1. Για μια ακόμα φορά, η δική μας κυβέρνηση ψυχοπαθών αναρχοαριστερών άσκησε βέτο για ευρωπαϊκή απόφαση που ήθελε να καταδικάσει και να λάβει μέτρα ενάντια στη δικτατορία του Μαδούρο της Βενεζουέλας.
Οι ίδιοι δεν είναι (ακόμα) δικτατορία μα προσπαθούν όσο μπορούν μέσα στο πλαίσιο της αστικής, φιλελεύθερης Ευρώπης. Επιπλέον δεν χωνεύουν την αστική φιλελεύθερη Ευρώπη που δεν τους δίνει αρκετά λεφτά να κρατικοποιήσουν τα πάντα στην Ελλάδα κι έτσι να έχουν μόνιμη εξουσία στη χώρα. (Μάλλον δεν το ξέρετε αλλά στη διεθνή κατάταξη ελευθερίας Τύπου κατέχουμε την 88η θέση πίσω από την Αλβανία, 78η, και τη Μογγολία, 69η !)
Δεν είναι γελοίο μια χώρα 10 εκμ ηλίθιων να μπορεί να εμποδίζει την πολιτική ενός πληθυσμού 300 εκμ και πάνω;
Είναι γελοίο. Διότι γελοία σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι Ευρωπαίοι ενώ οι αναρχοαριστεροί αυτό έκαναν πάντοτε στο όνομα της δημοκρατίας!
2. Ο Ράνταλ Χένινγκ είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο American University και πρόσφατα δημοσίευσε μια μελέτη για την ΕΕ Tangled Government «Μπερδεμένη Διακυβέρνηση».
Δυστυχώς και αυτός ασχολείται με καθηγητικές μπαρούφες και τα αυτονόητα κι επιφανειακά αντί τα ουσιαστικά θέματα.
Πρώτα – πρώτα δίνει βάρος στην ίδρυση Ευρωπαϊκού ΔΝΤ, δηλ ΕΝΤ, για να διευθετούνται οι κρίσεις.
Μετά, επισημαίνει πως η αρχή της πλειοψηφίας θα ήταν πιο αποτελεσματική για οικονομικά προβλήματα και τις λύσεις τους, από την επικρατούσα πρακτική της Ομοφωνίας που επιτρέπει σε ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία, να παρακωλύουν αποφάσεις πάντα για δικό τους όφελος, είτε για να έχουν χρηματική κέρδη είτε για να ξεμπερδέψουν με τις εκλογές τους.
Δεν επισημαίνει όπως πως μικρές και μικρόμυαλες κυβερνήσεις όπως του τσαρλατάνου κ. Τσίπρα παρακωλύουν αποφάσεις χωρίς κανένα απολύτως όφελος – απλά και μόνο για πλάκα ιδεοληπτική!
3. Όμως, η αρχή της πλειοψηφίας θα πρέπει να επεκταθεί σε όλα τα ζητήματα, όχι μόνο την οικονομία και αντιμετώπιση κρίσεων.
Όπως έχω γράψει πολλές φορές, δεν είναι οι διάφοροι θεσμοί που φταίνε αλλά το πολύ χαμηλό επίπεδο μόρφωσης των λαών.
Πολύ πιθανόν το πλειοψηφικό σύστημα να είχε μερικά καλύτερα αποτελέσματα σε μερικούς τομείς. Μα πάλι, τα ισχυρά κράτη θα πίεζαν τα πιο αδύναμα (ή μερικά από αυτά) έτσι που να περνά η γραμμή τους όποτε είναι ανάγκη.
Το ερώτημα είναι – θέλουμε μια μεγάλη, ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη;
Η απάντηση είναι «Ναι» αλλά συγχρόνως και «Ναι, μα να γίνεται το δικό μου!»
Κάθε λαός φαντασιώνεται πως έχει ανεξαρτησία και «κυρίαρχα δικαιώματα» που θα απολεσθούν ή μειωθούν αν συγχωνευθεί στη μεγαλύτερη οντότητα.
Χρειάζεται μια μόρφωση που θα καλλιεργεί μέσα μας αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, εντιμότητα, συμπόνια. Χωρίς ορθή παιδεία, θα βολοδέρνουμε στο βούρκο της βλακείας. Εξίσου σημαντικό, χρειάζεται μια κοινή γλώσσα κι ένας κοινός κώδικας νόμων. Και αυτό είναι ζήτημα ορθής παιδείας. Το πρώτο δεν το βλέπω αφού κάθε έθνος θέλει τη δική του παρότι η Αγγλική είναι πλέον διεθνώς αποδεκτή, μα το δεύτερο είναι εφικτό.
Τότε, ναι, θα έχουμε μεγάλη και ισχυρή Ευρώπη.
