1. Διαβάζω συχνά άρθρα από σοβαροφανείς δημοσιογράφους που θρηνούν γοερά και επικρίνουν έντονα την κατάσταση στην ΕΕ και την ηγεσία της.
Θεωρούν τους Ευρωπαίους ηγέτες άβουλους και αναποφάσιστους, με πυξίδα όχι μια ενωμένη και αλληλέγγυα Ευρώπη, όπως είναι κάθε χώρα, μα αφενός τη διατήρηση της Εξουσίας (Ευροκοινοβούλιο ενάντια στην Κομισιόν ενάντια στο Γιούρογκρουπ ενάντια στους πάντες…) και αφετέρου την προώθηση των δικών τους εθνικών συμφερόντων, ιδίως οι πιο ισχυρές χώρες – Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, Αυστρία, Ισπανία.
Μας υποδείχνουν μάλιστα πως έχουν ξεχάσει (και χάσει) το όραμα που ενέπνεε τους πρωτοπόρους Ζαν Μονέ, Ρ. Σουμάν, Αντενάουερ, Σμιτ, κλπ.
Έχουν δίκιο, φυσικά, όπως όμως έχουν και άδικο.
2. Έχουν δίκιο διότι όντως εδώ και δεκαετίες δεν υπάρχει καμιά πραγματική πρακτική πολιτική που να προωθεί την ενότητα στις χώρες που ήδη μετέχουν στην ΕΕ.
Υπάρχουν σοβαροί συνεκτικοί κρίκοι, σοβαρές συρραφές. Είναι το Ευροκοινοβούλιο. Είναι το κοινό νόμισμα. Είναι το κοινοτικό δίκαιο. Είναι η μετακίνηση από χώρα σε χώρα με μόνο έγγραφο την ταυτότητα – που έχει τα στοιχεία μας και (στην περίπτωσή μας) στην Αγγλική γλώσσα!
Από την άλλη βλέπουμε χώρες να πολεμούν, φανερά ή συγκαλυμμένα, για να έχουν την ηγεσία και να ποδηγετούν τις άλλες ή να αγνοούν τις υποχρεώσεις τους προς το σύνολο.
Βλέπουμε τη Βρετανία που διαπραγματεύεται σαν μπακάλης για την παραμονή της στην ΕΕ, που συμφέρει ανυπολόγιστα στις χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις στο Σίτι, μα ένα διογκούμενο κύμα, χάρη στην έξυπνη αριστερή προπαγάνδα εναντιώνεται, και οι πολιτικοί το λαμβάνουν υπόψη τους για ψηφοθηρικούς λόγους.
Η άλλοτε κραταιά Αλβιών, όπως έχασε την ευκαιρία να δημιουργήσει μια πεφωτισμένη Κοινοπολιτεία, ίσως θα χάσει και την ευκαιρία της ΕΕ.
3. Οι δημοσιογράφοι μας όμως έχουν άδικο διότι πουθενά δεν υπάρχουν πια ηγέτες που θα μπορούσαν να υλοποιήσουν το όραμα μιας πραγματικής ΕΕ.
Πάσχουν και αυτοί από το σύνδρομο του εξυπνότερου λαού στην υπεροχότερη χώρα της υφηλίου: φαντάζονται πως ξέρουν καλύτερα.
Εθελοτυφλούν μπροστά στο γεγονός πως οι ίδιοι συνέβαλαν με τις ανοησίες τους στην καταρράκωση των αξιών κυνηγώντας την εντυπωσιακή είδηση και αναμασώντας τις κουταμάρες που έχουν διαχυθεί στη γενικότερη νοοτροπία περί δημοκρατίας, σοσιαλισμού, ανθρωπισμού, αξιοπρέπειας και παρόμοιες σαπουνόφουσκες. Τους θυμάμαι το 2010-2011, αντί να εμβαθύνουν στα πράγματα ψάχνοντας τα πραγματικά αίτια για το χάλι μας, να ρωτούν (ή να γράφουν) οργισμένοι “Μπορεί κανείς να ζει σήμερα με 500 ευρώ το μήνα;”
Ε να που μπορούν και με τα μισά!
