1. Οι αντιευρωπαίοι αυξάνονται και μάλιστα ανάμεσα στους νέους. Δεν είναι αφύσικο στις συνθήκες που επικρατούν.
Ο μέσος πολίτης βιώνει σήμερα τη μεγαλύτερη μεταπολεμική χρεοκοπία και τη συνακόλουθη κρίση μετά το 2010 ως συνέπεια της ένταξης μας στην Ευρωζώνη. Και με τη συνακόλουθη φτωχοποίηση δύσκολα οι νέοι βρίσκουν δουλειά, παρά τα όποια πανεπιστημιακά ή άλλα επαγγελματικά εφόδια. Δεν γνώρισαν τις καταπιεστικές συνθήκες του κλειστού πελατειακού κρατισμού πριν το 1990 και νομίζουν, χάρη στη γενικότερη βλακεία, πως ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν σπουδαίος ηγέτης, που στη δεκαετία 1980 ανύψωσε τη χώρα!
Τέτοια ήταν και η ρέουσα προπαγάνδα. Η Δύση, ο καπιταλισμός, ο (νέο-)φιλελευθερισμός, η Δεξιά – αυτοί είναι οι εχθροί που επιβάλλουν τη φτωχοποίηση στη δημοκρατική Ελλάδα στερώντας της τα δίκαιά της.
Ο μέγας Τσίπρας με το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, διάδοχος του μεγαλύτερου Αείμνηστου, ανυψώνει πάλι την Ελλάδα – κατά τα εμετικά ψέματά του.
2. Είναι αλήθεια πως η ένταξή μας στην ΕΕ με τη Μεταπολίτευση χάρη στον Καραμανλή και τον Ντ’ Εστέν (και παρά τη λυσσαλέα αντίσταση του «αείμνηστου») επέτρεψε στη χώρα της Δραχμής να μεγαλουργήσει. Υπήρξε αλματώδης ανάπτυξη πολύ πριν τον Ανδρέα, μα το πελατειακό κράτος πραγματικά αναπτύχθηκε μαζί με τις ΔΕΚΟ μόνο χάρη στη γενναιοδωρία της Ευρώπης.
Ο μέγας «αείμνηστος» επωφελήθηκε ακόμα περισσότερο από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και ισχυροποίησε τη λαβή το στην εξουσία και την εδραίωση της αρρωστημένης νεόπλουτης Πασοκαρίας, που συμπεριλάμβανε και μεγάλη μερίδα της Αναρχοαριστεράς, πολλά μέλη της οποίας μετανάστευσαν στον τσιπρικό Σύριζα καθώς το Πασόκ έσβηνε πια.
Οι νέοι δεν γνωρίζουν και ελάχιστοι ενδιαφέρονται γενικά για το ότι το χρέος αυξανόταν ραγδαία επί Δραχμής, επί Ανδρέα. Από το ανεκτό 25% του ΑΕΠ στην αρχή της Μεταπολίτευσης, εκτοξεύτηκε στο 100% (που ήδη γίνεται αν όχι μη– βιώσιμο, εξαιρετικά δύσκολο) χάρη στις σπατάλες, μίζες, μαϊμού–συντάξεις, χαριστικούς διορισμούς και άλλες ατασθαλίες του πασοκικού πελατειακού κρατισμού. Ο σοσιαλισμός είναι δαπανηρότατος.
3. Στην πραγματικότητα, το οικονομικό θαύμα επί Δραχμής είχε συντελεστεί πριν τη Μεταπολίτευση. Η δραχμή ήταν κλειδωμένη στο δολάριο (30 προς ένα περίπου) από το 1953 ως τη Μεταπολίτευση.
Η παρακμή της οικονομίας ξεκίνησε αμέσως μετά καθώς ολοένα και πιο πολύ το κράτος βασιζόταν στις ευρωπαϊκές παροχές (και σε δάνεια μεγάλα χάρη στη θέση της χώρας ως μέλος της ΕΕ), που όμως κατέληγαν στις τσέπες των πασοκάριων («μαζί τα φάγαμε»: Πάγκαλος) και όχι σε έργα και υποδομές ανάπτυξης ή τόνωσης βιομηχανίας κι εμπορίου στον ιδιωτικό τομέα.
Οι ΔΕΚΟ αναπτύχθηκαν οργιαστικά (Ολυμπιακή, Τράπεζες, Συγκοινωνίες…) ως οργανισμοί καταφύγια για διορισμούς.
Το μεταπολεμικό θαύμα δεν στηρίχθηκε, όπως ψευδώς διαδίδουν οι κομμουνιστές και αναρχοαριστεροί (Λαπαβίτσας, Βαρουφάκης κα), σε υποτιμήσεις που ώθησαν τις εξαγωγές. Ποιες εξαγωγές – πορτοκάλια και ροδάκινα, γιαούρτι, λάδι και μέλι;
Η μεταπολεμική φτώχεια γενικά εξασφάλιζε φθηνή εργατική δύναμη (εξού και η μετανάστευση τότε) αφενός και αφετέρου το αυταρχικό δεξιο-κρατούμενο κράτος εξασφάλιζε τάξη κι εργασιακή ειρήνη καλώς ή κακώς.
4. Υπάρχουν πολλά στραβά στην Ευρώπη. Και δεν πιστεύω πως τα χειρότερα πρόκειται να διορθωθούν ποτέ.
Μα η ΕΕ έδειξε ήδη πως νοιάζεται για την Ελλάδα, εγωιστικά έστω. Ούτε η Κίνα, ούτε η Ρωσία, ούτε η Αμερική έδειξαν έμπρακτο ενδιαφέρον. Και αν δεν κυβερνούσε αυτό το τσίρκο ηλιθιότητας, θα βρισκόμασταν στο πλαίσιο ποσοτικής χαλάρωσης και θα δανειζόμασταν πάλι από την Ευρώπη, στο πρόγραμμα της ΕΚΤ, πάμφθηνα χρήματα. Βέβαια πως θα χρησιμοποιούσαμε αυτά τα χρήματα είναι πολύ καλό ερώτημα. Αλλά τα λεφτά θα υπήρχαν για κάποιο διάστημα.
Από την άλλη ας συλλογιστούμε πως η μικρή αδύναμη Ελλάς, που επί 200 σχεδόν χρόνια υπάκουε στα κελεύσματα της κραταιάς Βρετανίας, σήμερα συμμετέχει στη μεγάλη Ένωση και συναποφασίζει για την τύχη της Βρετανίας σε σχέση με την ΕΕ.
Αν αφήναμε κατά μέρος τη βαλκανική νοοτροπία μας και αν οι πολιτικάντηδες μας ενδιαφέρονταν για τη χώρα, θα μπορούσαμε να προωθήσουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται και η χώρα και η Ευρώπη. (Η Κύπρος είναι καλό παράδειγμα!)
Λείπει και η θέληση και η γνώση.
