Κομμουνισμός στο Βιετνάμ

1. Οι Βιετμίνχ και Βιετκόνγκ κατόρθωσαν να νικήσουν με τον ανταρτοπόλεμό τους τις στρατιές των Νότιων Βιετναμέζων, των Αμερικάνων και Νοτιοκορεατών και άλλων συμμάχων και βέβαια την τεράστια πολεμική τεχνολογία των ΗΠΑ.

Στις 30/4/1975 οι Αμερικανοί και σύμμαχοί τους είχαν αποχωρήσει πλήρως από το Νότιο Βιετνάμ και η πρωτεύουσα Σαϊγκόν κατελήφθη από τους Βόρειους. Στις 2/7/76 το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ ενώθηκαν σχηματίζοντας τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ.

Σήμερα, επικρατεί μονοκομματισμός με το ΚΚΒ να κατεβάζει τους δικούς του μόνο υποψηφίους στις εκλογές κάθε πέντε χρόνια. Ενώ αρχικά το Πολιτμπιρό και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚ ασκούσαν την εξουσία, μετά το 1992, παρότι το ΚΚ παραμένει το μόνο νόμιμο κόμμα, το Κοινοβούλιο, ο Πρόεδρος της χώρας και ο πρωθυπουργός με το υπουργικό συμβούλιο έχουν μεγαλύτερη δύναμη και καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική. Είναι μια ασυνήθιστη κατάσταση μα δίχως την κομμουνιστική  καταπίεση.

Η οικονομία του Βιετνάμ είναι σχεδόν τόσο καπιταλιστική και φιλελεύθερη όσο των προηγμένων χωρών της Δύσης. Είναι μια φωτεινή σελίδα στην ιστορία του κομμουνισμού.

2. Δεν μπορεί κανείς εχέφρων άνθρωπος να αμφισβητήσει την ειλικρίνεια και το πάθος των κομμουνιστών του Χο Τσι Μινχ για εθνική ανεξαρτησία. Πολέμησαν με σταθερότητα, ζήλο και αυταπάρνηση τους ιμπεριαλιστές εισβολείς – Γάλλους, Αμερικανούς και συμμάχους και Κινέζους. Πολέμησαν και τους αφηνιασμένους κομμουνιστές του Πολ Ποτ στην Καμπότζη στα δυτικά τους κι επέφεραν μεγάλη ανακούφιση σε κείνη τη βασανισμένη χώρα.

Πρέπει επίσης να ειπωθεί πως το κομμουνιστικό καθεστώς στο Βόρειο Βιετνάμ ήταν πολύ πιο έντιμο και φιλάνθρωπο από το διεφθαρμένο καθεστώς του ρωμαιοκαθολικού Ngo Din Diem με τον αυταρχισμό και τον νεποτισμό του (1955) και μετά του Nguyen Van Thieu 1965-75 στη Σαϊγκόν.

Τον Οκτώβριο 1955, αντί να προχωρήσουν σε πανεθνικές εκλογές για την ανάδειξη μιας νέας κυβέρνησης ενός ενοποιημένου Βιετνάμ, οι Αμερικάνοι μέσω του διαβόητου αξιωματούχου Edward Lansdale της CIA έκαναν πρόεδρο τον Diem κι εδραίωσαν τη διαίρεση της χώρας – για να μην εξαπλωθεί ο κομμουνισμός.

3. Ο Χο Τσι Μινχ ήταν κομμουνιστής και ήθελε σοσιαλισμό για τη χώρα του. Μα πάνω από όλα ήταν εθνικιστής, πατριώτης. Το όνομα αυτό το υιοθέτησε αργότερα και σημαίνει περίπου «αυτός που φέρνει το φως»!

Γεννημένος Nguyen Sinh Cung 19/5/1890, ταξίδεψε ως μάγειρας σε πλοίο στις δυτικές χώρες από το 1911. Το 1919 εγκαταστάθηκε στην Γαλλία. Εμπνευσμένος από τη Ρωσική Επανάσταση 1917, προσχώρησε στο ΚΚ Γαλλίας το 1920. Μα επέκρινε καυστικά σε άρθρα και ομιλίες του τους Γάλλους συντρόφους που δεν υποστήριζαν μια εξέγερση στο Βιετνάμ ενάντια στη Γαλλική κατοχή και αποδέχονταν τη γενικότερη αποικιοκρατική πολιτική.

Το 1922 πήγε στη Μόσχα όπου απορρόφησε περισσότερα για τον μαρξισμό–λενινισμό κι ενεπλάκη ενεργά στην Κομιντέρν, την Κομμουνιστική Διεθνή. Αργότερα ήταν ο αντιπρόσωπός της στη Νοτιοανατολική Ασία.

Το 1925 ο Χο ίδρυσε την Επαναστατική Λίγκα Νεολαίας του Βιετνάμ (Thanh Nien) η οποία όμως διασπάστηκε αργότερα. Στο μεταξύ στο 1929 εμφανίστηκε μια νέα κομμουνιστική οργάνωση, η «Λίγκα των Κομμουνιστών της Ινδοκίνας». Όλες αυτές οι οργανώσεις ενώθηκαν το 1930 (3-7 Φεβρουαρίου) στο Χονγκ Κονγκ στο Κομουνιστικό Κόμμα Ινδοκίνας (ICP = KKIνκ).

4. Την εποχή εκείνη και για πέντε περίπου έτη το ΚΚΙνκ είχε γύρω στα 1.500 μέλη μόνο, αλλά πολλοί άλλοι Βιετναμέζοι το συμπαθούσαν για τον εθνικισμό του.

Τον Μάϊο 1930 το ΚΚΙ οργάνωσε μαζικές διαδηλώσεις και οι κυβερνητικές δυνάμεις πυροβόλησαν στο ψαχνό σκοτώνοντας μερικές δεκάδες. Μετά οργάνωσε τοπικά συμβούλια (με μοντέλο τα σοβιέτ) για την αυτοδιοίκηση χωριών. Μα το επόμενο έτος οι αποικιακές αρχές άρχισαν να κυνηγούν και να καταπιέζουν τους κομμουνιστές και συμπαθούντες. 1.300 σκοτώθηκαν στη συνέχεια και πολλοί περισσότεροι φυλακίστηκαν με πολλά ηγετικά στελέχη. Το κόμμα ανέκαμψε μόνο το 1935.

Τον καιρό του πολέμου (1939-45) οι Γιαπωνέζοι κατέλαβαν το Βιετνάμ, όπως σχεδόν όλη την Ινδοκίνα. Το ΚΚΙ επίσημα εξαφανίστηκε. Οργάνωσε όμως μια αντιστασιακή εξέγερση το 1940. Τα περισσότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής βρέθηκαν κι εκτελέστηκαν καθώς και μερικές εκατοντάδες μέλη.

Ο Χο γύρισε στο Βιετνάμ το 1941 και μαζί με τους Pham Van Dong, Vo Nguyen Giap (τον στρατιωτικό ηγέτη του μεταγενέστερου ανταρτοπόλεμου) και Trurong Chinh σχημάτισαν την νέα ηγεσία που θα καθοδηγούσε το Κόμμα και θα οδηγούσε τελικά στην ανεξαρτησία του ενιαίου Βιετνάμ.