1. Το ξαναγράψαμε και το ξαναλέμε: η υιοθεσία από ομοφυλόφιλους μόνο δυστυχία θα προκαλέσει στα παιδιά.
Και πρώτα να ξεκαθαρίσουμε το ψευτο-νομικό πλαίσιο.
Υποτίθεται πως σύμφωνα με το Σύνταγμα (άλλη αυθεντία με αρκετές βάρβαρες βλακείες) και διάφορους νόμους (εδώ η βλακεία είναι βλάχικη) στην Ελλάδα και στην Ευρώπη κάθε νόμιμο (παντρεμένο) ζευγάρι, επομένως κι ομόφυλο ‘παντρεμένο’ ζευγάρι, μπορεί να υιοθετεί!
Το να προσποιείται κάποιο ανατομικά αρσενικό πλάσμα, δηλαδή ένας άντρας, πως είναι γυναίκα παίζοντας αυτόν τον ρόλο στη σεξουαλική συνεύρεση είναι καθαρή ανωμαλία, όπως και να αποδέχεται αυτή την κατάσταση και να την επιδιώκει ο άλλος υποτιθέμενος άντρας.
Τα ίδια αντιστρόφως ισχύουν για ομοφυλόφιλες γυναίκες.
Αν όμως ενήλικες αρσενικοί θέλουν να επιδίδονται σε σεξουαλικές απολαύσεις μεταξύ τους χωρίς να προσβάλλουν τη δημόσια αιδώ, ας κάνουν το κέφι τους. Ομοίως οι γυναίκες.
2. Αλλά η ανατροφή των παιδιών είναι εντελώς διαφορετικό θέμα.
Διάβασα διάφορα άρθρα (και από γυναίκες ψυχολόγους) πως φτάνει να έχει μια αγκαλιά το παιδί και θα είναι ικανοποιημένο κι ευτυχισμένο.
Η τρέλα της ψευτοπροοδευτικής μεταμοντέρνας σκέψης έχει διεισδύσει στα μυαλά της πλειονότητας των ανθρώπων. Της δήθεν πολιτισμένης ‘δημοκρατικής’ Δύσης. Και λέω τρέλα, διότι περί αυτού πρόκειται.
Ο άντρας ούτε να κυοφορεί το έμβρυο μπορεί ούτε να θηλάσει το βρέφος αφού αυτό γεννηθεί. Αλλά, μου λένε, οι μεταμοντέρνοι στοχαστές, η Φύση έκανε λάθος κι εμείς τώρα το διορθώνουμε.
Κάθε γυναίκα, παρά τους πόνους της γέννας που είναι μαρτυρικοί, εντούτοις νιώθει ύψιστη ευδαιμονία και απαράμιλλη αγάπη μόλις πάρει στην αγκαλιά της το νεογέννητο βρέφος.
Κανένας ομοφυλόφιλος δεν θα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο ούτε θα μπορέσει να το φανταστεί.
Ναι υπάρχουν μητέρες που θανατώνουν το βρέφος λόγω δικής τους ψυχολογικής βλάβης. Είναι μια θλιβερή ανωμαλία. Μα είναι αμελητέο ποσοστό, αν και αυξάνεται χάρη στη αυξανόμενη ελευθεριότητα παντού.
Υπάρχουν και άσπλαχνες μαμάδες που δε φροντίζουν τα παιδιά τους κοιτώντας μόνο τη δική τους καλοπέραση. Αυτό το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο για τον ίδιο λόγο.
3. Η κα Ι. Κονδύλη, καθηγήτρια στης Νομικής στο Παν. Αθηνών, γράφει (Καθημερινή, 28/4/18):
‘Η έλλειψη διακριτού πατρικού ή μητρικού προτύπου στη ομόφυλη οικογένεια… και ο εύθραυστος χαρακτήρας των σχέσεων μεταξύ ομοφύλων καθιστούν τη σκοπιμότητα της νομοθετικής πρωτοβουλίας αμφίβολη… Αυτή δεν στηρίζεται σε προηγούμενες κοινωνικές έρευνες στην Ελλάδα. Εξάλλου, όλες οι έρευνες που διενεργήθηκαν στο εξωτερικό, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, αμφισβητούνται, διότι πραγματοποιήθηκαν σε μικρό δείγμα και στερούνται χρονικού βάθους’.
Συμφωνώ πλήρως. Ναι, δεν έχουν διενεργηθεί έρευνες στη χώρα μας. Αλλά και στο εξωτερικό τα δείγματα ήταν λίγα και οι έρευνες δεν κάλυψαν μεγάλες περιόδους χρόνου.
Μα υπάρχουν και θεωρητικές αιτιάσεις πέρα από έρευνες και συνεντεύξεις όπου συχνά οι άνθρωποι ψεύδονται.
