Λείπει το σκυλί!
Πήρα τον τίτλο από τον Τάκη Θεοδωρόπουλο (Καθημερινή 26/9/23). Είμαι σίγουρος πως μάλλον ευχαριστημένος θα είναι ο Τάκης που κάποιος ενδιαφέρεται και πρακτικά για όσα καλά λέει και μας διασκεδάζει.
Αγαπητοί μου αναγνώστες, εσείς δεν απορήσατε με τον ντόρο εδώ στη χώρα της τρελής ροδιάς; Όχι για το ότι υπήρξε τόσο ενδιαφέρον για το πρόσωπο που άλωσε τον τσιπρικό Σύριζα, όσο για τις απόπειρες μαντείας και προφητείας από εκατοντάδες δημοσιογράφους για το τι θα γίνει αν εκλεγεί ή όχι ο πολιτικός αυτός κομήτης με την τεράστια ουρά τσιπρικής ασυναρτησίας. (Θα πρέπει να έχετε προσέξει πως, εκτός ανυπαρξίας πολιτικών γνώσεων, δεν μπορεί να αρθρώσει δυο προτάσεις με κάποια έλλογη διαδοχή.)
Γιατί άραγε αυτή η μανία να ξέρουμε από τώρα, προτού ο άνθρωπος έχει εκφράσει με κάποια αναλυτική περιγραφή τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τις προτεινόμενες λύσεις του για τα διάφορα προβλήματα, χρόνια κι επίκαιρα, που αντιμετωπίζει η δύσμοιρη χώρα μας. Ο καθένας το κοντό και το μακρύ του.
Μα οι αρθρογράφοι πάνε ακόμα πιο πέρα και μας λένε τις σκέψεις τους για το τι θα πουν και τι θα κάνουν οι αντίπαλοι. Ο ίδιος ο Κασσελάκης δεν έχει να κάνει πολλά για την ώρα. Απλώς να χαίρεται που κέρδισε και ακτινοβολεί Φως, να αναδιοργανώσει το κόμμα, αν ξέρει πως να το επιτύχει αυτό, μετά από τόσων ετών σκουριάς αναρχο-αριστεροσύνης. Ήδη χρίστηκε “πρωθυπουργός”!
Γιατί να κάνουν τόσο κόπο ενώ τα πράγματα θα ξετυλιχτούν όπως είναι να ξετυλιχτούν στην αναπόδραστη πάροδο του χρόνου.
Ας επιστρέψω στον φίλτατο Τάκη που έσπευσε, μετά αφού τάισε τους γάτους του, να δει τι θα έβρισκε στο Διαδίκτυο για τον Κασσελάκη.
Εκκωφαντική σιωπή. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Μπάιντεν, Σι, Πούτιν, κανείς τους δεν είχε τολμήσει να αντιδράσει. Αδιαφορούν για τον ηγέτη 130.000 ολόκληρων Ελλήνων; Ή μήπως τον φοβούνται τόσο ώστε δεν τολμούν ούτε το όνομά του να προφέρουν; Η θεωρία του χάους έχει περιγράψει το φαινόμενο: το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην Καλιφόρνια. Φαντάσου τι μπορεί να προκαλέσει η εκλογή νέου αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκινάει από τον ενθουσιασμό του Αντώναρου και του Πολάκη και δεν ξέρεις πού μπορεί να σταματήσει. Ο κόσμος μας είναι εύθραυστος. Τον απειλούν φυσικές καταστροφές, ανεξέλεγκτες μετακινήσεις πληθυσμών, πόλεμοι. Πού χωράει σ’ όλ’ αυτά ο Κασσελάκης και οι 70.000 ολόκληροι ψηφοφόροι του; Αυτά παθαίνεις όταν παραβιάζεις τη φύση σου και ξυπνάς αξημέρωτα. Σου ξεφεύγει το προφανές.
Εδώ, όμως, ούτε οι λαϊκιστές ούτε οι φιλελεύθεροι ούτε οι διανοούμενοι ούτε οι αμόρφωτοι, έδειξαν αδιαφορία για το πρόσωπο που από το πολιτικό πουθενά έκανε θεαματική άνοδο δημοσιότητας και κατόρθωσε (με λίγη βοήθεια από τον καταδικασμένο παραβάτη, Νίκο Παππά) να αλώσει το Τσιιπρικό κάστρο. Πώς, πώς;
Μου άρεσε η άποψη του Τάκη και τελειώνω με αυτήν:
Το «κάστρο» περίμενε κάποιον να το αλώσει, κάποιον που δεν έμοιαζε με κανέναν από τους υπερασπιστές του, τους οποίους είχαν βαρεθεί. Ο Κασσελάκης είναι προϊόν μιας Αριστεράς που βαρέθηκε τον εαυτό της. Τα υπόλοιπα δεν ξέρω ποιους αφορούν. Ισως τους ρακοσυλλέκτες της πολιτικής. Οσους ενδιαφέρονται για τα ράκη μιας Αριστεράς που έχει προ πολλού βρει τη θέση της στις σελίδες της Ιστορίας.
Στο μεταξύ ο Σύριζα παραμένει Οπισθοδρομική Συμμαχία με τους Πολάκη και Παππά (τα χειρότερα κατακάθια του) να διαφεντεύουν. Η Ιστορία συνεχίζει αναπόφευκτα με όλη της την κωμωδία και τραγωδία…
Πολλά ευτράπελα θα δούμε…
