“Όπως στην νέα -καινούργια- πήλινη στάμνα η διακόσμηση που ‘χαράζεται-ή κολλιέται’ επάνω της δεν μπορεί να αλλοιωθεί, με τον ίδιο τρόπο η διδαχή του τρόπου της καλής συμπεριφοράς των παιδιών -σε νεαρή ηλικία- με την χρήση κατάλληλων διδακτικών ιστοριών θα ‘χαραχθεί’ στον ψυχικό τους κόσμο, χωρίς να μπορεί να αλλάξει στο μέλλον”
Αυτή η παράγραφος -σε ελεύθερη μετάφραση- υπάρχει στον πρόλογο της Χιτοπαντέσα (HITOPADΕŚA-PRASTĀVA) που είναι μια σειρά αρχαίων ιστοριών στην Ινδία που “γράφτηκαν” για αυτό τον σκοπό.
Ο αυτοκράτoρας AKBAR (1542-1605) διέταξε τον πρωθυπουργό του να μεταφράσει αυτά τα κείμενα, που εκδόθηκαν τότε με τον τίτλο “To κριτήριο της Σοφίας”. Αργότερα στην διάρκεια της Αγγλικής κατοχής ήταν το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε στα Σανσκριτικά (1803) και μετά ακολούθησαν άλλες εκδόσεις σε αγγλική μετάφραση.
Κάποιες ιδέες από αυτές τις ιστορίες χρησιμοποιήθηκαν για τους ίδιους λόγους και από μετέπειτα συγγραφείς όπως ο Ρ. Κίπλινγκ (που έζησε για πολλά χρόνια στην Ινδία) στο γνωστό βιβλίο του “Μόγλης, το παιδί της ζούγκλας”.
Στην πλοκή αυτών των ιστοριών, λάμβαναν μέρος διάφορα ζώα, πουλιά, και ερπετά, με χαρακτήρες που έμοιαζαν πολύ με τη σημερινή “ανθρώπινη συμπεριφορά”.
Αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον, ειδικά αν το συσχετίσει κανείς με τις παραδόσεις που στηρίζουν την άποψη που λέει ότι, πολλοί που έχουν την ανθρώπινη μορφή σήμερα σε προηγούμενες ενσωματώσεις ήταν μέλη του ζωικού βασιλείου.
Ακούει κανείς συχνά, πολλές εκφράσεις όπως “ύπουλος σαν φίδι”, “χυμάει σαν αρπακτικό”, “έχει το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας”, “γκαρίζει σαν γάιδαρος”, “τρώει σαν ύαινα” κλπ. που δεν θα έστεκαν στην κοινή λογική, διότι για να απορροφήσει κάποιος αυτές τις ιδιότητες θα έπρεπε να έχει περάσει πάρα πολύ χρόνο με αυτά τα πλάσματα, ειδικά σε μικρή ηλικία, όπως ο Μόγλης που αναφέρθηκε παραπάνω.
Άρα το συμπέρασμα θα πρέπει να είναι ότι, όσοι εκδηλώνουν αυτές τις συμπεριφορές, μάλλον, τις “κουβαλάνε” από την προηγούμενη ζωή τους και σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με τις αληθινές ιδιότητες της ανθρώπινης μορφής με πρώτη-πρώτη τη χρήση του λογισμού για φροντίδα, δικαιοσύνη, συνορισμό κλπ.
Είναι φανερό από τα παραπάνω, ότι η διδαχή της καλής -ηθικής- συμπεριφοράς των παιδιών σε νεαρή ηλικία, με τη χρήση τέτοιων ιστοριών ήταν το πρώτο και κυρίαρχο μέλημα της εκπαίδευσης τους στα παλιά χρόνια, υποδείχνοντας ότι αυτές οι συμπεριφορές ανήκουν στα ζώα και όχι στους ανθρώπους.
Η σημερινή εκπαίδευση στο σπίτι αλλά και στο σχολείο, σίγουρα δεν βάζει αυτό σαν πρώτο στόχο, αλλά προωθεί ακριβώς το αντίθετο.
Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην νεολαία (και όχι μόνο) του σήμερα και στον τρόπο που αυτή συμπεριφέρεται. Διεκδικεί απλώς δικαιώματα, έχει την συμπεριφορά της “αγέλης” και αγνοεί παντελώς τις υποχρεώσεις.
Ο ρόλος της μητέρας ήταν η προσφορά αγάπης, καθοδήγησης και φροντίδας προς το παιδί στο σπίτι μέχρι την προσχολική του ηλικία, κάτι που το έκανε πολύ εύκολα από τη φύση της.
