1. Αναμφίβολα ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο καλύτερος πρόεδρος των ΗΠΑ της τελευταίας 40ετίας. Αλλά παραμένει ένας πολιτικός δίχως τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Τσώρτσιλ: ούτε για τον κόσμο έκανε τίποτα αξιομνημόνευτο μα ούτε και για την χώρα του. Ένας πραγματικός ηγέτης στη θέση του θα μπορούσε να είχε λύσει πολλά εγχώρια και διεθνή προβλήματα.
Σε σύγκριση με τον προκάτοχό του Μπους νεότερο ή και με τον Κλίντον είναι, βέβαια , πολύ καλύτερος από κάθε άποψη. Και σε σύγκριση με τον δικό μας Τσίπρα φαντάζει υπέρλαμπρος. Με την όλη στάση του έδωσε, ωραία και διπλωματικότατα, καλό μάθημα συμπεριφοράς μα αμφιβάλλω αν το έπιασε κανένας δικός μας πολιτικάντης.
Βλέπετε, ένας/μια υπάλληλος σε μια μεσαία επιχείρηση με κάποιες διεθνείς διασυνδέσεις αναμένεται να γνωρίζει τουλάχιστον Αγγλικά και ίσως μια δεύτερη ξένη γλώσσα – μια ταπεινή γραμματέας ή τηλεφωνήτρια. Εμείς εδώ έχουμε πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργούς κι ευρωβουλευτές που δεν ξέρουν Αγγλικά καλά, μα ούτε κι Ελληνικά πέρα από τα κλισέ της παραλυμένης πολιτικής πάρλας. Πως γίνεται ανεκτό αυτό;…
2. Γράφω κυρίως για τον Ομπάμα διότι άκουα και διάβαζα πρόσφατα παιάνες και διθυράμβους για την εξυπνάδα, την ευγένεια, τη σύνεση του και άλλες αρετές. Και φυσικά ο άνθρωπος έχει κάτι, αλλιώς δεν θα ήταν πρόεδρος και πλανητάρχης επί 8 έτη. Αλλά ας μην υπερβάλλουμε επειδή οι δικοί μας κρατικοί αξιωματούχοι θα έπρεπε να είναι φυλακή. (Ασφαλώς δεν σας διέφυγε πως οι μπαχαλάκηδες έκαψαν πάλι το Πολυτεχνείο και κανείς δεν κουνήθηκε να τους διαλύσει αποτελεσματικά ενώ διοικητές, εισαγγελείς και υπουργοί έριχναν το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο).
Ο Ομπάμα είναι δημοφιλής επίσης. Μα το ίδιο ισχύει για κάθε πρόεδρο. Οι Αμερικάνοι λατρεύουν τον πρόεδρο τους, ακόμα και πολλοί που δεν τον ψήφισαν!
Αλλά ως ενεργός πρόεδρος δεν έπρεπε να στηρίξει τόσο ανοικτά την κα Κλίντον, που στο κάτω κάτω της πραγματικότητας δεν είναι πολύ σοβαρή για πρόεδρος. Αυτή αναδύθηκε από την αφάνεια λόγω των σεξουαλικών παρεκτροπών του συζύγου της. Αλλά ο Ομπάμα θα έπρεπε να τηρήσει άψογη στάση αφού θα πρέπει να παραδώσει στον φαντασμαγορικό Τραμπ.
3. Και ήρθε σε μας ο απερχόμενος πρόεδρος Ομπάμα και ‘μεις σαγηνευθήκαμε νομίζοντας στην αθεράπευτη παλαβομάρα μας πως ήρθε να λύσει τα προβλήματα μας.
Δεν ακούμε τι λένε οι άλλοι. Ακούμε συνήθως μόνο τις ανοησίες που κυκλοφορούν ακατάπαυστα στο μυξιάρικο μυαλό μας με την ελπίδα πως τα δεινά που επέφεραν οι παρανομίες μας θα εξαλειφθούν μαγικά.
Έτσι κατά τη συνήθεια μας δεν ακούσαμε τις παλαιότερες προτροπές Ομπάμα για μεταρρυθμίσεις ούτε τις εξηγήσεις των αξιωματούχων πως ο πρόεδρος δεν θα ασχολιόταν με την απομείωση του χρέους μας. Τι δουλειά έχει ο πρόεδρος να ανακατευτεί με τα πίτουρα του χρέους μας αφού αυτά αφορούν το Δ.Ν.Τ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθόλου το κράτος ΗΠΑ;…
Κι’ όμως, ψημένος πια στην πολιτική και διπλωματία, ο Ομπάμα έδειξε την απαιτούμενη συμπάθεια για το χρέος στις συζητήσεις του με τα τσογλάνια που μας κυβερνούν. Και οι νερόμυαλοι ρεπόρτερ μας σάλπισαν τις ευχάριστες ειδήσεις και τον φιλελληνισμό του προέδρου, που ήταν φιλοξενούμενος.
Πάλι αγνοήθηκαν οι γερμανικές τρομπέτες που δήλωναν ρητά πως το χρέος μας είναι θέμα Βερολίνου και Βρυξελλών.
4. Τι περίμεναν πολιτικάντηδες και δημοσιογράφοι που τόσο επαίνεσαν τον Μπαράκ Ομπάμα; Πως θα φερόταν όπως ο δικός μας αγράβατος και αγράμματος πρωθυπουργός που πάει στο εξωτερικό για τουρισμό, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για την κουλτούρα της χώρας που επισκέπτεται και να μπορεί να επικεντρωθεί στα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και της χώρας του αντί για τις αμάσητες αναρχοαριστερές ανοησίες του;
Ο κ. Πρόεδρος επέλεξε και την Ακρόπολη για να δείξει πως έχει κάποια παιδεία, ως απόφοιτος του Χάρβαρντ. Μα τα όσα είπε περί Δημοκρατίας και άλλων μπαρουφών είναι οι γενικότητες περί αλληλεγγύης και αρμονικής συμβίωσης των Εθνών, που κάθε μορφωμένος άνθρωπος της Δύσης θα έλεγε.
Όταν έφθασε στο Βερολίνο, η Ελλάδα και ο Τσίπρας και οι μπελάδες έμειναν στα Βαλκάνια.
Πότε θα καταλάβουμε πως υπάρχουν άλλα σοβαρότερα ζητήματα στη διεθνή σκηνή;
