1. Ξέρουμε πως μαθαίνουμε από μίμηση. Τα μικρά μιμούνται τους μεγάλους κι έτσι μαθαίνουν να μιλάνε, να περπατάνε, να χειρίζονται μαχαιροπίρουνα κλπ.
Μαθαίνουν επίσης και πολλές κακές συνήθειες – όπως το να εξαπατούν, να κλέβουν, να λένε ψέματα. Διότι μπορεί η μαμά να συμβουλεύει “μη λες ψέματα” μα καθώς το μικρό την ακούει να λέει ψέματα στον πατέρα, μαθαίνει πως στην πράξη το ψέμα είναι εφαρμόσιμο. Αν ακούσει και τον πατέρα να καυχιέται πως ξεγέλασε κάποιον ή έκλεψε στις εξετάσεις ή στην δουλειά, θα το μάθει κι αυτό.
Ότι κάνει ο ανώτερος/μεγαλύτερος κάνει και ο κατώτερος/μικρότερος.
Έτσι μέχρι τον πρώτο μεγάλο πόλεμο 1914-18, οι ανώτερες τάξεις και οι εκκλησιαστικοί προσπαθούσαν, όχι πάντα επιτυχώς, να δίνουν το καλό παράδειγμα ενάρετου βίου προς μίμηση. Έτσι έμεινε και το γαλλικό ρητό noblesse oblige ‘η αριστοκρατία έχει την υποχρέωση’.
Η χρυσή εκείνη εποχή (με τα σφάλματά της έστω) πέρασε ανεπιστρεπτί!
2. Άλλα και άσχημα βλέπουμε στις μέρες μας (Μάρτιος 2017).
Στη γειτονική Τουρκία κυβερνά ένας μισότρελος μεγαλομανής. Πιο βόρεια, στην Ρωσία, ένας πρώην σταλινιστής, νυν δήθεν δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος που όμως συμπεριφέρεται σα νέος τσάρος. Στις ΗΠΑ ένας αλλοπρόσαλλος εγωπαθής επιχειρηματίας (πιθανόν και απατεώνας) που δεν έχει καμία παιδεία στη διακυβέρνηση μιας χώρας. Ανατολικά, στη Βόρεια Κορέα, ένας μάλλον σχιζοφρενής που οργάνωσε την δολοφονία του αδερφού του σε άλλη χώρα. Στις μπανανίες της Αφρικής δικτάτορες αιμοχαρείς διαδέχονται ο ένας τον άλλο. Στη Βενεζουέλα άλλος μεγαλομανής δικτάτορας του προλεταριάτου έφερε απόλυτη φτώχεια στη πλούσια χώρα του.
Κι εδώ, στην Ελλαδίτσα μας, την υπεροχότερη χώρα του κόσμου, ένας σχεδόν αγράμματος, (“ευημερεύουμε”!), οπωσδήποτε αγράβατος και ανίκανος, ένας μάλλον σχιζοφρενής, εξουσιολάγνος αλήτης παίζει τον πρωθυπουργό περιστοιχισμένος από όμοιους.
Στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να βρεις έναν έντιμο πολιτικό, έναν πραγματικό ηγέτη με λίγη σοφία.
3. Η ψυχοπλακωτική κατάσταση επεκτείνεται σε όλες τις απόψεις της ζωής.
Από παντού ακούς μόνο ανοησίες και ασυναρτησίες.
Για τους αγανακτισμένους και αναρχοαριστερούς για όλα φταίει ο “νεοφιλελευθερισμός “. Ακόμα και για δήθεν σοβαρούς δημοσιογράφους φταίει, γράφουν, η “παγκοσμιοποίηση” – παρότι αυτή λειτουργούσε πριν χιλιετίες! Ακόμα και ιεράρχες κι εμβριθείς επιστήμονες ξεπετούν απίθανους παραλογισμούς.
Δεν υπάρχει χώρα, δεν υπάρχει θρησκεία, δεν υπάρχει τάξη (ούτε καν πανεπιστημιακοί, δήθεν σοφοί) που να δίνει το καλό παράδειγμα ενάρετου, εχέφρονα ανθρώπου.
Ακόμα και για τις δικές μας προσωπικές σπατάλες και χρεοκοπίες φταίνε, λένε συχνά περισπούδαστοι αναλυτές, οι ξένοι που μας πουλούσαν τα προϊόντα!
Έτσι συνάγεται άλλο εύκολο συμπέρασμα τους: φταίει η υπερκατανάλωση. Και οι αναλυτές δεν ερευνούν γιατί μερικοί δεν παγιδεύονται στην υπερκατανάλωση.
4. Κι όμως η ανθρωπότητα δεν είναι παντελώς έρημη από καλά μοντέλα αν όντως ενδιαφερόμαστε.
Υπήρξε ο Νέλσον Μαντέλα τον οποίο οι πάντες εγκωμίασαν μα κανείς δεν μιμήθηκε – ούτε στην ειρηνική επαναστατικότητά του ούτε στη δίκαιη διακυβέρνηση μιας χώρας τόσο δύσκολης λόγω αποικιοκρατίας κι εθνικοτήτων.
Υπάρχει και ο Χοσέ (Κορντάνο) Μουχίκα πρόσφατα πρόεδρος της Ουρουγουάης. Γεννημένος το 1935 προσχώρησε στους επαναστάτες Tupamaros, φυλακίστηκε τέσσερις φορές τις δεκαετίες 1970, 1980 για συνολικά 13 χρόνια, κι εξελέγη γερουσιαστής τον 21ο αιώνα.
Ζει σε μια μικρή φάρμα έξω από το Μοντεβιντέο με τη γυναίκα του και καλλιεργούν χρυσάνθεμα. Αυτό έκανε και όταν ήταν πρόεδρος για να μην ζει με περιττά έξοδα. Το αμάξι του είναι ένας παλιός σκαραβαίος από το 1987!
Ο μισθός του, ως πρόεδρος ήταν $ 12.000 μηνιαίως. Το 90% το δώριζε σε φιλανθρωπικές οργανώσεις που στήριζαν φτωχούς και μικρο-επιχειρηματίες και ζούσε με περίπου $ 1.000.
Γνωρίζετε κανέναν άλλο σοσιαλιστή, δήθεν λαοπρόβλητο και φιλόλαο, πολιτικάντη, από τόσους που έχουμε εμείς να μιμείται το ταπεινό και απόλυτα αμερόληπτο παράδειγμα του;
(Οι δικοί μας μιμούνται τον Κάστρο και τον Μαδούρο και άλλους απατεώνες ή δειλούς δικτάτορες. Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν καν τον Μουχίκα!)