4. Πώς είναι τόσο βέβαιοι όλοι αυτοί οι άξεστοι ειδήμονες πως οι ομοφυλόφιλοι θα φροντίζουν τα υιοθετημένα μικρά όπως πρέπει;
Πρώτα πρώτα δεν είναι δικά τους και απλώς υποκρίνονται και προσποιούνται πως είναι κανονικό ζευγάρι βιολογικών γονέων. Μετά, αφού ο συναισθηματικός ψυχισμός τους είναι τόσο διαστρεβλωμένος σχετικά με την ερωτική σχέση τους, πώς θα είναι υγιής κι ευνοϊκός για μια ορθή αντιμετώπιση και ανατροφή του παιδιού;
Μερικοί αναφέρουν φροντιστές και νοσοκόμους σε ιδρύματα. Μα αυτοί δεν είναι ομοφυλόφιλοι ως επί το πλείστον και ούτως ή άλλως εκτελούν, συχνά με πολλή αγάπη, ένα επάγγελμα. Δεν προσποιούνται πως είναι κανονικά ζευγάρια με δικά τους παιδιά.
Θα είναι ολέθριο να επιτρέπεται σε υποκριτές να υποκρίνονται πως είναι κανονικοί γονείς.
Ναι, περιμένω τους εξυπνάκηδες να ρωτήσουν – ‘Τι είναι κανονικό;’
Αν είναι άντρες ας πάνε να μείνουν έγκυοι. Αν είναι γυναίκες ας πάνε να σπείρουν τους γόνους τους!
Και οι μεν και οι δε ας ζήσουν δίχως τροφή και αέρα!
2 Comments
Τενορος
Καλησπέρα. Υποθέτω πως οι αντιρρήσεις ενός μη-ομοφυλοφίλου (και ίσως "ομοφοβικού") θα σας μεταπείσουν*.
Πρώτον, διαρκώς συγκρίνετε την υιοθεσία με αυτό που συνήθως συμβαίνει όταν όντως υπάρχουν γονείς. Για τα παιδιά που προορίζονται να υιοθετηθούν, γονείς δεν υπάρχουν. Συνεπώς, η σύγκριση θα έπρεπε να γίνεται με την πιθανότητα υιοθεσίας από ετερόφυλο ζεύγος, όχι με τους κανονικούς γονείς αν υπήρχαν. Σε αυτή την περίπτωση, πάλι έχουμε ανθρώπους που προσποιούνται ότι είναι γονείς (ενώ δεν είναι), γυναίκες που δεν έχουν ζήσει τους πόνους του τοκετού (όχι πάντα βέβαια, μπορεί να έχουν κάνει παιδί ήδη), και γενικότερη αβεβαιότητα για το κατά πόσον μπορούν να αγαπήσουν κάτι που δεν είναι "δικό τους". Στο τέλος της ημέρας, μόνο μέσω ενός διορατικού ψυχολογικού και οικονομικοτεχνικού evaluation θα μπορούσε κάποιος να εισηγηθεί υπέρ ή κατά της υιοθεσίας από τέτοιους ετερόφυλους. Και επειδή τέτοιο τεστ (και μάλιστα του γούστου σας, αν μου επιτρέπετε) δεν υπάρχει, τελικά είναι μία ζαριά, ακόμη και όταν δεν πρόκειται για ζευγάρι ομοφυλοφίλων.
Δεύτερον, υπάρχει υπερ-αρκετή δυστυχία σε παιδιά που μεγαλώνουν με τους ίδιους τους γονείς τους. Προσωπικές, επαγγελματικές και κοινωνικές αποτυχίες, αδιαφορία για την αλήθεια, ζήλεια, κατήφεια κλπ δημιουργούν ένα οικογενειακό περιβάλλον απαράδεκτο, σε πλείστες περιπτώσεις. Δεν φαίνεται λοιπόν να εγγυάται η παρουσία εκπροσώπων και των δύο φύλων οτιδήποτε καλό.
Τρίτον, σε ιδιότυπα (αν και όχι σπάνια) οικογενειακά περιβάλλοντα, όταν ο πατέρας πεθαίνει νωρίς, ή όταν λείπει σε επαγγελματικές υποχρεώσεις για μήνες, παιδιά μεγαλώνουν πρακτικά σε οικογενειακό περιβάλλον που διαμορφώνεται μόνο από ένα φύλο (π.χ. μητέρα, με τη μητέρα της και κανά-δύο θείες). Ακόμη και να δεχτούμε ότι όλες αυτές αγαπούν το παιδί εξίσου (δεν το δεχόμαστε βέβαια, διότι δεν είμεθα αφελείς), πάλι η όποια διατάραξη ισορροπιών οφειλόμενη στην απουσία άνδρα από το σπίτι είναι βέβαιο ότι συντελείται στο ακέραιο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει όταν χωρίζει ένα ζευγάρι με ανήλικα παιδιά, όπου το σύστημα απονομής δικαιοσύνης στη χώρα (και αλλού) δίνει σχεδόν πάντα την ευθύνη για την ανατροφή των παιδιών στη σύζυγο, εις βάρος κάθε λογικής. Και όλα αυτά έχουν προ-πολλού γίνει αποδεκτά και θεωρούνται αυτοδικαίως εφαρμόσιμα στις αντίστοιχες περιπτώσεις, χωρίς καμία κοινωνική μομφή.
