Η λέξη «αμαρτία» σήμαινε στην αρχαιότητα «αστοχία». Το ρήμα «αμαρτάνω» σημαίνει απλά «αστοχώ». Μετά πήρε την έννοια που έχει σήμερα: ηθική, θρησκευτική αστοχία ή παράβαση. Μα στην εποχή της Νεωτερικότητας η λέξη χρησιμοποιείται πια μόνο σε θρησκευτικούς κύκλους. Πολλές αμαρτίες δεν θεωρούνται αμαρτίες σήμερα – όπως το να έχεις εξωσυζυγικές σχέσεις ή να μην εκκλησιάζεσαι.
Στην πραγματικότητα τόσο στις χριστιανικές χώρες όσο και στις μουσουλμανικές η αμαρτία είναι πρώτα θέμα απιστίας προς την ίδια τη θρησκεία (εκκλησία και δόγματα: «Πιστεύω εις ένα Θεό…» κλπ.) και μετά θέμα κακών και ανήθικων πράξεων. Σε παλαιότερες εποχές η επίσημη Εκκλησία και το κράτος κυνήγησαν άγρια αιρετικούς έστω κι αν αυτοί συμπεριφέρονταν πιο «χριστιανικά»: σημασία είχε το δόγμα, η πίστη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Μουσουλμάνους: και αυτοί θέλουν να εξοντώσουν τους «απίστους»!
Στις ανατολικές ή ασιατικές θρησκείες όπως ο Ινδουισμός ή ο Βουδισμός, η πίστη δεν παίζει σπουδαίο ρόλο. Σημασία έχει ο τρόπος ζωής και η συμπεριφορά. Εδώ υπάρχει ένας αυτόματος μηχανισμός στον νου (ή ψυχή) που λειτουργεί ως Νόμος Ζωής, ή Νόμος αμοιβής και τιμωρίας. Κάθε κίνητρο και κάθε πράξη και ομιλία καταγράφεται και στην ώρα του παράγει το αντίστοιχο αποτέλεσμα.
Αυτό που συσσωρεύεται λέγεται Karma «πράξη, έργο, συμπεριφορά» ή το αντίθετο (αποφυγή ορθής συμπεριφοράς). Και ανάλογα με την ποιότητα, θα καθοριστεί το μέλλον στην επόμενη ενσωμάτωση. Με καλές πράξεις σωρεύεται αξιοσύνη και αυτή θα εκδηλωθεί σε καλό χαρακτήρα και καλές συνθήκες ζωής στις επόμενες ενσωματώσεις. Με κακές πράξεις σωρεύεται κακία και αυτή θα εκδηλωθεί σε κακό χαρακτήρα και κακές συνθήκες ζωής.
Το «καλό» είναι συνορισμός και φροντίδα για άλλους γενικά, καλοσύνη, γενναιοδωρία, εντιμότητα, φερεγγυότητα. Το «κακό» είναι τα αντίθετα: εγωιστικές επιδιώξεις, μοχθηρία, αρπακτικότητα, εξαπάτηση και παρόμοια που αποβλέπουν στη δική μου καλοπέραση άσχετα με άλλους.
Αυτός ο Νόμος (αιτίας και αποτελέσματος) είναι ο φυσικός νόμος της Δικαιοσύνης κι εξηγεί άριστα την ποικιλομορφία και διαφορετικότητα στους ανθρώπους. Έτσι δεν αφαιρείται η ευθύνη του ίδιου του ανθρώπου και μετατίθεται σε μια άδικη Φύση ή ένα χαοτικό σύμπαν.
Συχνά βλέπουμε κακούς ανθρώπους, εγκληματίες, απατεώνες, σκληρόκαρδους καπιταλιστές, να απολαμβάνουν καλοζωία σε ζηλευτές συνθήκες και καλούς, έντιμους πολίτες να βασανίζονται σε δύσκολες συνθήκες δυσπραγίας. Οι πρώτοι ετοιμάζουν κακές συνθήκες για το μέλλον ενώ οι δεύτεροι καλές.
Η χριστιανική «αμαρτία» είναι για τις ασιατικές θρησκείες το «κακό κάρμα». Η τιμωρία δεν θα είναι μια μεταθανάτια «κόλαση» όπως είναι γενικά πιστευτό και οι άνθρωποι φοβούνται, μα κακές, δύσκολες συνθήκες στην επόμενη ενσωμάτωση.
Το παρελθόν μας μεταφέρεται στη μνήμη του λεπτού σώματος που μετενσαρκώνεται και αυτό καθορίζει και το μέλλον μας. Μα υπάρχει ένα ελεύθερο στοιχείο που κάποια ώρα θα τείνει προς την αρετή, ιδίως αναζητώντας και μένοντας με καλή συντροφιά.
Όσο μεγάλη και αν είναι η κακία, μια μικρή ηθική μετακίνηση προς την καλοσύνη και τη φροντίδα για τους άλλους, θα κάνει διαφορά με ευθύνη του ίδιου του ανθρώπου – και όχι ενός Θεού ή μιας Μοίρας.
Οι παλαιοί σοφοί λένε πως αν ανάψεις ένα καντήλι σε μια σπηλιά που είχε μείνει στο σκοτάδι για χιλιάδες χρόνια, το φως θα χυθεί στον χώρο αμέσως.
Έτσι και η αμαρτία εξαφανίζεται με λίγη γνώση που υποκινεί καλές πράξεις.
