1. Στο προηγούμενο εξέτασα την εξέλιξη αυτού του Μεγάλου Άλματος, τους στόχους, τις ψεύτικες στατικές παραγωγής και τα εκατομμύρια θανάτων. Σήμερα συμπληρώνω την αποτρόπαια εικόνα.
Ο λιμός που θα προκαλούσε τα εκατομμύρια θανάτων των απλοϊκών χωρικών (κυρίως) στην Κίνα εκδηλώθηκε το 1960. Οι αξιωματούχοι, κρατικοί και κομματικοί, βρήκαν πολλές δικαιολογίες αποδίδοντας το κακό σε ανομβρίες και ξηρασίες.
Εκείνη τη χρονιά, όμως, μόνο 8 από τους 120 μετεωρολογικούς σταθμούς της χώρας παρατήρησαν στην περιοχή τους σοβαρή ξηρασία. Η σοδειά ήταν μικρότερη κατά 26% από εκείνη των 1957-58. Και το 1961, που ήταν το πιο σκοτεινό έτος, η ποσότητα δημητριακών που δόθηκε στους κατοίκους πόλεων μειώθηκε κατά 8% και στους χωρικούς κατά 23%.
Ο λιμός χτύπησε επαρχίες όπως οι Sichuan, Henan και Anhui (πιο έντονα) οι οποίες σε προηγούμενα έτη έκαναν εξαγωγές. Δεν είχαν ξηρασία το 1960 – μα είχαν ανίκανους και διεφθαρμένους κομματικούς διοικητές.
2. Στην επαρχία Anhui η θνησιμότητα έφθασε το 68% το 1960-61 από το συνηθισμένο 15% τα προηγούμενα έτη και η γεννησιμότητα έπεσε στο 11% από 30%. Ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 2 εκατομμύρια.
Στις επαρχίες αυτές (Anhui, Henan κ.λπ.) οι κομματικοί αξιωματούχοι όπως και ο Μάο πίστευαν πως οι χωρικοί έκρυβαν τα δημητριακά τους! “Υπάρχουν αποθέματα τροφίμων” ανακοίνωσαν, “μα 90% των κατοίκων πάσχουν από ιδεολογικές δυσκολίες” (σ 113, J. Becker 1996: Hungry Ghosts… John Murray, Λονδίνο).
Δεν είναι παράξενο που υιοθετούσαν την ίδια στάση με τον Στάλιν και τους δήμιούς του στην Ουκρανία την περίοδο της Holodomor (= σχεδιασμένης λιμοκτονίας) 1932-34.
Τα θύματα της κομμουνιστικής αγριότητας θεωρούνταν ένοχοι θύτες!
Χιλιάδες αγρότες φυλακίστηκαν. Τα κοινοτικά τρόφιμα καταλεηλατήθηκαν. Όλα τα μεταλλικά σκεύη δόθηκαν στα φουρνέλα για να γίνουν ατσάλι. Οι χωρικοί δεν είχαν σκεύη να μαγειρέψουν και τι να φάνε. Απαγορεύτηκε ακόμα και η χρήση φωτιάς στο καταχείμωνο. Παιδιά θανατώνονταν και βράζονταν για να χρησιμοποιηθούν ως λίπασμα στα χωράφια. Πολλοί χωρικοί θάβονταν ζωντανοί κι άλλοι βασανίζονταν με πυρακτωμένα σίδερα. Όσοι δραπέτευαν προσπαθώντας να μπούνε στις πόλεις θερίζονταν με πολυβόλα! (Βλ. Becker, σ 135-145.)
3. Ο κανιβαλισμός οργίαζε, πάλι όπως στην Ουκρανία 1932-34. Εδώ οικογένειες αντάλλασσαν μικρά παιδιά να τα σφάξουν και να τα φάνε! (σ 244-246, Huang Sang & Angel Pino 1996, La Cinquieme Modernisation et autres écrits…, Biblioteque Asiatique, Παρίσι.)
Ακολούθησαν φυσικά θανατηφόρες μολύνσεις.
Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα χρησιμοποιούνταν ως πειραματόζωα για αντοχή στην πείνα. Τους έδιναν τροφή που περιείχε λιωμένο χαρτί ή ροκανίδια για να δούνε τη συμπεριφορά του πεπτικού συστήματος!
Η θνησιμότητα σε όλη τη χώρα από 11% το 1957 ανέβηκε στο 15% τα έτη 1958-59 και τινάχθηκε στο 29% το 1960 και στην ύπαιθρο πολύ μεγαλύτερη από τις πόλεις (Becker σ 270-274).
Και όμως τα ίδια χρόνια 1959-60 γίνονταν εξαγωγές στη Σοβιετία 4,2 εκατομμύρια τόνοι δημητριακών. Το 1961 οι Κινέζοι αρνούνταν να δεχθούν βοήθεια από τις ΗΠΑ για προφανείς πολιτικούς λόγους κι έκαναν πληρωμένες εισαγωγές 5,8 εκατομμύρια τόνους – που όμως δεν έφταναν, φυσικά.
Στη Σοβιετία 1932-34 ο λιμός θανάτωσε περί τα 6 εκατομμύρια. Στην Κίνα οι επίσημοι αριθμοί δίνουν 20 εκατομμύρια και οι εκτιμήσεις φθάνουν τα 45 εκατομμύρια!
Αυτή ήταν η σχεδιασμένη οικονομία του Μάο που θα έφερνε τον κομμουνιστικό παράδεισο επί γης! Πόσο παρανοϊκός πρέπει να ήταν ώστε να αρνείται πεισματικά να δει πόσο καταστροφικό ήταν όλο αυτό το εγχείρημα και να το αλλάξει για χάρη του λαού.
