Ευγενική Άμιλλα (Δ’)

Απαντώ στο σχόλιο του Ανώνυμου που γράφει για την ανάρτησή μας Ευγενική άμιλλα Γ’: Η Άννα Κορακάκη και τα κοράκια:

“Υπάρχει ένα πρόβλημα με την ανάλυσή σας, ειδικά αν λάβει κάποιος υπ’ όψιν του άλλα κείμενά σας. Προφανώς, έχετε δίκηο όταν δυσφορείτε με την επιθυμία των πολιτικών να μετέχουν στην γιορτή υπενθυμίζοντας την παρουσία τους. Όμως, για ποιο λόγο αισθάνονται την επιθυμία να το κάνουν αυτό; Δεν είναι η γενική πεποίθηση πως “το κράτος πρέπει να υποστηρίζει τον πρωταθλητισμό”; Αν ο πολύς κόσμος δεν πίστευε πως “πρέπει”, τότε οι πολιτικοί θα μπορούσαν άνετα να αδιαφορήσουν, όπως αδιαφορούν για επιτεύγματα πολιτών σε άλλους, λιγότερο φανφαρόνικους τομείς.

Και όμως, και εσείς φαίνεται να πιστεύετε το ίδιο. Για ποιο λόγο θα έπρεπε εγώ (με την ιδιότητα του φορολογούμενου) να πληρώνω τις υποδομές για τις προπονήσεις της δίδας Κορακάκη; Είναι εργασία για την ομάδα που την “μανατζάρει” (sic) να βρει χορηγείες και λοιπή υποστήριξη. (Ως φορολογούμενος, πάντα) δεν αποζητώ την χρηματική υποστήριξη του συνόλου των συμπολιτών μου, μάλιστα για εργασία που ίσως αποδειχθεί αποδοτική σε κάποιο αόριστο μέλλον.

Άλλωστε η ίδια, προφανώς δεν είναι διόλου πρόθυμη να “μοιραστεί” με τους Έλληνες συμπολίτες της οποιαδήποτε αίγλη. Από το “για την Ελλάδα” του Πύρρου Δήμα (ο οποίος είχε την διακριτική ικανότητα να καταλαβαίνει την διαφορά ανάμεσα στην οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση, που επίσης δεν τον βοήθησε σε τίποτε, και την Ελλάδα όπως έμαθε ο ίδιος να την σέβεται στο νου του), περάσαμε στην Κορακάκεια αντίληψη που μπορεί (και υποπτεύομαι ότι σύντομα θα) διατυπωθεί ως εξής: “αφού δεν με βοηθήσατε σε τίποτε, κοντά τα χέρια σας από την τούρτα”.

Καλώς, αλλά όπως αυτή δεν ενδιαφέρεται για το αν λειτουργεί το air-condition στο γραφείο μου (hint: λειτουργεί θαυμάσια, όχι με τα χρήματά της), έτσι και εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το που (ή αν) προπονείται.

Ευχαριστώ για το χρόνο σας”.

Στη συνέχεια απαντώ ξεκαθαρίζοντας μερικά πράγματα:

1. Ο πρωταθλητισμός είναι γενικά βλαβερός, όπως εξήγησα. Υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις: δραστηριότητες όπως η τοξοβολία που αποτελούσε από αρχαιότατους χρόνους πνευματική πειθαρχία, όπως σαφώς διαφαίνεται στα Ινδικά επικά Mahābhārata και Rāmāyaṇa, στην παράδοση των Σαμουράι στην Ιαπωνία κλπ. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και στη σκοποβολή και στην ιστιοπλοΐα, με την άγνοια που επικρατεί. (Στην πραγματικότητα οποιαδήποτε δραστηριότητα, εφόσον δεν βλάπτει κανένα, θα μπορούσε να γίνεται ως πνευματική πειθαρχία).

