Πρωτογενές Πλεόνασμα

1. Ένα κράτος έχει 4 πηγές εσόδων: τύπωμα νωπού χρήματος· κέρδη από κρατικές επιχειρήσεις (ΔΕΗ, τρένα κλπ)· φορολογία· και δανεισμό.

α) Στην Ευρωζώνη απαγορεύεται για ένα κράτος το τύπωμα χρήματος (κι ας λέει το κοντό και το μακρύ της η γλωσσοκοπάνα κα Ραχήλ Μακρή). Διότι τα 19 κράτη χρησιμοποιούν το ενιαίο νόμισμα Ευρώ που τυπώνεται μόνο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

β) Οι κρατικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι ως επί το πλείστον ζημιογόνες (τρένα, ζάχαρη κλπ) με λιγοστές εξαιρέσεις όπως ο ΟΠΑΠ. Αυτές έχουν ανάγκη χρηματοδότησης από τον γενικό προϋπολογισμό, δηλαδή το σύνολο των άλλων κρατικών εσόδων.

γ) Στις πλείστες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, η βασική πηγή εσόδων είναι η άμεση κι έμμεση φορολογία. Όταν δεν είναι αυτή επαρκής, τότε το κράτος προχωράει σε δανεισμό.

δ) Ο δανεισμός είναι η τελευταία πηγή  διότι έχει κόστος (επιτόκια), μα σήμερα είναι οικουμενική πρακτική διότι έχουμε στρεβλές αντιλήψεις για την Πολιτική Οικονομία, συνεπώς στρεβλά οικονομικά συστήματα και δαπανηρά συστήματα Κοινωνικής Πρόνοιας (με δωρεάν παιδεία, υγεία κλπ). ‘Έτσι δεν επαρκούν οι φόροι για όλες αυτές τις δαπάνες και το κράτος δανείζεται και στο εσωτερικό και από το εξωτερικό εκδίδοντας έντοκα γραμμάτια και ομόλογα και παρόμοια –  που αγοράζουν άλλα κράτη και χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις, “οι αγορές”! Αυτά συνήθως αποπληρώνονται με την έκδοση νέων γραμματίων κλπ και την εξαγορά των παλαιών. Έτσι το χρέος ανατροφοδοτείται. Μα αυτό γίνεται μόνο για όσο “οι αγορές” εμπιστεύονται το δανειζόμενο κράτος , ότι δηλαδή θα συνεχίσει να παράγει αρκετό πλούτο ώστε να έχει αρκετά έσοδα από τους φόρους και να μπορεί να αναχρηματοδοτεί το χρέος του! Διότι μόλις χαθεί η εμπιστοσύνη αυτή (δηλ. η αξιοπιστία και φερεγγυότητα) οι αγορές ζητούν πολύ ψηλότερα επιτόκια ή παύουν να δανείζουν.

2. Όπως καταλαβαίνουμε υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ κρατικών εσόδων κι εξόδων. Αν αυξηθούν τα έξοδα πρέπει να αυξηθούν και τα έσοδα.

Στις δεκαετίες 1980, 1990, 2000, η Ελλάδα μπορούσε να δανείζεται άνετα με σχετικά χαμηλά επιτόκια. Και στη διάρκεια της κυβέρνησης Κωστάκη Καραμανλή, έχοντας κάνει τεράστιες προσλήψεις στο Δημόσιο δανείστηκε υπέρογκα ποσά αφήνοντας ένα πρωτοφανές “πρωτογενές έλλειμμα” (δηλ. λιγότερα κρατικά έσοδα από έξοδα). Αλλά εδώ οι αγορές θεώρησαν το ελληνικό κράτος αφερέγγυο, δηλ. ανίκανο να μπορεί να αποπληρώνει το χρέος του, και ανέβασαν τα επιτόκια κάθετα και οι δανειστές άρχισαν να ζητούν τα λεφτά τους πίσω.

Έκτοτε και σήμερα η χώρα δανείζεται με φθηνά επιτόκια μόνο από το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους μας , δηλ. την ΕΚΤ και άλλα κράτη της Ευρωζώνης – τους Θεσμούς.

Αλλά καθώς η κουφιοκέφαλη κυβέρνηση των κομμουνιστών του Σύριζα δεν αποδέχεται τους όρους που προτείνουν οι Θεσμοί (= οι δανειστές) στέρεψε και αυτή η πηγή του δανεισμού.

