1. Γράφω με αφορμή το τετρασέλιδο της Καθημερινής (22/4/18) για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή όπου πολλοί και διάφοροι γράφουν πολλά και διάφορα εξαιρετικά εγκωμιαστικά – όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Είναι γεγονός πως από όλους τους πολιτικάντηδες που είδαμε στη Μεταπολίτευση ο ΚΚ στέκεται σίγουρα ώμους και κεφάλι πιο ψηλά. Δεν μπορείς να του προσάψεις τις συνήθεις κατηγορίες για πολλά “θα” που έμειναν απραγματοποίητα, απάτες, ρουσφέτια (;) και σκάνδαλα.
Ήταν αδέκαστος και άτεγκτος, σε αντίθεση με όσους τον διαδέχτηκαν ως κομματάρχες ή πρωθυπουργοί και Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Και οπωσδήποτε ο σημερινός πρωθυπουργός και ο σημερινός Πρόεδρος αποτελούν μεγέθη που προκαλούν απορία και κατάθλιψη.
Και ίσως πολύ καλά έκανε η Καθημερινή να μας θυμίσει πως θα μπορούσαν να υπάρξουν και διαφορετικοί χαρακτήρες στην πολιτική.
2. Το σπουδαιότερο επίτευγμα της Μεταπολίτευσης – εκτός βέβαια από τον εξοστρακισμό των γελοίων κολονέλων – είναι η ένταξη της χώρας στην Ε.Ε. Ίσως κάποιος σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου να μπορούσε να επιτύχει καλύτερους όρους, μα τα όποια πλεονεκτήματα θα ήταν πρόσκαιρα και θα ξοδεύονταν για προσωπικούς και κομματικούς στόχους.
Τα οικονομικά οφέλη φάνηκαν αμέσως με τις επιδοτήσεις, άσχετα με την κακοδιαχείριση των πασόκων. Φάνηκαν πολύ περισσότερο μετά την κρίση χρεοκοπίας (2010) όταν οι Ευρωπαίοι μας δάνειζαν πολύ φτηνά.
Τα πολιτικά οφέλη επίσης είναι απτά. Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε πόσο θα είχε αφηνιάσει ο κ. Τσίπρας και σε πόσο πιο επικίνδυνες εξαλλοσύνες και τσαπατσουλιές θα μας είχε βυθίσει αν δεν βρισκόμασταν στο σταθερό πλαίσιο της ΕΕ…
Πολύ σημαντικότερη άποψη όμως είναι, παρά τον ευρωσκεπτικισμό της πλειονότητας ίσως και την έχθρα προς τη Δύση χάρη στην αριστερή προπαγάνδα, η αναπόφευκτη στενότερη επαφή πολιτικάντηδων και πολιτών (και νέων) με τα ευρωπαϊκά γεγονότα και τις ευρωπαϊκές παραδόσεις – έστω κι αν αυτά μοιάζουν τώρα αρκετά ξεθυμασμένα. Μπορεί κάποια ώρα να πάψουμε να είμαστε Ρωμιοί Βαλκάνιοι, έχοντας απορροφήσει κάποιες πανευρωπαϊκές και πανανθρώπινες πολιτικές αξίες.
3. Αυτό είναι κάτι που ούτε ο ΚΚ κατάφερε να απορροφήσει στα έτη της αυτοεξορίας του στην Ευρώπη και να το φέρει στην Ελλάδα.
Ο ΚΚ είχε τη μεγαλύτερη αποδοχή που μπόρεσε να έχει πολιτικάντης ποτέ στην πρόσφατη ιστορία. Ο λαός, απηυδισμένος από τη Χούντα, θα δεχόταν σχεδόν οποιαδήποτε ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στα πρότυπα των πολιτισμένων ευρωπαϊκών χωρών.
Ο ΚΚ δυστυχώς έφερε όλο τον παλαιό συρφετό πολιτικάντηδων και πρακτικών με την πελατεία τους όπως πριν τη Χούντα.
Το πελατειακό σύστημα συνέχισε, η Βουλή των 300 ρέμπελων, ο κρατισμός, τα ρουσφέτια των υπουργών, η γραφειοκρατία, οι ανάπηρες υπηρεσίες υγείας, και, πάνω από όλα, η σακατεμένη παιδεία (με νέα έξαρση φροντιστηρίων), δηλαδή η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να αλλάξει λαό και χώρα ουσιαστικά.
Ο καλός πολιτικός φροντίζει πρώτιστα για την Παιδεία διότι όλες οι άλλες λειτουργίες (ασφάλειας, δικαιοσύνης και οικονομικής ανάπτυξης) εξαρτώνται από το ποιόν των πολιτών το οποίο δημιουργείται από την Παιδεία.
Ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Και για κείνη έγραψε ο Δάγτογλου στην Καθημερινή 14/6/77: “Ήταν η εποχή που το ελληνικό κοινό ήταν διατεθειμένο να δεχθεί νομοθετικά και διοικητικά μέτρα που θα έθιγαν συγκεκριμένα συμφέροντα… Η ευκαιρία η πρώτη, η μεγάλη, για την ταχεία εισαγωγή μέτρων μεγαλόπνοων φαίνεται να έχει χαθεί.”
Ναι, όπως αποδείχθηκε στη θλιβερή συνέχεια, χάθηκε ανεπιστρεπτί, δυστυχώς για όλους!
