1. Το επεισόδιο Νοβάρτις (= Ελβετική φαρμακοβιομηχανία παγκόσμιας εμβέλειας) είναι οπωσδήποτε μια συριζανελληνική πολιτική σκευωρία για να πλήξει την αντιπολίτευση καθώς τα ποσοστά των κομμάτων στις δημοσκοπήσεις δείχνουν ένα σταθερό προβάδισμα της ΝΔ με 10% και άνω.
Από την άλλη, αναμφίβολα υπάρχει σκάνδαλο με μεγάλες μίζες. Μα δυστυχώς το σκάνδαλο δεν θα διαλευκανθεί και οι εμπλεκόμενοι εγκληματίες δεν θα τιμωρηθούν με τη μεθόδευση που επέλεξε η κυβέρνηση.
Το σκάνδαλο όμως δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση, τους πολιτικάντηδες, τη Νοβάρτις και τους γιατρούς και άλλους παράγοντες της δημόσιας υγείας. Κατά κάποιο τρόπο αφορά τον λαό, όλους τους πολίτες. Διότι στη χώρα μας όλοι, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουμε επιδοθεί σε υπερκατανάλωση φαρμάκων, σε υπέρ-φαρμακοληψία.
2. Στην Ελλάδα, παρότι το κράτος ανέλαβε καθαρά για δικούς του κομματικούς λόγους την όλη λειτουργία της Παιδείας και την πληροφόρηση με τα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια (τα ιδιωτικά ήρθαν αργότερα με το έτσι θέλω), το κράτος ποτέ δεν παρέσχε ορθή πληροφόρηση για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή των πολιτών.
Η κρατική νοοτροπία στην Ελλάδα πάντα ήταν: αποφασίζομεν και διατάζομεν και επιβάλλομεν! Η αποκοτιά στο έπακρο.
Θα μπορούσαν οι διάφορες κυβερνήσεις, ακόμα και πριν τη Μεταπολίτευση, να ενημερώσουν τον λαό, αρχίζοντας με τα παιδιά στο δημοτικό, πως τα πολλά φάρμακα και δη τα αντιβιοτικά είναι βλαβερά μακροπρόθεσμα. Επειδή ορισμένα αντιβιοτικά είχαν για μια ορισμένη περίοδο σχεδόν θαυματουργά αποτελέσματα θεραπείας, η αντίληψη αυτή (αντιβίωση σε κάθε περίπτωση) κυριάρχησε. Και αγνοήθηκε η σωματική άσκηση και η μεσογειακή δίαιτα (και χορτοφαγία).
3. Ο πολύς κοσμάκης στις πόλεις και στην ύπαιθρο απαιτούσε φάρμακα. Έτσι γίναμε η πρωταθλήτρια Ευρώπης σε φάρμακο-κατανάλωση. Και αυτό βέβαια είχε επιπτώσεις στα δημοσιονομικά καθώς η υγεία των πολιτών εισήλθε ολοένα σε μεγαλύτερο βαθμό στην ευθύνη (ανεύθυνη) του κράτους.
Στην περίοδο 2000-2009 η δαπάνη αυξήθηκε για το ΙΚΑ από 583 εκμ σε 2,4 δισ (=αύξηση 400%) και στον ΟΓΑ από 279 εκμ σε 1,2 δισ (αύξηση 450%).
Το 2009 η δαπάνη έφθασε στα 5,1 δισ ευρώ, ενώ στο Βέλγιο (με όμοιο πληθυσμό) ήταν η μισή με 2,5 δισ. Σε σχέση με άλλες πολιτισμένες χώρες στην ΕΕ (Σουηδία, Δανία, Ολλανδία, Πορτογαλία) η Ελλάς δαπάνησε 4 δισ περισσότερο.
Το 2009 η σύνολη ιατροφαρμακευτική δαπάνη (νοσοκομεία, φαρμακεία κλπ) στην Ελλάδα των 11 εκμ κατοίκων έφθασε τα 9 δισ ενώ στην Ισπανία των 47 εκμ έφθασε τα 12 δι.
4. Ευτυχώς ήρθαν τα μνημόνια. Οι δημοσιονομικές ατασθαλίες συνεχίζονται, μα ευτυχώς μειώθηκαν αρκετά.
Το 2016 επιτέλους η δαπάνη φαίνεται να σταθεροποιήθηκε στο 1,9 δισ λόγω επιμονής των ξένων.
Μέχρι το 2009 η αύξηση δαπάνης ήταν η μεγαλύτερη μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, 11% ετησίως. Από το 2009 ως το 2015 η μείωση επίσης ήταν η μεγαλύτερη στο 6,5% λόγω έλευσης μνημονίων.
Αλλά όπως αποκαλύφθηκε σε συζήτηση στη Βουλή (σχετικά με τη Νοβάρτις), υπήρξε νέο κύμα αύξησης συνταγών έτσι που ενώ το μηνιαίο κόστος των συνταγών το 2014 ήταν 5,3 εκμ. τώρα (αρχές 2018) ανέβηκε σε 6,5 εκμ. ευρώ.
Η εξάπλωση της σωματικής άσκησης και της Μεσογειακής δίαιτας ευτυχώς άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Δεν συναντάς πλέον το απαξιωτικό συνοφρύωμα σε γκαρσόνια όταν, ακόμα και σε περιόδους μη νηστείας, ζητάς λαδερά και απλές σαλάτες.
Να, λοιπόν, ακόμα ένα μεγάλο καλό των μνημονίων.