Μας μένει μόνο η φορολογία!

Αυτή όμως δεν αρκεί ούτε καν για τα έξοδα του Δημοσίου (μισθοί, συντάξεις, πληρωμές προμηθειών, χρηματοδότηση ελλειμματικών ΔΕΚΟ και ό,τι άλλο), πόσο μάλλον και για την πληρωμή των δόσεων του χρέους!

Ακόμα κι αν επιτευχθεί συμφωνία με τους Θεσμούς (πράγμα πλέον δυσκολότατο μετά την ανεντιμότητα που επέδειξε ο Τσίπρας), θα υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες. Διότι δεν υπάρχει πρακτικό νόημα να εκτείνεται το χρέος επ’ άπειρο. Η χαμηλότοκη χρηματοδότηση θα πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους χωρίς δυνατότητα μείωσής του για να γίνει «βιώσιμο», όπως λέγεται. Αν μάλιστα το κράτος διευρύνεται, όπως δείχνουν οι πράξεις των κομμουνιστών, αν γίνονται πρόσθετες (επανα-)προσλήψεις και αυξανόμενοι διορισμοί στο Δημόσιο, οι δαπάνες θα διογκωθούν και θα χρειάζεται πρόσθετη δανειοδότηση, που θα αυξάνει το χρέος!

Είναι φυσικό οι Θεσμοί να μη θέλουν να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν ένα μη-βιώσιμο χρέος, όταν μάλιστα βλέπουν τα λεφτά τους να πηγαίνουν σε συντάξεις – και άλλα – που είναι μεγαλύτερες από αυτές σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης και δίνονται αρκετά χρόνια νωρίτερα.

Οπότε για να καλυφθούν όλες οι δαπάνες του Δημοσίου (συντάξεις, μισθοί κλπ) πρέπει να έρχονται τα ανάλογα έσοδα από τη φορολογία.

3. Οι Θεσμοί απαιτούν μείωση δαπανών (όχι όμως χαμηλών συντάξεων όπως εσκεμμένα ψεύδονται Βαρουφάκης και Τσίπρας) και αύξηση φόρων (ΦΠΑ, ΦΜΑΠ κλπ). Έτσι θα μειώνονται τα έξοδα, θα αυξάνονται τα έσοδα και θα μένει «πρωτογενές πλεόνασμα».

Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι το κλειδί για τις δυσκολίες μας με δυο τρόπους.

Ο ένας βοηθάει στη σταδιακή αποπληρωμή του χρέους, έτσι που ο δανεισμός από τους Θεσμούς να μειώνεται  – και να λιγοστεύει το σύνολο χρέος.

Ο άλλος είναι να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός ανάπτυξης χρηματοδοτώντας διάφορα έργα και ανοίγοντας θέσεις εργασίας για τους ανέργους. Δίχως κεφάλαια, παρά το μίσος και τον φθόνο που τρέφουν προς αυτά οι κομμουνιστές, δεν υπάρχουν νέα έργα και δουλειές.

Αύξηση φόρων είναι απαραίτητη στις τωρινές συνθήκες αφού δεν μειώνεται το κράτος.

Και αυτό επιδίωξε κι επιδιώκει ευλαβικά η κυβέρνηση, παρότι με αυτούς πλήττονται και φτωχοί κι επιχειρήσεις σε μεγάλη κλίμακα, όπως φαίνεται ξεκάθαρα τους τελευταίους μήνες, καθώς κλείνουν πολλές μικρο-μεσαίες – προτού καν μπουν οι φόροι!

Με θρησκευτική ευλάβεια οι κομμουνιστές σάμπως και θα αμάρταναν, αποφεύγουν να θίξουν το άλλο σκέλος της εξίσωσης, δηλ. τις κρατικές δαπάνες.

4. Πρωτογενές πλεόνασμα δημιουργείται και με περικοπή δαπανών!

Κάθε κρατική δαπάνη σημαίνει απλά ή έναν (πρόσθετο) φόρο κάπου, ή περικοπή μιας άλλης κρατικής δαπάνης. Πχ. αφού το ανεγκέφαλο γκουβέρνο μας αποφάσισε να προχωρήσει στη διόγκωση του Δημοσίου κι επομένως σε πρόσθετα κρατικά έξοδα (επανα-προσλήψεις χιλιάδων, ΕΡΤ, ταξίδια κας Κωνσταντοπούλου κλπ), τώρα τα νοσοκομεία έχουν ξεμείνει – όλο και πιο πολύ – από φάρμακα, γάζες, ανταλλακτικά κλπ!

