Εκπλήσσομαι κι εγώ.
Πολλά άρθρα για τον νέο κομματάρχη (“άφθαρτο” τον έλεγαν) του ΚΙΝΑΛ, Νίκο Ανδρουλάκη, επειδή πήρε τη θέση που πήρε σχετικά με την πρόταση μομφής που εκκόλαψε ο Τσίπρα – και πολύ καλά έκαναν και οι δυο. Λιγότερα, μα αρκετά ξεμυτούν τελευταία, για τον χουλιγκανισμό, την αυξανόμενη βία εφήβων – μα και την ενόχληση κι εκμετάλλευσή τους!
Α) Τώρα, γιατί εκπλήσσονται οι έγκριτοι δημοσιογράφοι μας; Τι δηλαδή είναι ο Ανδρουλάκης; Κάποιο νέο είδος πολιτικού αλεξιπτωτιστή κατευθείαν από τον ουρανό; Δεν είναι μέλος του ΚΙΝΑΛ, πρώην και νυν και αεί ΠΑΣΟΚ; Από το κόμμα αυτό ξεπήδησαν οι Σημίτης και Βενιζέλος που, τέλος πάντων, έδειξαν κάποια, όχι πολύ σπουδαία, μα σοβαρή και ίσως θαρραλέα πολιτική. Αλλά εκεί εκκολάφθηκαν Τσοχατζόπουλοι και Λαλιώτες, Παπανδρέου και Ραγκούσηδες – και η κα Φώφη, επάγγελμα Γεννηματά, που ποτέ δεν την άκουσα να εκφέρει μια έστω σοβαρή αντιπολιτευτική κουβέντα για τη βελτίωση της Πολιτείας.
Ο Ανδρουλάκης δεν διαφέρει σε οξύνοια και πρωτοτυπία. Μοιάζει του Γεωργάκη, μοιάζει της κας Φώφης, μοιάζει τόσων άλλων της κοπής ΠΑΣΟΚ. Από την εκλογή του και δώθε, ακόμα και σε σχέση με την πρόταση μομφής, δεν είπε απολύτως τίποτα που να προκαλέσει λίγο καρδιοχτύπι, λίγο ηλεκτρισμό, για να σκεφθώ – “Α, νέα κοψιά πολιτικού επιτέλους!” Το ένα στερεότυπο, “ξύλινο” όπως το λένε, κλισέ μετά το άλλο και μια επιφυλακτικότητα που περνούσε, νόμιζε, για σοβαρότητα ή εμβρίθεια, ενώ επρόκειτο για την ίδια ασχετοσύνη και αγνωσία από την οποία πάσχουν όλοι οι πολιτικάντηδες. Ο Πάσχος Μανδραβέλης συνόψισε πολύ καλά την υπόθεση (Καθημερινή: 29/1):
“Οι πολιτικοί αρχηγοί κερδίζουν ή χάνουν πόντους στο ρητορικό τους παιγνίδι. Διοργανώνονται όμως μόνο για χάρη των φίλων του αθλήματος, οι οποίοι (σε αντίθεση με το κατς) μειώνονται. Επομένως, στο πλαίσιο του παραλόγου η επαμφοτερίζουσα στάση του κ. Νίκου Ανδρουλάκη είναι πολύ… λογική. Πρέπει να μετέχει στο σόου της Βουλής· έστω διά εκπροσώπου. Στο πλαίσιο του ίδιου παραλόγου, που με τον καιρό μοιάζει λογικό, πρέπει ως αρχηγός αντιπολιτευόμενου κόμματος να κάνει αντιπολίτευση επί παντός και, φυσικά, δεν πρέπει να καταψηφίσει πρόταση μομφής, αλλά ούτε να απόσχει, διότι θα δείξει ανοχή στο «καταστροφικό έργο της μπήξε, δείξε κυβέρνησης” κ.λπ.
Επιπλέον μετά τις παρακολουθήσεις όπου για λίγο και άθελά του πρωταγωνίστησε, ξαναβυθίστηκε στη σχετική του ανυπαρξία!
Β) Για τη σεξουαλική βία που δέχονται παιδιά από γονείς, κηδεμόνες, και άλλους, που ακούμε όλο και περισσότερα τον τελευταίο καιρό, θα γράψω σε άλλο άρθρο.
Το θέμα της εφηβικής βίας επίσης ας μην εκπλήσσει. Δεν είναι καθόλου καινούργιο παρά μόνο στην αυξανόμενη έντασή του.
Είχαμε πολλά χρόνια τώρα το bullying ή τον εκφοβισμό (για να μην περάσουμε για ανθέλληνες, ενώ σαφώς το μπούλινγκ έχει σαφή προσδιοριστική έννοια για σχολικό εκφοβισμό μα ο “εκφοβισμός” έχει γενικότερη έννοια και χρειάζεται προσδιοριστικό επίθετο). Είχαμε και τους νεαρούς που ξυλοκόπησαν τον διευθυντή του Μετρό και άλλους που ξυλοκόπησαν άλλους κλπ. κλπ. Οι καταλήψεις και οι καταστροφές γυμνασίων και λυκείων από έφηβους γίνονται τόσα χρόνια τώρα.
“Η εφηβική βία διατρέχει τη χώρα, εξελίσσεται σε ενδημικό κοινωνικό φαινόμενο”, έγραψε η Μαρία Κατσουνάκη (Καθημερινή 29/1/22). Σωστά!
Οπότε προς τι τόση έκπληξη, κάθε τόσο σα να πρόκειται για νέο φαινόμενο; Ο φόνος του Άλκη στην οπαδική βία, όπως και άλλοι ξυλοδαρμοί και φόνοι, ας μην εκπλήσσουν. Υπάρχει ένδοξη προϊστορία!
Αν οι γονείς δεν αντιληφθούν πως τα παιδιά χρειάζονται αυστηρή πειθαρχία σε ορισμένες περιπτώσεις και αν οι υπουργοί Παιδείας δεν πάψουν να παίζουν με ανούσιες επιπολαιότητες και να καταπιαστούν με θέματα ηθικής συμπεριφοράς, τα πράγματα δεν πρόκειται να βελτιωθούν. Μάλλον θα χειροτερέψουν.
Όσο περισσότερα θύματα υπάρχουν σε νεαρή ηλικία και μάλιστα από πρόσωπα που υποτίθεται τα φροντίζουν, τόσο περισσότεροι και αγριότεροι θύτες θα υπάρξουν αργότερα!
