1. Σε τελευταία ανάλυση κάθε άνθρωπος σε οποιοδήποτε αξίωμα κι αν βρίσκεται, οποιοδήποτε ρόλο κι αν παίζει, είναι υπόλογος στον εαυτό του, στη συνείδησή του. Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες αυτό δεν αλλάζει.
Αλλά υπάρχει ο αξιόπιστος, ευσταθής χαρακτήρας (=εαυτός) εμποτισμένος με σταθερές ηθικές αρχές (δεν βλάπτω άλλον, κλέβω, νοθεύω, ψεύδομαι) και ο ασταθής, ευμετάβλητος καιροσκόπος ή οπορτουνιστής που άγεται και φέρεται από άλογες ορέξεις και τις αλλαγές στην κοινωνική νοοτροπία. Υπάρχουν και αρκετές ενδιάμεσες βαθμίδες.
Σε πολιτισμένες χώρες με λογικό πολιτικό καθεστώς ένας βουλευτής θα εκλεγόταν διότι οι ψηφοφόροι ενέκριναν τα πολιτικά πιστεύω του. Στις συνηθισμένες περιπτώσεις που γνωρίζουμε αυτό δεν ισχύει. Διότι τα γνωστά πολιτικά καθεστώτα ούτε πολύ πολιτισμένα είναι ούτε λογικά.
2. Στην Ελλάδα μόνο ελάχιστοι “ανεξάρτητοι” βουλευτές εκλέγονται για τα πιστεύω τους. Συνήθως οι βουλευτές εκλέγονται στο πλαίσιο ενός κόμματος στηριγμένοι σε μια συγκεκριμένη πολιτική πλατφόρμα.
Διαμορφωτής και ρυθμιστής της κομματικής πλατφόρμας (και πολιτικής) είναι ο κομματάρχης – και οι βοηθοί του.
Ο εκλεγμένος βουλευτής δεν είναι ανεξάρτητος, δεν εκπροσωπεί μια δική του προσωπική πλατφόρμα, μια δική του ιδεολογία. Δεν έχει, λοιπόν, το δικαίωμα να αγνοήσει την πολιτική του κόμματος και των οργάνων του. Οφείλει, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί, να ακολουθεί την κομματική γραμμή.
Όταν, όπως περιγράφω, προσχωρείς ως ενεργός πολιτικός σε ένα κόμμα, σημαίνει πως έχεις αποδεχθεί και τη φιλοσοφία/πολιτική/ιδεολογία του και τα όργανά του και τον κομματάρχη ως αυθεντία. Αν διαφωνήσεις τότε φεύγεις και παραδίδεις τη βουλευτική σου έδρα.
3. Ο άνθρωπος είναι όμως, πριν τον ρόλο του κομματικού μέλους ή του βουλευτή. Τελικά η βούλησή του επικρατεί.
Αυτό εξαρτάται από τις αξίες του, την ευστάθεια του χαρακτήρα του, τις ηθικές αρχές του αφενός και από το πολιτικό καθεστώς αφετέρου.
Το πολιτικό καθεστώς είναι σαθρό, σχεδόν σχιζοφρενικό. Υποτίθεται πως βασίζεται σε ηθικές αρχές και λογικές διαδικασίες. Μα εδώ, στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα είναι σαθρό, σχεδόν σχιζοφρενικό.
Μόλις ένα κόμμα (ή συνασπισμός κομμάτων) κερδίσει με πλειοψηφία και καταλάβει την εξουσία και ο κομματάρχης γίνει πρωθυπουργός, παραγνωρίζει τα υποσχόμενα “θα” με τα οποία άντλησε ψήφους, κι εφαρμόζει πολιτικές που συμφέρουν τον ίδιο και το κόμμα να παραμείνουν στην εξουσία. Κατά καιρούς, ανάλογα με τις συνθήκες, θα θεσπιστούν και μέτρα που αποσκοπούν σε κάποια βελτίωση κάποιας μερίδας του έθνους, προσκείμενης στους κυβερνώντες.
Σε αυτό το ανήθικο καθεστώς (και ας λατρεύεται ως “δημοκρατία” και υπέρτατη πολιτική αξία) δεν θα είναι αφύσικο οι βουλευτές να αλλάζουν την πίστη και υποταγή τους όποτε τους συμφέρει.
4. Γράφει κάποιος καθηγητής για τους παραλογισμούς στην ψήφο εμπιστοσύνης προς τον κ. Τσίπρα και το σχιζοφρενικό τσιπρικό καθεστώς (Ιαν. 2019), για το φαινόμενο “της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας που πρέπει να χαρακτηρίζει την κρίση του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου απέναντι στις επιθυμίες των εκλογέων του”.
Αυτό θα ίσχυε μόνο αν επρόκειτο πράγματι για “εκπρόσωπο”. Μα οι εκλογείς ψήφισαν ένα μέλος ενός συγκεκριμένου κόμματος. Ο εκπρόσωπος οφείλει πίστη στο κόμμα του.
Πολύ πιο σωστά γράφει άλλος καθηγητής στην ίδια περίοδο: “Για έναν πολιτικό ‘δύο βασικά υλικά’ διαμορφώνουν το μείγμα της συνείδησής του: η φροντίδα για την καριέρα του και η υπεράσπιση των πεποιθήσεών του. Για τον κάθε πολιτικό η αναλογία … στο μείγμα είναι διαφορετική”.
5. Προσέξτε πώς γράφουν οι καθηγητές με ευφημισμούς.
Η μόνη πολιτική καριέρα σήμερα στην Ελλάδα είναι απάτης και αστάθειας. Γι’ αυτό έχουμε πολιτικάντηδες όχι πολιτικούς.
Να, ο συμπαθέστατος κατ’ τα’ άλλα κ. Θεοδωράκης, πρώην τηλεοπτικός δημοσιογράφος πολύ γλυκού νερού κι εστιάτωρ. Δεν μιλά ξένη γλώσσα, δεν σκαμπάζει γρι από πολιτική οικονομία. Έφτιαξε ένα μη-αρχηγικό κόμμα δήθεν και μάζεψε πολλούς αξιόλογους τεχνοκράτες και καθηγητές που δεν θα προσχωρούσαν σε κανένα υφιστάμενο κόμμα. Μα κι αυτός αποδείχθηκε τζούφιος, ακριβώς όπως φαινόταν εξαρχής, και προσπάθησε να προωθήσει την “καριέρα” του πολιτικάντη.
Ευστάθεια παραδόξως παρατηρείται στα ακραία κόμματα: το σταλινικό ΚΚΕ και το χιτλερικό της Χρυσής Αυγής με τα οποία ξέρεις επακριβώς τι σόι άνθρωποι είναι και τι ψηφίζεις.
