1. Το θέμα με κρατά αιχμάλωτό του διότι αποκαλύπτει ακατάπαυστα την απύθμενη απανθρωπιά του Λένιν και των διαδόχων μπολσεβίκων του. Έκανα μια πρώτη εξέταση της ανθρώπινης άποψης (οικογένειας σπάσιμο, ορφανά, σκληρές συνθήκες επιβίωσης) στο “Μετοίκιση στο Αγρογκουλάγκ” και “Τα παιδιά των αγρογκουλάγκ” όχι της πολιτικο-οικονομικής. Και συνεχίζω για την περίοδο γύρω στο έτος 1930.
Υπήρξαν αντιδράσεις και αντιστάσεις σε διάφορες περιοχές – απεργίες, διαδηλώσεις, ένοπλες εξεγέρσεις και αποδράσεις σε άλλες περιοχές ή άλλες χώρες (οπουδήποτε αυτό ήταν εφικτό).
Η αντίσταση ήταν ως επί το πλείστον παθητική. Διότι, μετά από ’12-13 έτη σκληρής αστυνόμευσης και καταπίεσης, τι μπορούσαν να κάνουν πια οι αγρότες που ήξεραν μόνο να καλλιεργούν τη γη και να φροντίζουν τα ζώα τους;
Μερικοί αποδέχτηκαν μοιρολατρικά την οικονομική απογύμνωσή τους, την εξορία ή εκτέλεση. Άλλοι επέλεξαν την αυτοκτονία. Η 50χρονη Kulachka (γυναίκα κουλάκου) Μάρφα Αλαμάνκοβα έμεινε στο σπίτι της μεγαλύτερης κόρης της στην εξορία για ορισμένο διάστημα και, όταν η κόρη της είπε να φύγει, κρεμάστηκε. Στον περιοχή Tagil’skii (Ουράλια) ένας κουλάκος σκότωσε γυναίκα και παιδιά και μετά κάηκε ζωντανός μέσα στο σπίτι τους. Μια άλλη γυναίκα έπεσε κάτω από το τρένο.
2. Οι κουλάκοι συνιστούσαν μια από τις κύριες τάξεις εχθρών του κράτους. Έπρεπε όχι απλώς να αλλάξουν νοοτροπία και συμπεριφορά, μα να εξολοθρευθούν ή να καταπιεστούν τόσο σκληρά ώστε να μη μπορέσουν ποτέ πια να σηκώσουν το ανάστημά τους. Τις διαθέσεις των αρχιμπολσεβίκων Λένιν και Στάλιν προς τους κουλάκους και τις σχεδιασμένες επιχειρήσεις εναντίον τους τις ανέφερα σε προηγούμενα άρθρα, όπως στο “Τα παιδιά των αγρογκουλάγκ“.
Όπως νωρίτερα είχε ξεκινήσει μια κούρσα για την επίταξη δημητριακών με ποσοστώσεις έτσι τώρα γινόταν κούρσα επίταξης ποσοστών ανθρώπων: τόσοι κουλάκοι σε μια περιοχή, τόσοι πιο πολλοί ή πιο λίγοι σε άλλη.
Οι ασφαλίτες, κομματικοί πράκτορες ή γνωστοί αστυνομικοί, πλησίαζαν την αγροτική κοινότητα σαν να ήταν εχθρική περιοχή πολέμου – οπλισμένοι και με μίσος, φόβο, εκδικητικότητα ή περιφρόνηση. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα βιβλία των κρατικών εκδόσεων δημοσίευαν φωτογραφίες και καρικατούρες που παρουσίαζαν τους κουλάκους ως κτηνώδεις και δαιμονισμένους. Και καθώς οι ασφαλίτες μάζευαν τους χωρικούς, τους έβριζαν: «Θα σας κάνουμε σαπούνια»! «Θα σας εξορίσουμε και αν χρειαστεί θα σας τουφεκίσουμε, αποβράσματα»! (Zabveniuu ne podlezhit… istorii (1918 -1984 gody), Nizhnyi, Novgorod, 1994.)
3. Στα αρχεία RGAE (Rossiiskii gosudarstvennyi arkhiv ekonomiki) και άλλα βρίσκουμε πάμπολλες περιγραφές των απάνθρωπων μεθόδων αποκουλακοποίησης.
Μάζευαν τους άντρες στη νύχτα σε πρόχειρα στημένη φυλακή με φρουρούς οπλισμένους και μετά οι αξιωματούχοι άρχιζαν την απαλλοτρίωση αγαθών που συχνά ήταν σκέτη λεηλασία όλων των οικιακών πραγμάτων, ως και παιδικών άπλυτων εσωρούχων! Η απογύμνωση των κουλάκων, έλεγε μια δραστική διαταγή, «Πρέπει να γίνεται με τέτοιο τρόπο που μόνο οι τοίχοι και η οροφή τους σπιτιού θα μείνουν»!
Ένας αξιωματούχος είπε στους άντρες του: «Μη φοβάστε υπερβολές. Δεν πειράζει αν απογυμνώσουμε και τους μεσαίους κουλάκους: μην αφήνετε τίποτα»!
Μα η αποκουλακοποίηση άγγιζε τους πάντες στον πυρετό της συμπλήρωσης των απαιτούμενων ποσοστών – φτωχούς χωρικούς, εργάτες, δασκάλους, οικογένειες αντρών στον Κόκκινο Στρατό, απογόνους πρώην «κάποιων» (ευγενών) και, φυσικά, όσους αντιστέκονταν με οποιονδήποτε τρόπο.
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου παράξενο που μόνο το 1930, καθώς προχωρούσαν αυτές οι εκτοπίσεις και λεηλασίες των αγροκτηνοτρόφων μα και οι επιθέσεις στην εκκλησία και τους θρησκευόμενους, υπήρξαν 14.000 περιπτώσεις ταραχών στην ύπαιθρο όπου δραστηριοποιήθηκαν πάνω από 2 εκατομμύρια χωρικοί, έγιναν πάνω από 1.000 δολοφονίες και σχεδόν 6.000 επιθέσεις σε αγρονόμους και ακτιβιστές–επισκέπτες.
