1. Ευθύς εξαρχής τάχθηκα υπέρ του Μνημονίου, του ελέγχου της Τρόικας και όλα όσα συνεπάγονται. Διότι μέσα στο κοινό πλαίσιο της οικονομίας που όλοι γνωρίζουμε, μόνο ένα Μνημόνιο, και μάλιστα σκληρό σαν το τωρινό, θα μπορούσε να επαναφέρει την ελληνική οικονομία σε ανάπτυξη αποπληρώνοντας ταυτόχρονα το χρέος της χώρας. Ούτε ο Ελληνικός λαός ούτε οι πολιτικοί που εξέθρεψε έχουν την ικανότητα και τη θέληση να επιφέρουν τις αναγκαίες αλλαγές.
Λέω το “κοινό πλαίσιο της οικονομίας” και αναφέρομαι στην κολοβή οικονομία του σοσιαλδημοκρατικού καπιταλισμού όπως αυτή λειτουργεί στις προηγμένες δημοκρατίες της Δύσης (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Καναδάς κλπ.) και κακώς ονομάζεται και “(νεο)φιλελευθερισμός”.
Υπάρχει και διαφορετικό πλαίσιο, ο πραγματικός φιλελευθερισμός, όπου εφαρμόζεται η Γεωφορολόγηση. Σε αυτό το σύστημα, το οποίο αγνοούν οι πολιτικάντηδες, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και αναλυτές (όλοι εγκλωβισμένοι στο παρόν πλαίσιο), υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη όπου οι εργαζόμενοι (ανειδίκευτοι και ειδικευμένοι, επαγγελματίες κι επιχειρηματίες κάθε είδους) παίρνουν την φυσική αμοιβή τους και το κράτος έχει τα φυσικά έσοδα του και ούτε οι πρώτοι κλέβουν το κράτος, ούτε το κράτος από αυτούς.
Για το σύστημα αυτό έχω γράψει πολλά άρθρα. Το αφήνω τώρα.
2. Υπάρχουν δύο δείκτες που δείχνουν πως η οικονομία νοσεί. Η νόσος είναι αποτέλεσμα ηθικής πτώσης αλλά για την ώρα ας μείνουμε με τους δείκτες.
Ο ένας δείκτης είναι το ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών, δηλαδή η συνολική αξία των εξαγωγών και αυτή των εισαγωγών. Ο άλλος αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή τα έξοδα και τα έσοδα του κράτους.
Το χρέος που δημιούργησε την κρίση οφειλόταν στο ότι οι εισαγωγές ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις εξαγωγές και στο ότι το κράτος ξόδευε περισσότερα από όσα κέρδιζε. Και οι δύο δείκτες δηλαδή παρουσίαζαν έλλειμμα!
Αυτό σημαίνει κάτι που οι φαντασιόπληκτοι ηλίθιοι της Αριστεράς δεν μπορούν να καταλάβουν: ότι το Έθνος έχει χάσει την κυριαρχία του καθώς τώρα εξαρτάται από το εξωτερικό ακόμα και για τα είδη πρώτης ανάγκης όπως καύσιμα, σιτηρά και φάρμακα, ενώ το κράτος εξαρτάται από εγχώριους και ξένους δανειστές.
Δεν μπορείς να έχεις κυριαρχία όταν χρωστάς. Όσο περισσότερα χρωστάς, τόσο μεγαλύτερη η εξάρτηση και λιγότερη η κυριαρχία σου!
3. Όταν οι εξαγωγές είναι λίγες και οι εισαγωγές πολλές σημαίνει πως οι πολίτες δεν παράγουν τα αγαθά και τις υπηρεσίες ή την ποιότητα που επιθυμούν αλλά ούτε αρκετά αγαθά και υπηρεσίες ή με ποιότητα και τιμές που επιθυμούν οι ξένοι. Για να αντισταθμιστεί αυτή η διαφορά, κάποια ώρα θα χρειαστούν δανεικά. Οι παραγωγοί και οι έμποροι δανείζονται από τις τράπεζες.
