1. Είμαστε όλοι πολύ πρόθυμοι να αθωώσουμε ή να δικαιολογήσουμε τους εαυτούς μας για σφάλματα, παραλείψεις, ενοχές, ατοπήματα.
Στον Χριστιανισμό εδραιώθηκε ο Διάβολος ή Σατανάς. Λέγεται και δαίμονας με κατάχρηση του αρχαιοελληνικού «δαίμων» ή «δαιμόνιον» που ήταν μια ευνοϊκή για τον άνθρωπο, προστατευτική, εμπνευστική δύναμη.
Ο Σατανάς είναι κληροδότημα από την Ιουδαϊκή παράδοση όπου σημαίνει «αντίπαλος, εχθρός» και αναφέρεται αρκετές φορές στα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Είναι δε πασίγνωστη πια η φράση του Ιησού «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά». Πιστεύεται γενικά πως ο Ιησούς λέει στον Σατανά να φύγει, να εξαφανιστεί – και όντως αυτό γίνεται στο Κατά Ματθαίον αλλά εκεί λέγεται απλά «ύπαγε» δίχως το επίρρημα «οπίσω». Στα Ματ.16.23, Λουκά 4.8 και Μάρκο 8.23, η φράση είναι «ύπαγε οπίσω μου». Δηλαδή, ο Ιησούς διατάζει τον Σατανά (=Δαίμονα, Διάβολο ή Βελζεβούλ) να πηγαίνει από πίσω του! Δηλαδή, όπου παρουσιάζεται η αλήθεια (ή το Καλό, το Αγαθό), να ακολουθεί και ο δια-βάλλων, η διαστρέβλωση της.
2. Αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ παράξενο, μα είναι φυσικός νόμος στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τον παρατηρούμε να λειτουργεί όλη την ώρα.
Όπου κι αν κοιτάξουμε στη γνωστή μας Ιστορία από το 2500 πκχ που υπάρχουν γραπτά κείμενα ως σήμερα, βλέπουμε πως όλες οι μεγάλες αλήθειες βαθμιαία διαστρεβλώνονται, όλες οι μεγάλες διδασκαλίες επίσης.
Ο ίδιος ο χριστιανισμός με τα δόγματα, τις τελετουργίες του, τις σέκτες κι εκκλησίες του και τις φοβερές διώξεις αιρετικών, μάγων και παρόμοια, και τις αιματηρές συγκρούσεις εκκλησιών καθώς και οι ακολασίες εκκλησιαστικών αξιωματούχων, αποτελούν μία αισχρότατη διαστρέβλωση της διδασκαλίας του Χριστού.
Νωρίτερα, οι διάδοχοι του Πλάτωνα, σχολάρχες στην Ακαδημία έφτασαν στο σημείο να διδάσκουν σκεπτικισμό – δίχως ευτυχώς τις ακρότητες των φανατικών χριστιανών.
Η αρχαία Βεδική Παράδοση των Ινδιών επίσης αλλοιώθηκε καθώς οι οπαδοί λησμόνησαν την Ενότητα και ξεφύτρωσαν περίπου 10 διαφορετικές σχολές λόγιας φιλοσοφίας και τελετουργικής θρησκείας.
3. Ο Σατανάς δεν είναι τίποτε άλλο από τις «κακές» (ή αμαρτωλές) επιθυμίες μας που μας αποτρέπουν από την αρετή, τη δικαιοσύνη, την καλοσύνη, για να ικανοποιήσουμε τις εγωιστικές φιλοδοξίες μας.
Κακά πνεύματα και διάβολοι δεν υπάρχουν έξω από τον νου μας. Υπάρχουν μόνο ως επινοήματα συγγραφέων και δασκάλων ή καθοδηγητών που διαστρέβλωσαν την αρχική παράδοση.
Υπάρχει μια ιστοριούλα στον Σλαβικό Χριστιανισμό που εικονίζει με χιούμορ αυτή την κατάσταση. Σε ένα μοναστήρι ένας καλόγηρος έτρωγε λαίμαργα και ακόμα και σε μέρες νηστείας φρόντιζε να έχει κάποια λιχουδιά. Μια μέρα έτυχε να τον δει ο ηγούμενος να βράζει ένα αυγό στο τζάκι. Ο καλόγηρος αμέσως πήρε αμυντική στάση. «Ο διάβολος με παρέσυρε, δάσκαλε», είπε. Και τότε, λέει το ανέκδοτο, ο ίδιος ο διάβολος εμφανίστηκε στο δωμάτιο λέγοντας «Ψεύτη εγώ από σένα έμαθα να βράζω αυγά!»
4. Όπως ο Διάβολος (= αυτός που διαβάλλει και διαστρεβλώνει) είναι μια επινόηση των ανθρώπων για να δικαιολογούν τους εγωισμούς και τα παραστρατήματα τους, έτσι και το Πεπρωμένο, η Μοίρα είναι μια επινόηση. Αυτό που οι άνθρωποι λένε «Πεπρωμένο» δεν είναι πάρα η συγκέντρωση κυρίως των σφαλμάτων τους σε αναλογισμό ή μεταγενέστερη ανασκόπηση των γεγονότων: είναι αυτά που έπρεπε να γίνουν.
Μα κι εδώ πρόκειται για επιθυμίες και φιλοδοξίες. Κάποτε ικανοποιούνται μα συχνότερα όχι. Και συχνά επίσης οι επιλογές μας οδηγούν στην μη-εκπλήρωση και ματαίωση ή αποτυχία.
Πάλι αυτό αποδίδεται στον Θεό ή σε πολλούς Θεούς (ή στον Σατανά και πολλούς διαβόλους).
Μα όταν τα γεγονότα εξεταστούν με αμεροληψία και απόσπαση βλέπουμε πως ο κύριος αποφασιστικός παράγων είναι οι επιθυμίες κι επιλογές μας.
