. Αλλά και τους δυο τους πέρασε ο καταπιεστικός Τσάρος Νικόλαος Β’ που είχε στείλει πολλούς ταραξίες στη φυλακή και στον θάνατο με 54% υπέρ και μόνο 23% αρνητικά.
Βέβαια ο ισχυρός αιώνιος πρόεδρος Πούτιν, παρότι κοντεύει να καταστρέψει την Αγία Ρωσία, έχει τουλάχιστον 70%, ίσως και 80%!
Σε πολλές κατοικίες λατρεύεται μαζί με τη θεία οικογένεια και τους αγίους!