Όταν το κράτος ξοδεύει περισσότερα από αυτά που εισπράττει, αναγκάζεται να δανείζεται μέσω διάθεσης ομολόγων και παρόμοιων τίτλων. Αργότερα πουλά κι άλλα τέτοια και με τις εισπράξεις εξοφλεί τα παλαιά χρέη και συμπληρώνει τις ελλείψεις στα έσοδα που φέρνουν οι φόροι.
Αυτά τα ελλείμματα και ο δανεισμός δεν μπορούν να συνεχίζονται για πολύ καιρό, ειδικά αν είναι μεγάλα νούμερα. Κάποια ώρα οι δανειστές βλέπουν πως το χρέος μεγαλώνει αντί να μικραίνει και ζητούν όλα τα λεφτά τους πίσω αφενός και παύουν να δανείζουν αφετέρου. Τότε λέμε πως υπάρχει κρίση.
Τότε είναι απαραίτητο να ληφθούν μέτρα για την εξάλειψη των ελλειμμάτων: τα Μνημόνια επιβάλλουν τέτοια μέτρα.
4. Το Μνημόνιο είναι η αγωγή για την θεραπεία της άρρωστης οικονομίας. Ένα Μνημόνιο έχει τρεις απόψεις: μείωση μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα, επιβολή φόρων και μείωση κρατικών δαπανών.
Η μείωση μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα επιφέρει κάποια μείωση στο κόστος παραγωγής κι έτσι χαμηλώνουν οι τιμές των αγαθών. Τα αγαθά είναι τώρα φθηνότερα, πιο ανταγωνιστικά κι έτσι αυξάνονται σε ανάλογο βαθμό οι εξαγωγές.
Η επιβολή πρόσθετων φόρων σε εισοδήματα, πράξεις και αγαθά, είναι ένας έμμεσος τρόπος μείωσης μισθών αφού τώρα ο καταναλωτής πληρώνει περισσότερα για ίδια αγαθά. Αυτό είναι το πιο εύκολο και συνηθέστερο.
Οι περικοπές κρατικών δαπανών είναι συνήθως ο πιο αποδοτικός τρόπος να εξαλειφθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, έτσι που τα κρατικά έξοδα να είναι λιγότερα από τα έσοδα. Οι περικοπές γίνονται με μείωση μισθών και συντάξεων, με απόλυση υπαλλήλων σε όλους τους τομείς του Δημόσιου και διάλυση μη αναγκαίων οργανισμών. Σε αυτό εναντιώνεται το εδραιωμένο πελατειακό κράτος που υποστηρίζεται από κόμματα και συνδικαλισμό.
5. Αυτές περίπου είναι οι μεταρρυθμίσεις, αυτά τα μέτρα, που επιχειρεί να εφαρμόσει ένα Μνημόνιο για να επαναφέρει την υγεία στην οικονομία μιας χώρας έτσι που να μην χρωστάει και, στο συνηθισμένο πλαίσιο, να μπορεί να δανείζεται όποτε χρειάζεται.
Δυστυχώς κανένα κόμμα, κανένας πολιτικός, δεν εξήγησε μέχρι τώρα ότι τα Μνημόνια ήταν και είναι απαραίτητα. Όλοι προσπάθησαν να αποκομίσουν μικροκομματικά οφέλη, κυρίως οι «αντιμνημονιακοί». Οι κυβερνήσεις απέφυγαν να εφαρμόσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως οι κομμουνιστές και οι φασίστες παρότρυναν τον λαο σε λυσσαλέα αντίσταση με φοβερά, όπως αποδεικνύεται, ψεύδη.
Τα ελλείμματα οφείλονται στα υπερβολικά έσοδα ορισμένων παρασιτικών ομάδων στην κοινωνία. Αυτές εκπροσωπούνται από βουλευτές όλων των κομμάτων, αλλά κυρίως των αναρχοαριστερών (Δημάρ και Σύριζα).
Αυτό, στη συνέχεια.
