1. Η αναξιοπιστία την οποία ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός ανέδειξε σε βασικό δόγμα της πολιτικής του δεν είναι καθόλου καινούριο φαινόμενο. Είναι μια μεγάλη, αξιοσέβαστη παράδοση των κομμουνιστών παντού.
Ο κ. Τσίπρας, κ. Κωλοτούμπας ή Ψαλιδοχέρης κ.λπ. όπως αποκαλείται έδωσε άφθονες υποσχέσεις για τη βελτίωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Το μόνο που κατάφερε είναι να φτωχοποιήσει τη μεσαία τάξη επιβάλλοντας έναν σοσιαλισμό ισότητας προς τα κάτω, αντί να ανυψώσει τους φτωχούς.
Υπέγραψε συμφωνίες και μνημόνια όσο κανείς άλλος με την ευκολία που χαρίζει η πεποίθηση πως δεν θα τιμηθεί η υπογραφή. Γι’ αυτό Ρώσοι και Κινέζοι δεν έδωσαν καμιά βοήθεια: γνωρίζουν άριστα πως συμπεριφέρονται κακέκτυπα κομμουνιστών σαν κι αυτόν.
2. Όπως ο κ. Τσίπρας κοροϊδεύει με τον αισχρότερο τρόπο τους αφελείς Ευρωπαίους (Γιούνκερ, Σουλτς κ.λπ.), που τον αγκάλιασαν αμέσως ως μέλος αυτού του κλαμπ και τον βοήθησαν παρά τις ατασθαλίες του, έτσι κορόιδευαν και οι κομμουνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ την αντίπαλη παράταξη που, καλώς ή κακώς, έπαιζε τον ρόλο της κυβέρνησης.
Αν διαβάσει κάποιος ψύχραιμα την αφήγηση του Έντι Μάγιερς (Ελληνική Περιπλοκή 1975 Αθήνα) βλέπει πως οι αριστεροί όλοι με τους οποίους έρχεται σε επαφή τον κοροϊδεύουν και όπως ο Τσίπρας στις μέρες μας, συνεχώς ζητούν χάρες κι εφόδια, μα μετά τον Γοργοπόταμο σπάνια κάνουν τα συμφωνηθέντα. Ο Άρης έχει τη δικαιολογία ότι πρέπει να υπακούσει στους πολιτικούς προϊστάμενους στο ΕΑΜ (=ΚΚΕ) και κάνει του κεφαλιού του. Ο «Εύμαιος» (=Τζήμας) συνεχώς υπόσχεται πως θα σταματήσει τις βιαιοπραγίες του ΕΛΑΣ κατά των άλλων αντιστασιακών, μα όχι μόνο δεν το κάνει αλλά αφήνει τους άξεστους αντάρτες του να εκτελέσουν πάνω από 100 αξιωματικούς και αντάρτες του ΕΚΚΑ και να δολοφονήσουν τον συνταγματάρχη Ψαρρό (Απρ 1944). Και βέβαια κανένας από τους δολοφόνους δεν τιμωρείται ούτε καν δικάζεται.
3. Αλλά η μεγάλη επαναλαμβανόμενη κοροϊδία των κομμουνιστών ήταν προς την εξόριστη κυβέρνηση στο Κάιρο (και μετά στην Αθήνα).
Πρώτα ήταν η Συμφωνία του Λιβάνου, την οποία ενέκρινε και η ΕΣΣΔ δια του πρέσβη της Νόβικωφ, για κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, φθινόπωρο 1944. Οι αντιπρόσωποι της Αριστεράς συμφώνησαν μα τα αφεντικά πίσω στην Ελλάδα ήθελαν περισσότερα και χρονοτριβούσαν και καθυστερούσαν ωσότου τελικά δέχθηκαν κι αυτοί.
Αλλά τον Μάρτιο του 1944 είχαν δημιουργήσει την ΠΕΕΑ (=Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης = Εαμική Κυβέρνηση στα βουνά) παρά την αποδοκιμασία του Στάλιν ο οποίος τον ίδιο καιρό έστελνε ευχητήρια κάρτα στον βασιλιά Γεώργιο Β΄ στο Λονδίνο.
Τον Σεπτέμβριο 1944, ο βρετανός στρατηγός Σκόμπι αναγνωρίζεται ντεφάκτο ηγέτης όλων των Ελλήνων ανταρτών από την ΚΕ του ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ δέχεται να διατηρεί τις κύριες δυνάμεις του εκτός Αττικής.
Και στις 5 Νοεμβρίου αυτοδιαλύεται η ΠΕΕΑ, χειρονομία καλής θέλησης!
4. Αλλά στα τέλη Οκτωβρίου ο Μ. Βαφειάδης, παραβιάζοντας την πρόσφατη Συμφωνία της Καζέρτας, μπαίνει με το «έτσι θέλω» στην Θεσσαλονίκη με τους ελασίτες του όπου απαγόρευσε όλες τις μη-εαμικές εφημερίδες.
Μετά στις 9 Νοεμβρίου ο Γεν. Γραμ. Σιάντος έδινε οδηγίες στις οργανώσεις του ΚΚΕ Στερεάς και Θεσσαλίας πως ο ΕΛΑΣ δεν θα αποστρατευθεί, η Πολιτοφυλακή (=Αστυνομία του ΕΑΜ) θα λειτουργεί και να φροντίσουν να δημιουργηθεί «δημοκρατικό μέτωπο» ενάντια σε κίνδυνο πραξικοπήματος και δικτατορίας των μοναρχικών.
Ακολούθησαν τα αιματοβαμμένα Δεκεμβριανά και η ένοπλή εμπλοκή των Βρετανών.
Μετά ήρθε η Συμφωνία της Βάρκιζας με την οποία οι κομμουνιστές αναγνώριζαν την ήττα τους και παρέδιδαν τον οπλισμό τους (Φεβ 1945).
Αλλά όπως οι προηγούμενες «κινήσεις καλής θέλησης» έριχναν στάχτη στα μάτια των αντιπάλων όντας «ελιγμοί», έτσι και τώρα τα καλύτερα όπλα κρύφτηκαν σε αρκετή ποσότητα για να εξοπλίσουν 30.000 μαχητές και το 1946 άρχισε το αιματοκύλισμα του επίσημου Εμφυλίου με την επίθεση των 33 ανταρτών στο Λιτόχωρο 30/3/46.
5. Σε αντίθεση με τους αυτάρεσκους ή μάλλον καθυστερημένους ηγέτες της ΕΕ της σήμερον, στη δεκαετία 1940 υπήρχε ο Τσώρτσιλ, ένας πολύπειρος στρατιωτικός και πολιτικός με ατσάλινη αποφασιστικότητα που αδίστακτα έστειλε τις βρετανικές δυνάμεις να συντρίψουν την ένοπλη εξέγερση των κουκουέδων στην Αθήνα (Δεκ 1944 – Ιαν 1945).
Σήμερα δεν υπάρχει κανένας Τσώρτσιλ πουθενά και ο τσαρλατάνος κ. Τσίπρας κακαρίζει ανύπαρκτους θριάμβους ή λοιδωρεί αντιπάλους.
