Γιάννης Κ. Πρετεντέρης
Αν κατάλαβα καλά, ο Πρωθυπουργός και η παρέα του τρεις σκασίλες είχαν να αλλάξουν την Ευρώπη. Βασικά προσπαθούσαν να γίνουν αρχισυντάκτες ή διευθυντές στο ΒΗΜΑ και στα ΝΕΑ.
Εναλλακτικά αναζητούσαν θέση κομισάριου αρθρογραφίας στις εφημερίδες μας – τα ελληνικά τους δεν επιτρέπουν να γράφουν οι ίδιοι… Ή έστω τηλεοπτικού σχολιαστή.
Υποψιάζομαι ότι το βράδυ κοιμούνται και ονειρεύονται ένα μιντιακό τοπίο γεμάτο ΕΡΤ, Σαββίδη και εφημερίδες ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.
Δεν υποτιμώ το ενδιαφέρον τους για τη δημοσιογραφία, κάθε άλλο. Μπορώ να πιστοποιήσω ότι είναι ένα υπέροχο επάγγελμα. Μόνο που ο κόσμος για άλλα τους ψηφίζει.
Αυτή την εβδομάδα ο Β. Μαρινάκης αποκάλυψε ότι ο Παππάς εξ ονόματος του Τσίπρα ήθελε να τον βάλει να πληρώσει το κανάλι του Καλογρίτσα που «το έχτιζαν μέσα στο Μαξίμου». Αλλά κι ότι «δεν δέχθηκα να βάλω, όπως μου είχαν ζητήσει, διευθυντές της αρεσκείας του ΣΥΡΙΖΑ» στο ΒΗΜΑ και στα ΝΕΑ.
Το πρώτο είναι προφανώς κουτοπόνηρο νταβατζιλίκι: γιατί ο άνθρωπος να πληρώσει το ξένο κανάλι;
Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση προσπάθησε (έστω και με ρεφενέ…) να στηριχθεί στον Σαββίδη και στον Καλογρίτσα για να οικοδομήσει έναν προνομιακό τηλεοπτικό χώρο χωρίς να παραμελήσει τις σχέσεις της με τον Alpha ή τον Ant1.
Είναι γνωστή επίσης η ιστορία ότι στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν άμεση εμπλοκή στην επιλογή των βασικών παρουσιαστών και διευθυντών ειδήσεων κάποιων καναλιών.
Και έχει αναφερθεί (αλλά μένει προς απόδειξη) ότι το σύστημα κυπριακών εταιρειών του «Μανώλη του Παππά», που τροφοδοτούνται από τον Λαυρεντιάδη, χρηματοδοτεί και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης.
Το δεύτερο είναι κάτι σαν έμμονη ιδέα. Πριν ακόμη από τον Μαρινάκη, ο Στ. Ψυχάρης είχε αποκαλύψει ότι ο Τσίπρας «ζήτησε να αντικατασταθεί ο διευθυντής των ΝΕΩΝ από δημοσιογράφο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ» (5/3/2016).
Το κόλπο παραλίγο να πετύχει τον Ιανουάριο 2017, όταν ο ευρισκόμενος σε δυσχερή θέση Ψυχάρης απέπεμψε τον τότε διευθυντή των ΝΕΩΝ (Δ. Μητρόπουλο) και εμφανίστηκε στη Μιχαλακοπούλου το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλος να αναλάβει την εφημερίδα.
Το ενδεχόμενο απετράπη χάρη στην αντίδραση των δημοσιογράφων της εφημερίδας.
Συνεπώς, με τον Μαρινάκη δεν ήταν η πρώτη αλλά η τρίτη προσπάθεια του Μαξίμου να διορίσει διευθυντές, να επιλέξει δημοσιογράφους (ζήτησαν να φύγουν τρεις) και να ελέγξει τις εφημερίδες του (πρώην) ΔΟΛ. Η προσπάθεια επεκτάθηκε στο συγκρότημα του ΕΘΝΟΥΣ με μεγαλύτερη επιτυχία.
Δεν είναι όμως συμπτωματικό. Νομίζω ότι οι παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του Τύπου δεν έχουν προηγούμενο από το 1974.
Θα θυμίσω πως σύμφωνα με τον τότε πρόεδρο του MEGA, ο ΣΥΡΙΖΑ «από το 2014 είχε ζητήσει την εκδίωξη του βασικού σχολιαστή του MEGA».
Το αίτημα δεν έγινε δεκτό και ο Τσίπρας επανήλθε με νέα πρόταση να προσληφθεί στο MEGA ως σχολιαστής (και) ο γνωστός Καρτερός, τότε αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ και σήμερα διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Τσίπρα.
Η πρόταση απορρίφθηκε και αυτή από το ΔΣ του σταθμού, που θεωρούσε ότι δεν είναι δουλειά των πολιτικών να κάνουν προσλήψεις σε ξένο μαγαζί.
[Των παραπάνω και πολλών άλλων έχω προσωπική γνώση για ευνόητους λόγους και κάποια στιγμή θα τα γράψουμε αναλυτικά.]Επί της ουσίας πάντως εκδηλώθηκε μια φαραωνική απόπειρα ελέγχου του Τύπου, τέτοια που καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει γνωρίσει σε συνθήκες δημοκρατίας.
Η μια εξήγηση είναι ότι ο Τσίπρας κινείται από άδολο ιδεαλισμό και ενδιαφέρεται για τον ρόλο του Τύπου στην σύγχρονη κοινωνία. Πρόσφατα ομολόγησε τον θαυμασμό του για τη REAL NEWS και είναι γνωστή η συμπάθειά του για την DOCUMENTO.
Είναι νομίζω προφανές ότι ΤΟ ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ δεν ανταποκρίνονται σε εφάμιλλες δημοσιογραφικές προδιαγραφές.
Η άλλη εξήγηση είναι ότι απλώς θέλει να κλείσει τα στόματα όσων δεν τον εξυμνούν. Και ότι δυστυχώς γι’ αυτόν, είμαστε πολλοί.
Πρεσπαδόροι!
Ομολογώ ότι δεν περίμενα τόσο σύντομα τον εξευτελισμό τους. Αλλά η πολιτική έχει τρόπους να εκδικείται.
Εννοώ τους προθύμους των Πρεσπών, τα σούργελα και τα «προοδευτικά μέτωπα».
Είναι απίστευτη η ευκολία με την οποία η συνείδησή τους ανακυκλώθηκε στην Τουλουπάκη και στη Novartis, στον Κόκκαλη και στο καζίνο, στον «Μανώλη του Παππά» και τον Λαυρεντιάδη, στον Καλογρίτσα και τον Παππά.
Ούτε ένας δεν βρήκε κάτι να πει. Ούτε ένας δεν έδειξε μεταμέλεια, αξιοπρέπεια ή έστω ανάστημα υψηλότερου του κοντοπίθαρου. Η σιωπή τους είναι εκκωφαντική.
Ανθρωπάκια. Απέδειξαν ότι η πρόοδος δεν ήταν παρά μια αίτηση ευρέσεως εργασίας. Και ότι η «Γέφυρα» οδηγούσε τελικά σε έναν υπόνομο.
Λογικά κατέληξαν στον βούρκο.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
