Μόνη στην πολιτική σκηνή. Έχει βέβαια να αντιμετωπίσει τις απειλές του Σ. Κασελάκη (“Είμαι ο μόνος που μπορεί να διώξει τον Μητσοτάκη από την εξουσία”!) και του Ν Ανδρουλάκη (“Το Πασόκ είναι η νικηφόρα δύναμη απέναντι στη Νέα Δημοκρατία”!) Μα με ποσοστά 11% και 13% αντίστοιχα οι απειλές αυτές ακούγονται κουφές!
Ο κ. Μητσοτάκης έχει γλυκαθεί τώρα με τον ατέρμονο τουρισμό του στους πολιτικούς διαδρόμους της διεθνούς σκακιέρας. Είναι πάντα γεμάτος αυτοπεποίθηση και αυτο-σπουδαιότητα (αγγλικός όρος self-importance) σε όλες τις εμφανίσεις του, χωρίς και αυτός να φαίνεται να καταλαβαίνει πως εκτός από τα ελληνικά ΜΜΕ κανείς δεν δίνει δεκάρα για το τι πιστεύει και τι λέει.
Στο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου πιο σημαντικές ακούγονται οι προειδοποιήσεις από συμπαθούντες αρθρογράφους. Είναι πολλές. Θα αρκεστώ εδώ με δύο.
Γράφει, λοιπόν η κα Αγγελική Σπανού, Καθημερινή 19/11/23 σολιάζοντας την αποσύνθεση του Σύριζα, την ανυπαρξία του Πασόκ και τη γενική ανυπαρξία δυναμικής αντιπολίτευσης:
Ολα αυτά συντηρούν τη μεταρρυθμιστική αδράνεια της κυβέρνησης, ενισχύουν την αλαζονεία της πολιτικής ηγεσίας και προκαλούν ακραία φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας.Η βεβαιότητα της Ν.Δ. ότι δεν υπάρχει απειλή για την πολιτική κυριαρχία της στο ορατό μέλλον απελευθερώνει υπουργούς να προσβάλλουν τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών και όσους δεν ξεχνούν τη σιδηροδρομική τραγωδία με τον ισχυρισμό ότι δεν ενδιαφέρει την κοινή γνώμη και άλλους να προσβάλλουν την κοινή λογική προαναγγέλλοντας την κατάργηση των προσφορών 1+1 στα σούπερ μάρκετ στο όνομα της καταπολέμησης της ακρίβειας, η οποία έχει πάρει αδικαιολόγητα δραματικές διαστάσεις.
Γράφει στο ίδιο φύλλο και ο Κώστας Καλλίτσης:
Αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις τώρα, πότε άραγε θα γίνουν; Το θέμα έρχεται και επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο, με πλέον συνηθισμένη κατάληξη ότι ο πρωθυπουργός έχει τον απόλυτο έλεγχο του κόμματός του, της κυβέρνησής του, αλλά και του κράτους, κατά συνέπεια είναι στο χέρι του και μόνο να προωθήσει όσες από τις δύσκολες μεταρρυθμίσεις θεωρεί χρήσιμες και αναγκαίες. Μάλιστα, αν θέλει να το κάνει, δεν υπάρχει άπειρος χρόνος –γίνεται η συμπλήρωση–, ο πρόσφορος χρόνος δεν είναι παρά περίπου άλλοι δώδεκα μήνες, γιατί μετά, όπως στο δεύτερο μισό κάθε κυβερνητικής θητείας, αρχίζουν και βαραίνουν άλλοι υπολογισμοί και προτάσσονται προεκλογικά σχέδια και τακτικές όσο πλησιάζει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Δεν εννοούμε όλοι τα ίδια όταν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις. Κι αν πάλι είναι ίδιες ή συγγενικές, δεν σταθμίζονται με την ίδια αξιολόγηση ούτε τους αποδίδεται η ίδια χρονική – λειτουργική σειρά προτεραιότητας.(….) Πρέπει να γίνουν (κάποιες) βαθιές αλλαγές.(….)
Δημογραφικό: Για να αυξηθεί ο παραγόμενος πλούτος χρειάζεται να αυξηθεί η ολική παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας (είμαστε ουραγοί στην Ευρώπη…) ή να αυξηθεί ο αριθμός των εργαζομένων ή και τα δύο. Το δημογραφικό πρόβλημα οξύνεται, αν δεν αλλάξει κάτι, σε περίπου 75 χρόνια ο πληθυσμός θα είναι 24% μικρότερος, με 31% μικρότερο ΑΕΠ, με 48% μικρότερη απασχόληση και με 10% μικρότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ – αυτά προβλέπει το ΙΟΒΕ. Για να αυξηθεί η παραγωγικότητα χρειάζονται μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε όλη τη γραμμή.
Προσέξτε αυτήν την τελευταία παράγραφο!
Καλές είναι οι βόλτες στα σαλόνια της Αμερικής, Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, μα είναι ο λασπότοπος της Ελλάδας που χρειάζεται πολλή φροντίδα!