Οι προηγούμενες ανόητες κυβερνήσεις του Γεωργάκη Π («λεφτά υπάρχουν»!), των Σαμαρά-Βενιζέλου και τώρα του Τσίπρα δεν θέλησαν να στραφούν στη μείωση κρατικών εξόδων. Αντίθετα όλες προώθησαν την αύξηση φόρων (και είναι τρομερά εξοργιστικό να ακούμε τώρα τον Σαμαρά να επικρίνει τον Τσίπρα που, λέει, δεν κάνει μεταρρυθμίσεις!).

Αλλά η μείωση δαπανών (πρόωρων, επικουρικών και υψηλών κύριων συντάξεων και διάφορων επιδομάτων – και κυρίως άχρηστων οφίκιων και θέσεων στο Δημόσιο, όπως ο αριθμός βουλευτών – ή αποκρατικοποιήσεων ζημιογόνων ΔΕΚΟ) θα έφερνε μείωση φόρων.

Η μείωση φόρων αυτόματα θα ενίσχυε τον Ιδιωτικό τομέα με νέες επιχειρήσεις και νέες θέσεις εργασίας κι έτσι θα μειωνόταν η ανεργία.

Με την ανάπτυξη του Ιδιωτικού τομέα θα αναπτυσσόταν φυσικά η παραγωγή και αφενός θα μειώνονταν οι κρατικές δαπάνες για επιδόματα φτώχειας, ανεργίας κλπ και αφετέρου,  θα αυξάνονταν το έσοδα του κράτους από φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία

Γι΄ αυτό επιμένουν οι Θεσμοί σε πρωτογενές πλεόνασμα και μείωση δαπανών.

5. Κι εδώ ξαναδημοσιεύω τμήμα από άρθρο του Κ. Ζούλα στην Καθημερινή (12/6).

“Ακόμη και σήμερα, το 32% των δημόσιων υπαλλήλων βγαίνει στη σύνταξη σε ηλικία μικρότερη των 55 ετών. Ναι, το 2015 συμβαίνει αυτό, ύστερα από 5 χρόνια Μνημόνια. Η, δε, μέση σύνταξη που παίρνουν αυτοί οι «γέροντες» είναι 1.177 ευρώ. 46% υψηλότερη από τη μέση σύνταξη που λαμβάνουν οι άνω των 70, που είναι 808 ευρώ. Κι ενώ όλοι οι εταίροι μάς επισημαίνουν ότι είναι αδιανόητο να ζητούμε 200 εκατ. ευρώ για να αντιμετωπίσουμε μια τάχα ανθρωπιστική κρίση, όταν ξοδεύουμε 125 εκατ. ευρώ τον μήνα (!) για συντάξεις 50άρηδων, εμείς τι απαντάμε; Ότι ήταν λάθος οι περικοπές που επιβλήθηκαν το 2012 στις συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ και θα το διορθώσουμε. Θα αποκαταστήσουμε, μάλιστα, ακόμη και τις συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ, στις οποίες θα δώσουμε και 15% αύξηση. Ναι, αυτό αποφάσισαν οι δικαστές του ΣτΕ, χωρίς να τους απασχολεί ότι είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε. που δαπανά το 17,5% του ΑΕΠ της σε συντάξεις, όταν η δεύτερη μετά από μας δίνει το 13,5%. Και ουδείς ρώτησε τους φωστήρες δικαστές πώς ακριβώς φαντάζονται ότι θα πληρωθούν αυτές οι αυξήσεις όταν οι φοροκρατήσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι, επίσης, οι μεγαλύτερες στην Ε.Ε. και έχουν στραγγαλίσει κάθε μέση ελληνική οικογένεια.

Όταν γράφω ουδείς, δεν εννοώ μόνο την ανερμάτιστη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που δεν αποτολμά να ψελλίσει τίποτα το δυσάρεστο. Κιχ δεν έβγαλε ούτε η Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ. ούτε ακόμη και το «Ποτάμι» των μεγάλων αλλαγών, μην τύχει και στεναχωρήσουμε κανέναν δυνάμει ψηφοφόρο μας αν πούμε ότι το σκεπτικό του ΣτΕ είναι εκτός τόπου και χρόνου, γιατί ο λογαριασμός δεν βγαίνει.”