2. Αγώνες έχουν σημασία μόνο εφόσον τα αγωνίσματα έχουν άμεση σχέση με την τρέχουσα καθημερινότητα, όπως ο ακοντισμός και η αρματοδρομία στην αρχαιότητα. Στην εποχή μας αντίστοιχες πρακτικές δραστηριότητες είναι η σκοποβολή, το ποδήλατο, η μοτοσυκλέτα και, κυρίως, το αυτοκίνητο – τα οποία όμως είναι σκέτη άχαρη ταχύτητα, δίχως τη χάρη της ιππασίας και τη σχέση δυο ζωντανών πλασμάτων.

Τι σημασία έχουν η ελληνο-ρωμαϊκή πάλη, το τζούντο και η πυγμαχία, όταν έχεις καράτε και κουνγκ-φου σε διάφορες μορφές;  Ή το πρόσθιο κλπ. στην κολύμβηση όταν έχεις το ελεύθερο;

Τα πλείστα “αθλήματα” είναι ανόητα, άσχετα και άχρηστα.

3. Δεν είναι στις φυσιολογικές λειτουργίες του κράτους να ασχολείται με τον αθλητισμό. Από πού κι ως πού πρέπει τα λεφτά των φορολογούμενων να σπαταλώνται σε τέτοιες άχρηστες δραστηριότητες;

Ναι, όσοι θέλουν να επιδίδονται σε άχρηστους και ανόητους αγώνες ας βρίσκουν χορηγούς μόνοι τους.

Αναφέρθηκα σε αγώνες ανατροφής παιδιών για γυναίκες. Υπάρχουν και άλλες πτυχές. Γιατί δεν γίνονται, π.χ., αγώνες καθαρισμού δρόμων; Ή αγώνες για την επινόηση καλύτερων μεθόδων διδαχής γλώσσας, μαθηματικών, ιστορίας κλπ.; Εδώ, και τέχνη και ταχύτητα μα και χρησιμότητα θα βραβεύονταν.

4. Ζούμε σε έναν πολιτισμό απίστευτης παρακμής όπου επιβραβεύεται το ανόητο και άχρηστο, το ασυνάρτητο και παράλογο μα εξυπνακίστικο, το φλύαρο, κακόγουστο, ανήθικο και γενικά άμυαλο!

Οι προύχοντες, ηγέτες και κορυφαίοι (σχεδόν όλοι) στα δημόσια αξιώματα, στην εκκλησία, στα πανεπιστήμια, στην πολιτική, αυτά και όμοια ελαττώματα  επιδεικνύουν αναίσχυντα.

Δεν ήθελα να δώσω την εντύπωση πως το κράτος πρέπει να φροντίζει πρόσωπα όπως η Κορακάκη. Είναι ισχύουσα πρακτική στην εποχή μας της παλαβής σοσιαλδημοκρατίας κι εγώ απλώς στηλίτευσα την αήθη πρακτική των αισχρών πολιτικάντηδων που, ενώ δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την εξουσία, σπεύδουν να προβληθούν μόλις δουν λίγη λάμψη δόξας σε κάποιον πολίτη.

Σήμερα υπάρχουν δυο Ελλάδες, δύο πατρίδες, αν όχι περισσότερες. Η μία είναι οι άλλοι Έλληνες, ο κόσμος που εργάζεται και τηρεί κάποιες από τις πατροπαράδοτες αξίες και αρετές όπως η εντιμότητα, η φιλαλήθεια, η φιλοξενία, η δικαιοσύνη. Η άλλη είναι το κράτος με το ευρύ Δημόσιο, οι πολιτικάντηδες, τα πολυποίκιλα λαμόγια, οι νεόπλουτοι του κραταιού ΠΑΣΟΚ και νυν Συριζαίοι, οι μεγάλοι μάγκες. Για τη δεύτερη αυτή Ελλάδα κανείς δεν πρέπει να ενδιαφέρεται ή να συνεισφέρει ούτε στο ελάχιστο. Αυτή θα καταστρέψει ό,τι καλό έχει απομείνει. Αυτή δεν ξέρει ούτε μπορεί να κάνει κάτι άλλο.