1. Ο λαός, ο κοσμάκης κατολισθαίνει επικίνδυνα στη βαρβαρότητα του άπληστου εγωισμού. Και λέω “επικίνδυνα” διότι δεν φαίνεται να υπάρχει δύναμη να συγκρατήσει και, πολύ λιγότερο, να αναστρέψει αυτή την κάθοδο.
Όλο το έθνος μοιάζει να μετατρέπεται βαθμιαία και αδιόρατα σχεδόν, μα πολύ αισθητά πλέον σε τροφίμους ασύλου ανιάτων. Οι ταγοί μας, οι καλοί ποιμένες, έχουν και αυτοί προσβληθεί από τον ίδιο ιό – οι εκκλησιαστικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί και δικαστικοί, και τυρβάζουν και αυτοί για τα δικά τους δικαιώματα στη φαυλότητα και μαγκιά.
2. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιορίσει κανείς την αιτία. Ούτε και την κοινωνική τάξη κυρίως υπεύθυνη για την καλπάζουσα πλεονεξία που συνταράζει σύριζα τον κόσμο, καθώς όλοι θέλουμε να διαφυλάξουμε και να αυξήσουμε τα προνόμιά μας και να απολαμβάνουμε όσο το δυνατό περισσότερα αγαθά από την εργασία των άλλων με όσο το δυνατό λιγότερη προσφορά δικής μας εργασίας.
3. Αρχίζει κανείς με τους πολιτικούς, τη φάρα φιλόδοξων φανφαρόνων. Όχι μόνο τα μέλη της κυβέρνησης ή του Κοινοβουλίου. Όλοι όσοι ανακατεύονται στην πολιτική κι έχουν γίνει πολιτικάντηδες. Μια ζωή ψυχορραγούν στο ψέμα.
Οι Συριζανέλληνες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο στη δυτική σοσιαλδημοκρατία. Ναι, και οι πασοκάριοι με τον Αείμνηστο και άλλοι κεντροδεξιοί νωρίτερα έκαναν τερατοθαύματα, μα αυτοί οι καινούριοι ανήκουν σε τελειότατο τρελάδικο: ανέντιμοι, ανεύθυνοι, ανίκανοι, ασυνάρτητοι, σχιζοφρενείς.
Μα απλά και φυσικά αντανακλούν τους ψηφοφόρους τους, δηλαδή όλους εμάς.
4. Μετά είναι ίσως η χειρότερη φάρα, οι συνδικαλιστές όλων των επαγγελμάτων, λειτουργημάτων και τάξεων στην κοινωνία, κυρίως στις δημόσιες επιχειρήσεις. Δεν δίνουν δεκάρα για τον κόσμο, για τους πολίτες που, υποτίθεται, πρέπει να εξυπηρετούν. Αμείβονται αδρότατα στη ΔΕΗ, στο ΜΕΤΡΟ κλπ, εργάζονται ελάχιστα, δεν θέλουν αξιολογήσεις και με το παραμικρό κηρύσσουν απεργία!
Πρόσφατα, (Μάρτιο 2017) μια ομάδα ηλεκτροδηγών αποφάσισε να κάνει απεργία στο Μετρό διαφωνώντας με κάποια εξαγγελία της διοίκησης δίχως καμιά προειδοποίηση. Οι 700.000 πολίτες που πληρώνουν για να εξυπηρετούνται βρέθηκαν στον αέρα! Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ κάνουν απεργία διότι δεν θέλουν να αξιολογούνται στην εργασία τους (στη μόνη χώρα της Ευρώπης)!
Δεν είναι μόνο η αξιολόγηση. Είναι και η μονιμότητα.
Δεν εργάζονται (διευθυντές πάνε στις 10:00), θέλουν μίζες, ταλαιπωρούν τους πολίτες, κλέβουν κλπ, μα δεν πρέπει να αξιολογούνται ή να απολύονται!
Ίδιοι και οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ που κρατούν σε ομηρία το σύνολο έθνος. Αυτοί με τις υψηλές απολαβές (περίπου 3.500 ευρώ μηνιαία μέσος όρος) και με αρωγούς υπουργούς σαν τον κ. Σκουρλέτη, έχουν φέρει την επιχείρηση στα πρόθυρα χρεοκοπίας.
5. Στρέφεσαι στους δικαστικούς κι εκπαιδευτικούς μήπως αναδυθεί λίγο φως εδώ.
Μα και αυτοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι: έχουν την ίδια νοοτροπία.
Σε πολλά γυμνάσια οι καθηγητές έχουν πάψει να βάζουν διαγωνίσματα και μειώνουν την κατ’ οίκον εργασία για να μην έχουν να διορθώσουν γραπτά. Και αυτή η τάση θα γενικευτεί και θα χειροτερέψει. Πάνε οι καιροί που οι εκπαιδευτικοί ένιωθαν δάσκαλοι 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, όλη τη βδομάδα και σε διακοπές. Τώρα – περισσότερες αργίες, λιγότερες ώρες διδασκαλίες, μονιμότητα και καμία αξιολόγηση! Και αυτοί εξαγγέλλουν απεργίες διότι δεν τους αρέσουν τα σχέδια του υπουργίου για αναπληρωτές.
Οι δικαστικοί δεν ακούγονται τόσο πολύ τόσο συχνά. Μα είχαμε τις τσαχπινιές της κας Θάνου που ίσως θέλει να μείνει πρόεδρος του Αρείου Πάγου εσαεί! Έχουμε και δίκες που διαρκούν 14 έτη! Μετά, η χώρα σπάραζε με την αυξανόμενη ανεργία και φτωχοποίηση μα οι δικαστές μας ζητούσαν αυξήσεις αναδρομικές! (Δικαίως βέβαια παραπονιούνται, δίχως όμως να προχωρούν σε δράση, ενάντια στις παρεμβάσεις πολιτικών.)
6. Υπάρχουν έντιμοι εργαζόμενοι σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες – εκτός στη φάρα των φανφαρόνων φιλόδοξων. Αλλά η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και η συνδικαλιστική δεν δείχνει καμία διάθεση να αλλάξει στο ελάχιστο.
Είναι δυστυχώς έκφραση της ευρύτερης εθνικής νοοτροπίας που διακατέχεται από αυξανόμενη αλαζονεία και απληστία.
Είναι το Kaliyuga της Βεδικής Παράδοσης, η σκοτεινή Σιδερένια Εποχή του Ησίοδου, αδυσώπητη, αναπότρεπτη.
