Ομοφυλόφιλοι και υιοθεσίες

1. Το ξαναγράψαμε και το ξαναλέμε: η υιοθεσία από ομοφυλόφιλους μόνο δυστυχία θα προκαλέσει στα παιδιά.

Και πρώτα να ξεκαθαρίσουμε το ψευτο-νομικό πλαίσιο.

Υποτίθεται πως σύμφωνα με το Σύνταγμα (άλλη αυθεντία με αρκετές βάρβαρες βλακείες) και διάφορους νόμους (εδώ η βλακεία είναι βλάχικη) στην Ελλάδα και στην Ευρώπη κάθε νόμιμο (παντρεμένο) ζευγάρι, επομένως κι ομόφυλο ‘παντρεμένο’ ζευγάρι, μπορεί να υιοθετεί!

Το να προσποιείται κάποιο ανατομικά αρσενικό πλάσμα, δηλαδή ένας άντρας, πως είναι γυναίκα παίζοντας αυτόν τον ρόλο στη σεξουαλική συνεύρεση είναι καθαρή ανωμαλία, όπως και να αποδέχεται αυτή την κατάσταση και να την επιδιώκει ο άλλος υποτιθέμενος άντρας.

Τα ίδια αντιστρόφως ισχύουν για ομοφυλόφιλες γυναίκες.

Αν όμως ενήλικες αρσενικοί θέλουν να επιδίδονται σε σεξουαλικές απολαύσεις μεταξύ τους χωρίς να προσβάλλουν τη δημόσια αιδώ, ας κάνουν το κέφι τους. Ομοίως οι γυναίκες.

2. Αλλά η ανατροφή των παιδιών είναι εντελώς διαφορετικό θέμα.

Διάβασα διάφορα άρθρα (και από γυναίκες ψυχολόγους) πως φτάνει να έχει μια αγκαλιά το παιδί και θα είναι ικανοποιημένο κι ευτυχισμένο.

Η τρέλα της ψευτοπροοδευτικής μεταμοντέρνας σκέψης έχει διεισδύσει στα μυαλά της πλειονότητας των ανθρώπων. Της δήθεν πολιτισμένης ‘δημοκρατικής’ Δύσης. Και λέω τρέλα, διότι περί αυτού πρόκειται.

Ο άντρας ούτε να κυοφορεί το έμβρυο μπορεί ούτε να θηλάσει το βρέφος αφού αυτό γεννηθεί. Αλλά, μου λένε, οι μεταμοντέρνοι στοχαστές, η Φύση έκανε λάθος κι εμείς τώρα το διορθώνουμε.

Κάθε γυναίκα, παρά τους πόνους της γέννας που είναι μαρτυρικοί, εντούτοις νιώθει ύψιστη ευδαιμονία και απαράμιλλη αγάπη μόλις πάρει στην αγκαλιά της το νεογέννητο βρέφος.

Κανένας ομοφυλόφιλος δεν θα νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο ούτε θα μπορέσει να το φανταστεί.

Ναι υπάρχουν μητέρες που θανατώνουν το βρέφος λόγω δικής τους ψυχολογικής βλάβης. Είναι μια θλιβερή ανωμαλία. Μα είναι αμελητέο ποσοστό, αν και αυξάνεται χάρη στη αυξανόμενη ελευθεριότητα παντού.

Υπάρχουν και άσπλαχνες μαμάδες που δε φροντίζουν τα παιδιά τους κοιτώντας μόνο τη δική τους καλοπέραση. Αυτό το ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο για τον ίδιο λόγο.

3. Η κα Ι. Κονδύλη, καθηγήτρια στης Νομικής στο Παν. Αθηνών, γράφει (Καθημερινή, 28/4/18):

‘Η έλλειψη διακριτού πατρικού ή μητρικού προτύπου στη ομόφυλη οικογένεια… και ο εύθραυστος χαρακτήρας των σχέσεων μεταξύ ομοφύλων καθιστούν τη σκοπιμότητα της νομοθετικής πρωτοβουλίας αμφίβολη… Αυτή δεν στηρίζεται σε προηγούμενες κοινωνικές έρευνες στην Ελλάδα. Εξάλλου, όλες οι έρευνες που διενεργήθηκαν στο εξωτερικό, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, αμφισβητούνται, διότι πραγματοποιήθηκαν σε μικρό δείγμα και στερούνται χρονικού βάθους’. 

Συμφωνώ πλήρως. Ναι, δεν έχουν διενεργηθεί έρευνες στη χώρα μας. Αλλά και στο εξωτερικό τα δείγματα ήταν λίγα και οι έρευνες δεν κάλυψαν μεγάλες περιόδους χρόνου.

Μα υπάρχουν και θεωρητικές αιτιάσεις πέρα από έρευνες και συνεντεύξεις όπου συχνά οι άνθρωποι ψεύδονται.

4. Πώς είναι τόσο βέβαιοι όλοι αυτοί οι άξεστοι ειδήμονες πως οι ομοφυλόφιλοι θα φροντίζουν τα υιοθετημένα μικρά όπως πρέπει;

Πρώτα πρώτα δεν είναι δικά τους και απλώς υποκρίνονται και προσποιούνται πως είναι κανονικό ζευγάρι βιολογικών γονέων. Μετά, αφού ο συναισθηματικός ψυχισμός τους είναι τόσο διαστρεβλωμένος σχετικά με την ερωτική σχέση τους, πώς θα είναι υγιής κι ευνοϊκός για μια ορθή αντιμετώπιση και ανατροφή του παιδιού;

Μερικοί αναφέρουν φροντιστές και νοσοκόμους σε ιδρύματα. Μα αυτοί δεν είναι ομοφυλόφιλοι ως επί το πλείστον και ούτως ή άλλως εκτελούν, συχνά με πολλή αγάπη, ένα επάγγελμα. Δεν προσποιούνται πως είναι κανονικά ζευγάρια με δικά τους παιδιά.

Θα είναι ολέθριο να επιτρέπεται σε υποκριτές να υποκρίνονται πως είναι κανονικοί γονείς.

Ναι, περιμένω τους εξυπνάκηδες να ρωτήσουν – ‘Τι είναι κανονικό;’

Αν είναι άντρες ας πάνε να μείνουν έγκυοι. Αν είναι γυναίκες ας πάνε να σπείρουν τους γόνους τους!

Και οι μεν και οι δε ας ζήσουν δίχως τροφή και αέρα!