1. Στην Καθημερινή 27-28 Απριλίου 2019 δημοσίευσαν 5 υποψήφιοι για τη θέση του Πρύτανη το προεκλογικό μανιφέστο και βιογραφικό τους. Οι εκλογές διεξήχθησαν στις 15 Μαΐου. Οι υποψήφιοι απάντησαν σε 4 ερωτήσεις.
α) Τι θα αλλάζατε στη δική σας επαγγελματική διαδρομή στο πανεπιστήμιο;
β) Γιατί να σας ψηφίσει ένας πανεπιστημιακός;
γ) Βία και ανομία στα πανεπιστήμια από εξωπανεπιστημιακούς. Πείτε ξεκάθαρα τη θέση σας για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
δ) Θα επιδιώξετε να έχετε την κομματική στήριξη ενός ή περισσοτέρων κομμάτων;
2. Οι τρεις ερωτήσεις (α, β, δ) μου είναι αδιάφορες για το παρόν σημείωμα, παρότι αποκαλύπτουν ενδιαφέρουσες πτυχές του χαρακτήρα ή της ψυχοσύνθεσης του κάθε υποψηφίου.
Τρεις είναι πολύ περήφανοι για την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία τους και δίνουν πολλές λεπτομέρειες για τις επιτεύξεις και τα πόστα τους. Ο ένας μάλιστα είναι πολύ συναισθηματικός στην παρουσίασή του. Άλλος είναι ακαδημαϊκά ακριβολόγος με πολύ στενό κορσέ. Ο τρίτος εκφράζεται άχρωμα.
Οι 4 απορρίπτουν κάθε κομματική στήριξη τονίζοντας την ανάγκη της ανεξαρτητοποίησης του ΕΚΠΑ (πανεπ. Αθηνών). Ο ένας θα επιδιώξει τη στήριξη από όλα τα κόμματα για μεταρρυθμίσεις.
3. Η τρίτη ερώτηση έχει, μου φαίνεται, πολλή σημασία. Διότι καταδεικνύει την τραγική κατάσταση όχι μόνο του ΕΚΠΑ και όλων των ΑΕΙ μα του σύνολου πολιτικού σκηνικού στη χώρα.
Εδώ μόνο ένας υποψήφιος δηλώνει ξεκάθαρα πως θα επιδιώξει την κατάργηση του ασύλου και αναφέρει το γεγονός πως πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν «σε πανεπιστημιακούς χώρους τέτοια φαινόμενα [βίας και ανομίας]». Θέλει «νόμους που ισχύουν για όλη την επικράτεια».
Ένας δεύτερος είναι σχεδόν εξίσου ξεκάθαρος και καταφέρεται κατά της χρήσης του πανεπιστημίου «σαν κρησφύγετου», κατά πράξεων ανομίας και παραβατικών συμπεριφορών και κατά της άσκησης «βίας στα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας», χωρίς να λέει πως θα επιδιώξει την κατάργηση του ασύλου δηλώνει πως θα ζητήσει συνεργασία με «τις αρμόδιες θεσμικές αρχές» – που δεν είναι πολύ παρήγορο.
4. Μου έκανε εντύπωση που οι άλλοι τρεις δεν είναι καθόλου ξεκάθαροι.
Ο ένας υποδείχνει πως απαιτείται «αποφασιστικότητα όχι όμως μόνο από τις πανεπιστημιακές αρχές αλλά και από την οργανωμένη πολιτεία». Πολύ ορθό μα το ερώτημα είναι τι θα κάνουν οι πρυτανικές αρχές για τη λύση του προβλήματος; Θα πιέσουν με κάθε νόμιμο μέσο την οργανωμένη πολιτεία ή θα αρκεστούν στο να νίπτουν τας χείρας των;
Οι δυο άλλοι είναι σχεδόν απίστευτοι στις διπλωματικές υπεκφυγές τους.
Ο ένας λέει: «Η έως τώρα ανοχή και συνδιαλλαγή έχουν πλήξει βαρύτατα το κύρος και τις λειτουργίες του πανεπιστημίου. Ένας κατ’ εξοχήν δημοκρατικός χώρος, παραδίδεται με ευθύνες κάποιων στις πιο φασιστικές νοοτροπίες. Καμία απολύτως ανοχή».
Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι και ποιοι εκδηλώνουν τις φασιστικές νοοτροπίες; Και πώς δεν θα υπάρξει «καμία απολύτως ανοχή»;
Ο πέμπτος λέει: «Συμπεριφορές αντιδημοκρατικές δεν βρήκαν και δεν θα βρουν πρόσφορο έδαφος. Επομένως μεμονωμένα περιστατικά απομονώνονται και αποβάλλονται». Πού στην ευχή ζει και διδάσκει αυτός;
5. Όταν μόνο ένας στους πέντε επισημαίνει ξεκάθαρα το άσυλο που είναι η πηγή των πλείστων κακοδαιμονιών και μόνος αυτός θα επιδιώξει την κατάργηση του, η κοινότητα των πανεπιστημιακών διδασκόντων νοσεί θανάσιμα.
Δεν μου είναι καινούργια η διαπίστωση αυτή. Αλλά σε αυτές τις δημόσιες εξομολογήσεις τους θα μπορούσαν, έτσι για τα μάτια, οι καθηγητάδες να κάνουν σταράτες δηλώσεις.
Με τέτοια καθηγητικά μυαλά, αμφιβάλλω αν θα αλλάξει κάτι.
