1. Τυχαίνει λόγω γνωριμιών να παρακολουθώ μια τραγική μα και σιχαμερή κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και δη στο πιο κρίσιμο επίπεδό της, το Νηπιαγωγείο.
Φίλη και συνεργάτις του ιστολογίου είναι Διευθύντρια σε νηπιαγωγείο του κέντρου της Αθήνας, με 7 νηπιαγωγούς και ανάλογο αριθμό νηπίων που συμπεριλαμβάνει και αρκετά παιδιά μεταναστών, όπως σχεδόν παντού πλέον.
Στις 8/11 άρχισε να εφαρμόζει την πολιτική αυτού του απίστευτου Υπουργείου για την αξιολόγηση – ένα τόσο ευνουχισμένο μέτρο που δεν θα έχει παρά ελάχιστη επίδραση μα θα είναι ένα βήμα, που αν ακολουθηθεί, σίγουρα θα έχει σοβαρότερη επίδραση στην εκπαίδευση. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλες οι άλλες νηπιαγωγοί είχαν κατ’ αρχήν αρνητική στάση, ενώ 2 από αυτές (συνδικαλίστριες), πολύ επιθετική. Έτσι άρχισε διάλογος και διαπραγμάτευση.
2. Την Τετάρτη 10/11 εισήλθαν στο κτήριο 2 συνδικαλιστές του τοπικού σωματείου, με παραίνεση των 2 νηπιαγωγών που πρωτοστατούσαν στον αγώνα κατά της αξιολόγησης. Αρχικά έδειξαν κάποια ευγένεια προσπαθώντας να πείσουν την Διευθύντρια να μην εφαρμόσει τον Νόμο του Κράτους, μα να ακολουθήσει την παράλογη πρακτική του συνδικαλιστικού οργάνου.
Εκείνη τους εξήγησε, όπως μου είπε το ίδιο βράδυ, πως εφόσον αυτή είναι η πολιτική του Υπουργείου και του Κράτους και αφού πληρώνονται όλοι και όλες από το Υπουργείο και όχι από τον συνδικαλισμό, δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει την επίσημη κρατική πολιτική. Τότε έδειξαν το αληθινό πρόσωπό τους οι συνδικαλιστές. Άρχισαν να φωνάζουν, να πιέζουν εκβιαστικά και να απειλούν. Σε τέτοιο βαθμό και με τόση ένταση και χυδαιότητα, που μια άλλη νηπιαγωγός που ήταν παρούσα έφυγε λέγοντας πως δεν περίμενε τέτοια συμπεριφορά και διαβεβαίωσε τη Διευθύντρια πως από εδώ και στο εξής θα υποστήριζε την αξιολόγηση.
Οι συνδικαλιστές συνέχισαν τις αγριότητές και χυδαιότητές τους και αρνούνταν να φύγουν και να αφήσουν το γραφείο της Διευθύντριας να λειτουργήσει κανονικά επί σχεδόν 2 ώρες, μέχρι που εκείνη αποδέχτηκε να πρωτοκολλήσει την πλειοψηφική απόφαση των νηπιαγωγών κατά της αξιολόγησης, όπως επίμονα απαιτούσαν.
Δυό μέρες αργότερα μια ακόμη νηπιαγωγός δήλωσε πως θα υποστηρίξει κι εκείνη τη διαδικασία της αξιολόγησης.
3. Και εδώ ακολουθεί το πιο ενδιαφέρον γεγονός. Διότι παρά το αίτημά της για οδηγίες αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών το ίδιο απόγευμα σε 3 αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου, δεν έλαβε καμία απάντηση, ούτε το επόμενο πρωί όταν έκανε νέο αίτημα. Και μόνο όταν τηλεφώνησε, εδέησαν αυτοί οι ευθυνόφοβοι καρεκλοκένταυροι να απαντήσουν προφορικά και μόνο πως, Ναι, υπήρξαν πολλά παρόμοια επεισόδια και σε άλλα σχολεία.
Αρωγή όμως καμία, κανενός είδους. Έτσι η Διευθύντρια θα αναγκαστεί ν’ απευθυνθεί στην τοπική Αστυνομία, αν επανέλθουν τα συνδικαλιστικά κτηνώδη ανθρωπάρια.
Η συμπεριφορά των ΔΥ στις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου δεν με εκπλήσσει. Τη συναντάς σε όλο το Δημόσιο, εκτός αν έχεις μεγάλη τύχη και πέσεις πάνω σε κάποιον/α υπάλληλο που έχει αίσθηση καθήκοντος απέναντι στους πολίτες από τους οποίους μέσω φόρων πληρώνεται για να εξυπηρετεί. Μα το να αρνούνται, ή να μην θέλουν/μπορούν να προσφέρουν αρωγή σε μια εκπαιδευτική λειτουργό που υπάγεται στο Υπουργείο, φανερώνει τη φοβερή φτώχεια του Υπουργείου. Δεν απαντούν παρά μόνο προφορικά για να μην δεσμεύονται.
4. Οι Έλληνες πολίτες που σκέπτονται κάπως βαθύτερα τις δυσχέρειες της χώρας και νοιάζονται, ας το πάρουν απόφαση πως ούτε οι Νεοδημοκράτες έχουν την βούληση και ικανότητα να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Ούτε οι υψηλά ιστάμενοι ούτε ο ίδιος ο ηγέτης τους και πρωθυπουργός έχουν αυτό που χρειάζεται για να οικοδομήσουν τη χώρα πέρα από μπαλώματα και σοβατίσματα.
Πριν από πολλά πολλά χρόνια, το 1989, σε μια συνομιλία με έναν τοπικό άρχοντα, με ρώτησε: “μα αυτές οι πολιτικές θα φέρουν ψήφους;” Και το ίδιο συνέβη πριν λίγα χρόνια όταν ένας κομματάρχης ήθελε “συμβουλές” – μα συμβουλές που θα του έφερναν ψήφους, όχι βελτίωση της πολιτικής του.
Αυτό ενδιαφέρει πρώτιστα τους πολιτικάντηδες στο λεγόμενο “δημοκρατικό τόξο”. Πώς να καταλάβουν την εξουσία για να τη νέμονται προσωπικά και κομματικά.
Όχι για την πολιτεία, όχι για τους νομοταγείς πολίτες κι έτσι που οι παραβατικοί να γίνουν και αυτοί νομοταγείς, όσο γίνεται.
Στο μεταξύ ας υποφέρουν οι νομιμόφρονες!