Τέταρτον, ευτυχώς έχουμε συναίσθηση καθήκοντος ακόμη και σε πλάσματα με τα οποία δεν έχουμε δεσμούς αίματος. Π.χ. φροντίζουμε τα κατοικίδιά μας, φροντίζουμε το παιδί ενός γείτονα που μας έχει επιφορτίσει με αυτό το καθήκον κάποια στιγμή έκτακτης ανάγκης, φροντίζουμε κάποιον που έμεινε από λάστιχο στο δρόμο. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν δεσμοί αίματος για να αναλάβει ένας ενήλικας (ομοφυλόφιλος ή μη) μία υποχρέωση και να την εκπληρώσει όσο καλύτερα μπορεί. Και οι κανονικοί γονείς άλλωστε, αυτό κάνουν.
Κανονικό λοιπόν είναι να αναπνέουμε τον καθαρό αέρα του βουνού (κατά προτίμηση). Σε ειδικές συνθήκες, μία φιάλη οξυγόνου έχει αποδειχθεί να σώζει ζωές.
—
* Ίσως και όχι 🙂
Αλφειός
Κε Π.Π.,
"Κάθε γυναίκα, παρά τους πόνους της γέννας που είναι μαρτυρικοί, εντούτοις νιώθει ύψιστη ευδαιμονία και απαράμιλλη αγάπη
μόλις πάρει στην αγκαλιά της το νεογέννητο βρέφος." !!! Αυτή ακριβώς η αγάπη θα της δώσει την δύναμη και την υπομονή να αναθρέψει
το τέκνο και να χαρεί και να καμαρώσει την ανάπτυξή του !
"Κανένας ομοφυλόφιλος δεν θα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο ούτε θα μπορέσει να το φανταστεί." Και να το φανταστεί δεν πρόκειται να "το έχει" !
Ο ετεροφυλικός γάμος μόνο γεννάει ζωή (παιδιά). Δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν δυο άνδρες ή δυο γυναίκες.
Η ομοφυλοφιλική "σχέση" βασίζεται μόνο στην σεξουαλική ικανοποίηση του εαυτούλη (καθενός) και αυτό είναι σαθρή βάση για την ανατροφή και την αρμονική
ανάπτυξη του υιοθετιμένου παιδιού (και γι' αυτό μπορεί να εκτεθεί σε κακοποίηση και σεξουαλική εκμετάλλευση ευκολότερα).
Αυτοί που προσπαθούν να τεκνοποιήσουν ( και μερικές φορές πάρα πολύ- που σημαίνει ότι το θέλουν αλλά δεν μπορούν) αξίζει να τους δοθει το δικαίωμα-ευθύνη!
Αντίθετα, είναι σωστό, το παιδί να γίνεται το "αντικείμενο του πόθου" και καρπίτσιο για την … ολοκλήρωση μιας αρρωστημένης σχέσης ομοφυλόφιλων;
Σημειώνω επίσης :
1) Φυσιολογία : η νεφρική λειτουργία, το πεπτικό σύστημα, η ηπατική λειτουργία κ.α. : είναι ίδια σε άνδρες και γυναίκες!
Το Αναπαραγωγικό σύστημά τους διαφέρει ριζικά !
Όλες οι παραπάνω λειτουργίες γίνονται αντανακλαστικά (χωρίς την βούληση του ατόμου) για την χρήση του ιδίου υλικού σώματος,
όχι όμως το αναπαραγωγικό …
2) Βιολογία : Ωάρια και σπερματοζωάρια έχουν απλοειδές γονιδίωμα- όλα τα άλλα διπλοειδές γονιδίωμα (συμπληρωμένο!)
Ποτέ δεν ενώνεται ωάριο με ωάριο ή σπερματοζωάριο με σπερματοζωάριο παρά μόνο σπερματοζωάριο με ωάριο !
"Φυσικά" λοιπόν μόνο το ετεροφυλικό ζευγάρι μπορεί να τεκνοποιήσει και να αναθρέψει το παιδί φυσιολογικά !
Πόσα είναι, τέλος, τα ομόφυλα ζευγάρια που θα επιθυμούσαν την υιοθεσία παιδιών δεχόμενα -ανιδιοτελώς- την αντίστοιχη ευθύνη;
Γιατί το θέμα παρουσιάστηκε ως θαύμα : θα … αδειάσουν τα ιδρύματα από τα δυστυχισμένα παιδιά (!) Ίσως "πολύ κακό για το τίποτα"!
Φιλικά
Αλφειός