Ακόμα και στο ζωικό βασίλειο η “φωλιά” και η μητέρα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εκπαίδευση των μικρών.
Με τις φεμινιστικές ιδέες που “ήρθαν και έδεσαν” όπως λέμε, αλλά και με την παρότρυνση της άσκησης του “σοσιαλιστικού δικαιώματος” στην υποτιθέμενη εξίσωση των δύο φύλλων, που ξεκίνησε επί πρωθυπουργίας του “αείμνηστου” Ανδρέα Παπανδρέου, η μητέρα απεμπόλησε τον σπουδαίο και καθοριστικό της ρόλο στην οικογένεια.
Διεκδικώντας ένα λάθος δικαίωμα (στην εργασία με σκοπό την οικονομική απελευθέρωση από τον άνδρα της), παρέδωσε την φροντίδα και ανατροφή των παιδιών σε άλλους (γονείς – πεθερικά – παιδικούς σταθμούς – τηλεόραση), αδιαφορώντας για τις τεράστιες συνέπειες.
Το σπίτι έπαψε να είναι ο τόπος συνάθροισης, παιχνιδιού, διαβάσματος, καλού φαγητού κλπ. και αντικαταστάθηκε από τις καφετέριες και τα σουβλατζίδικα.
Μετά το σπίτι στην διάρκεια της σχολικής εκπαίδευσης, τα παιδιά, έχοντας χάσει τη σταθερότητα και τους κανόνες του σπιτικού περιβάλλοντος και της οικογενειακής στήριξης, έγιναν ατίθασα χωρίς πρόγραμμα χωρίς πειθαρχία.
Αυτή η έλλειψη σεβασμού που ξεκίνησε από την έλλειψη της μητρικής παρουσίας στο σπίτι, άρχισε να δυσκολεύει τους δασκάλους, που μαζί με την εξίσου “σοσιαλιστική” άποψη του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης του παιδιού, τους οδήγησε στην αποφυγή του παλαιού τρόπου “επιβολής της τάξης” που μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας σύμφωνα με την γνωστή σοσιαλιστική (και αυτή) έκφραση.
Όταν δε στην μεγαλύτερη ηλικία καθιερώθηκε το επίσης σοσιαλιστικό δικαίωμα των μαθητών (πάλι του αείμνηστου) στην λήψη αποφάσεων που αφορούσαν το σχολείο και την λειτουργία του με την σύσταση των 15 μελών συμβουλίων των μαθητών, η κατεδάφιση της καλής συμπεριφοράς ολοκληρώθηκε.
Δίνοντας στα ανώριμα μυαλά, την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ελέγχουν και να αποφασίζουν για το δικό τους παρόν και μέλλον, είχε σαν αποτέλεσμα να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις υποχρεώσεις προς τους άλλους συμμαθητές προς τους δασκάλους και προς τους γονείς, καταλήγοντας στις καταλήψεις, στους αιώνιους φοιτητές και κάθε λογής μπαχαλάκηδες, με όλη την εκπαίδευση να έχει πιάσει “πάτο”.
Αυτό το “σαράκι” εδραίωσε την δύναμη της επιβολής αποφάσεων για δράση με το έτσι θέλω και τον “τσαμπουκά” σε βάρος άλλων.
Το σοσιαλιστικό δικαίωμα σήμερα έχει πλέον υπερισχύσει, η λέξη υποχρέωση έχει σβήσει από το λεξιλόγιο, η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού και συνορισμού προς τους θεσμούς και προς τους άλλους ανθρώπους έχει γίνει καθεστώς με τα ζωώδη ένστικτα να έχουν πάρει το πάνω χέρι.
Η νέα γενιά (αλλά και η αμέσως προηγούμενη) είναι ήδη κατεστραμμένη.
Κάποιος ή κάποιοι έπρεπε να αναλάβουν το σπρώξιμο της εποχής προς τα κάτω (σύμφωνα με τον Ησίοδο και την Ινδική παράδοση, ζούμε την χειρότερη- την σιδερένια όπως ονομάζεται). Σίγουρα “οι σοσιαλιστικές ιδέες” έπαιξαν, αλλά και συνεχίζουν να παίζουν ακόμα καθοριστικό ρόλο. Η σημερινή, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση και η κατάσταση που επικρατεί, είναι απλώς το αναμενόμενο αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης κακής εκπαίδευσης και της εφαρμογής αυτών των ιδεών.
CANAL
