Σε προηγούμενο άρθρο για το ίδιο θέμα συνόψισα μερικά οφέλη, που είχαμε στα 8 τόσα έτη της κρίσης. Και το κυριότερο μακροπρόθεσμα είναι πως η κυβέρνηση εφάρμοσε μια δημοσιονομική πειθαρχία όπως κάθε λογική, ευνομούμενη Πολιτεία και κάθε επιχείρηση με έσοδα κι έξοδα. Σταμάτησε ο παραλογισμός του συγκεκριμένου προϋπολογισμού (που ψηφιζόταν στη Βουλή) με ορισμένες προβλέψεις κι εκτιμήσεις για τα έξοδα (κυρίως) του ερχόμενου έτους, μα στη συνέχεια πολλά υπουργεία ξόδευαν πολύ περισσότερα, πάντα για την ικανοποίηση ‘πελατών’.
Φθάσαμε σε αυτό το σοβαρό σημείο κατανόησης αυτής της ανάγκης ενός ισοσκελισμένου, άκαμπτου προϋπολογισμού χάρη στον έλεγχο των Θεσμών (και νωρίτερα της Τρόικας), που τους μισήσαμε βαθύτατα. Έγινε, δηλαδή, υπό τον φόβο πως δεν θα είχαμε τις εκταμιεύσεις χρηματοδότησης, που μας χορηγούσαν με χαμηλότατο επιτόκιο οι ξένοι δανειστές.
Με τα διάφορα κόλπα της η νυν κυβέρνηση (Απρ 2019) ξεφεύγει από την αυστηρή πειθαρχία με την παλαιοκομματική πρακτική παροχών σε προεκλογική περίοδο – περίοδο που διαρκεί όμως σχεδόν 3 χρόνια!
Τώρα, αν υπάρχει ίχνος υπευθυνότητας στον πολιτικό κόσμο, θα πρέπει να αξιοποιηθεί αυτή η με το στανιό εκβιασμένη κατάσταση και να μονιμοποιηθεί ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός με δαπάνες μικρότερες των εσόδων, για να μένει και κάποιο απόθεμα (δεν μιλώ για τα ηλίθια υπερπλεονάσματα του τσιπρισμού) για μελλοντικές ανάγκες και να μην τρέχουμε πάλι για δάνεια στις Αγορές. Μόνο έτσι θα αποφευχθεί νέα χρεοκοπία.
Αν αυτή η πρακτική περάσει ως άρθρο στο Σύνταγμα, τόσο το καλύτερο. Διότι τότε θα μπορεί η Δικαιοσύνη να κυνηγήσει την αμαρτωλή κυβέρνηση. Αν επιπλέον υπάρχει τακτική, μηνιαία ή το πολύ διμηνιαία, παρακολούθηση της δημοσιονομικής πορείας των υπουργείων, θα μπορούσε ο πρωθυπουργός ή άλλος αρμόδιος να επαναφέρει έγκαιρα στο αρχικό σχέδιο τυχόν αποκλίσεις.
Αν προκύψουν έκτακτες απαράβλεπτες ανάγκες, ας υπάρξει δικλείδα που να επιτρέπει κάποια υπέρβαση με συναίνεση της αντιπολίτευσης.
Η συνταγματική κατοχύρωση δεν θα χρειαζόταν, αν στη χώρα μας της τρελής ροδιάς υπήρχε παράδοση λογικής, εντιμότητας και αντικειμενικότητας στους πολιτικούς, που έχουν αποδειχθεί αλαζόνες και φανφαρόνοι από το 1830. Και πολύ φοβούμαι πως, ακόμα και παρά το Σύνταγμα, επιτήδειοι οπορτουνιστές σαν το τσιπρικό τσούρμο θα καταστρατηγούν με διάφορα κόλπα τις κατοχυρωμένες διατάξεις – όπως κάνουν με απαράμιλλο ζήλο.
Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση υπευθυνότητας κι εντιμότητας. Και δεν εννοώ πως κλέβουν όλοι σαν τον Τσοχατζόπουλο. Εννοώ να υλοποιούν τις προεκλογικές υποσχέσεις τους. Μα η χοντρή αυτή απάτη έχει γίνει συνήθεια και αρετή στον κύκλο των χαμένων πολιτικών και αποδεκτή από τον ευρύτερο κύκλο των ακόμα πιο χαμένων πολιτών.
Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η μεγαλύτερη και πιο καταστροφική αδυναμία μας είναι η απουσία ορθής παιδείας, που αρχίζει στο σπίτι, αναπτύσσεται στην εκπαίδευση και μετά περνά και γίνεται παράδοση στην κοινωνία.