4. Αν αυτοί οι δημοσιογράφοι όλοι γνωρίζουν καλύτερους Έλληνες ηγέτες, ή νομίζουν πως οι ίδιοι θα ήταν καλύτεροι, από τους Ευρωπαίους ας μας το πουν. Θα κρίνουμε κι εμείς ευχαρίστως.
Αν αυτοί πάλι γνωρίζουν πώς τα ενωτικά αυτά στοιχεία (§2) μπορούν να βελτιωθούν, ας μας δείξουν τον πρακτικό τρόπο.
Το να επικρίνεις άκριτα είναι πανεύκολο.
Το να επικρίνεις εποικοδομητικά, με γνώση των νόμων που διέπουν τα φαινόμενα που είναι ανωμαλίες και παραβάσεις, δεν είναι καθόλου εύκολο.
Το να γράφεις επικριτικά επαναλαμβάνοντας γενικότητες και αοριστίες επίσης είναι πανεύκολο – όπως και το να προτείνεις επαναλαμβανόμενες αερολογίες.
Ασφαλώς θα θυμούνται οι διαπρεπέστατοι δημοσιογράφοι της υπεροχότερης χώρας μας πως μόλις μπήκαμε στα ευρωπαϊκά πράγματα, αμέσως άρχισαν να φωνασκούν για την Ελληνική που έπρεπε να γίνει γλώσσα του Ευρωκοινοβουλίου και αν εμείς έπρεπε να μιλούμε στην Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική, τότε και οι ξένοι έπρεπε να μιλούν σε μια γλώσσα άλλη από τη μητρική τους!
Μα δεν φτιάχνεις μια νέα Πολιτεία (Ομοσπονδία έστω) με τέτοιες αλαζονικές εμμονές. Οπότε;…
5. Η Αμερική (ΗΠΑ) έγινε Έθνος και χώρα ενιαία με 52 σχεδόν αυτόνομες πολιτείες διότι απέκτησε κοινή γλώσσα με μια εθνική θρησκεία (χριστιανισμό) που όμως επιτρέπει άλλες νόμιμες θρησκείες και πνευματικές αναζητήσεις και με μια κοινή νομοθεσία επιπρόσθετα και παράλληλα με τις πολιτειακές, που διαφέρουν μεταξύ τους.
Η Ινδία μετά την ανεξαρτησία της από τους Βρετανούς ήταν ένα συνονθύλευμα από πολιτείες και κρατίδια μαχαραγιάδων με κοινή θρησκεία (Ινδουισμό). Σιγά σιγά σφυρηλατήθηκε η Κοινή νομοθεσία τους, βασισμένη στους παραδοσιακούς νομοθέτες όπως οι Μάνου, Γκαουτάμα, κλπ, και στο Βρετανικό Δίκαιο με το οποίο διοικούνταν επί σχεδόν δυο αιώνες. Στην αρχή κοινή γλώσσα είχαν την Αγγλική (!) και μόλις πριν λίγα χρόνια δέχτηκαν όλες οι πολιτείες τη Χιντί ως κοινή γλώσσα.
Μια Πολιτεία, ένα Έθνος, έχει ενότητα κι εσωτερική αλληλεγγύη μόνο όταν υπάρχει κοινή επίσημη γλώσσα, θρησκεία και δικονομία.
Αν η ΕΕ δεν αποκτήσει κοινή επίσημη γλώσσα (την Αγγλική), κοινή επίσημη θρησκεία (τον Προτεσταντισμό), μα επιτρέποντας και άλλες θρησκείες ή σέκτες χριστιανισμού, και Κοινοτικό Δίκαιο που υπερβαίνει την εθνική κυριαρχία, δεν θα υπάρξει Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είμαστε διατεθειμένοι να καταπιούμε τις αλαζονείες μας για την εθνική μας γλώσσα, θρησκεία και κυριαρχία;
Την απάντηση τη δίνουν οι απεργοί, οι διαδηλωτές και οι καταληψίες…
