Οι φιλοξενούμενοι μετανάστες όχι απλώς δεν αποδέχονται τις ιστορικές μνήμες και την κουλτούρα των ανθρώπων που τους φιλοξενούν, αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες και τις δικές τους αντιλήψεις
Ο Νικόδημος κι εγώ έχουμε γράψει συχνά για τη δειλία των ηγετών της Δύσης και ιδίως της ΕΕ (και της χώρας μας) που μας αφορά άμεσα.
Αυτή η δειλία, ο φόβος μη χάσουμε την καλοπέρασή μας εκδηλώθηκε μεγαλόπρεπα στην ατολμία με την οποία οι τρανοί αυτοί ηγέτες αντιμετώπισαν τους βάρβαρους Ρώσους από το 2010 τουλάχιστον. Η τρομερή παράδοση των οικονομιών της ΕΕ στα καύσιμα της Ρωσίας λόγω της άμυαλης κας Μέρκελ που ένιωθε καταγοητευμένη από τον πιο διεφθαρμένο δικτάτορα Πούτιν.
Ακολούθησε η αρπαγή της Κριμαίας το 2014 και οι νοτιοανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. Παρότι οι Δυτικοί μα και οι Ρώσοι είχαν εγγυηθεί την πλήρη ανεξαρτησία της ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικάνοι έκαναν κάτι ουσιαστικό να αποτρέψουν το γεγονός.
Ακολούθησε η αισχρή ρωσική εισβολή στις 24/2/2022, για την οποία οι Δυτικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν, μα οι Δυτικές Δυνάμεις και το ΝΑΤΟ δεν έκαναν τίποτα. Ένα τηλεφώνημα του προέδρου Μπάιντεν θα αρκούσε να κρατήσει τη Ρώσικη αρκούδα στη φαρδιά φωλιά της.
Στο μεταξύ επί είκοσι χρόνια οι Αμερικανοί είχαν πολεμήσει τους Ταλιμπάν προστατεύοντας διεφθαρμένους οπλαρχηγούς , όπως κάνουν συνήθως και τώρα με τον Τούρκο Ερντογάν, και ξαφνικά φεύγουν από το Αφγανιστάν με την ουρά στα σκέλια και αφήνουν τη χώρα στους Ταλιμπάν!
Οι δειλοί αυτοί ηγέτες είναι εκπρόσωποι δειλών λαών που έχουν εθιστεί πια στην καλοπέραση, δεν έχουν άλλα ιδανικά ή αρετές και δεν προτίθενται να πολεμήσουν για ηθικές αρχές και Δικαιοσύνη. Αυτό φαίνεται σταράτα στην (ανθρωπιστική, δήθεν) κατάργηση της θανατικής ποινής και στην εδραίωση τώρα της λεγόμενης “πολιτικής ορθότητας” που δεν είναι παρά καλύμματα για τη δειλία τους.
Ο Σάκης Μουμτζής στην Καθημερινή 10/11/23 δίνει ένα εξαίρετο δείγμα της νοοτροπίας αυτής που σαν επιδημία πανούκλας καταλαμβάνει τα μυαλά ολοένα και περισσότερων ανθρώπων.
Η είδηση: η διευθύντρια του παιδικού σταθμού «Αννα Φρανκ», που βρίσκεται στο Τάνγκερχουτε στο βορειοανατολικό τμήμα της Γερμανίας, πρότεινε τη μετονομασία του σε «World Εxplorer»…. εξήγησε:… «το αίτημα προήλθε από γονείς που θέλουν ένα όνομα που θα είναι πιο προσαρμοσμένο στα παιδιά τους. Η ιστορία της Αννας Φρανκ είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τα μικρά παιδιά, οι δε γονείς που προέρχονται από τη μετανάστευση δεν ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ (η υπογράμμιση δική μου) σε αυτό το όνομα. Θα θέλαμε κάτι χωρίς πολιτικό φόντο από πίσω”.
Στην πραγματικότητα μόνο πολιτικό φόντο υπάρχει ως κίνητρο: αυτό της καλοπέρασης και της δειλίας. Όμως αφήνω τον δημοσιογράφο να σχολιάσει τη μετονομασία.
Παρατήρηση πρώτη: στο όνομα της λεγόμενης συμπεριληπτικότητας διαγράφεται η ιστορική μνήμη. Το «φόντο» της Αννας Φρανκ… είναι πρωτίστως πολιτισμικό και ακολούθως ιστορικό. Η Αννα Φρανκ και το ημερολόγιό της αποτελούν κληρονομιά του πολιτισμένου κόσμου…. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τόσο η γερμανική κοινωνία όσο και οι ελίτ της επιδεικνύουν ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα του Ολοκαυτώματος. Αυτή η πρόταση φανερώνει πως η κόκκινη γραμμή που ορίζει την περιοχή του αντισημιτισμού έχει παραβιαστεί στο όνομα της πολιτικής ορθότητας.
Παρατήρηση δεύτερη: είναι φανερό από τα όσα είπε η διευθύντρια του ιδρύματος πως το πρόβλημα το έχουν οι γονείς και όχι τα παιδιά…. Τη σύντομη ζωή της Αννας Φρανκ θα μπορούσαν να την κατανοήσουν μια χαρά, εφόσον τους το επέτρεπε το οικογενειακό και το κοινωνικό περιβάλλον της γειτονιάς τους. Οι μετανάστες – γονείς αντιδρούν γιατί η Αννα Φρανκ ήταν Εβραία. Πολύ αμφιβάλλω αν θα εγειρόταν το ζήτημα της μετονομασίας αν η ηρωίδα ήταν ομόθρησκη των γονέων.
Από το παραπάνω θλιβερό σκηνικό αποδεικνύεται πως οι φιλοξενούμενοι μετανάστες όχι απλώς δεν αποδέχονται τις ιστορικές μνήμες και την κουλτούρα των ανθρώπων που τους φιλοξενούν, αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες και τις δικές τους αντιλήψεις. Και σε αυτήν την προσπάθεια βρίσκουν συμμάχους όλους αυτούς που, διαποτισμένοι από το πνεύμα της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας, συναινούν στην ακύρωση πολιτισμικών κεκτημένων μέσω της διαγραφής της ιστορικής μνήμης. Συγχρόνως…. υπάρχει ο φόβος αυτός ο αντισημιτισμός, με αγωγό τη «συμπεριληπτικότητα», να μολύνει υποδορίως τις τοπικές κοινωνίες, μικρές ή μεγάλες.
Είναι φυσιολογικό οι μετανάστες να μην κατανοούν τι σημαίνει ναζισμός για την ευρωπαϊκή ήπειρο που τους φιλοξενεί. Αλλωστε, κάποιοι πρόγονοί τους τον χειροκρότησαν. Ομως οι κοινωνίες μας οφείλουν, χωρίς καμιά έκπτωση, να διαφυλάξουν τα ιστορικά τους κεκτημένα. Και η εναντίωση στον αντισημιτισμό είναι ένα από αυτά.
Ασήμαντο περιστατικό; Όχι – και αυτό δείχνει ωμά πως προτού επιμορφωθούν οι μετανάστες, πρέπει να έχουν οι εγχώριοι λαοί νέα ηθική διαπαιδαγώγηση!
