από τον Παρατηρητή
Παρακολουθούσα την τελευταία εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου στον ALPHA και στο AL TSANTIRI NEWS, να έχει πάλι γνώμη επί παντός επιστητού και να εγκωμιάζει τον πρωθυπουργό για την τόλμη του να θίξει το “θέμα” των γερμανικών αποζημιώσεων, κάτι που όπως είπε ουδείς άλλος Έλληνας πολιτικός τόλμησε να κάνει και που η ίδια η γερμανική ZDF παρουσίασε σε αντίστοιχη σατυρική εκπομπή στους κατασυγκινημένους Γερμανούς τηλεθεατές, με καλεσμένο κάτοικο του Διστόμου που αφηγήθηκε τα πραγματικά συγκλονιστικά γεγονότα της 10ης Ιουνίου του ’44. Επίσης μας είπαν ότι μόνον 1 στους 1.000 Γερμανούς σήμερα γνωρίζει ότι υπήρξε Γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Αυτά ο Λαζόπουλος τα είπε ανάμεσα σε καταγγελίες για τον ρόλο του Κώστα Σημίτη στην υπερχρέωση της Ελλάδας κάτι που είχε οργανώσει από το 1985 καθώς επίσης και στην απίστευτη τραγωδία της πτώσης του αεροπλάνου στις Γαλλικές Άλπεις. Όλα σωστά και καθώς παρακολουθούσα παρατηρούσα την μαεστρία του Λαζόπουλου να δημιουργεί κλίμα συγκίνησης και να χαλαρώνει τον κόσμο πείθοντας μας ότι εμείς δεν τα χάβουμε αυτά και επαγρυπνούμε παρέα με μια κυβέρνηση λαϊκής αποδοχής που τολμάει αυτά που οι προγενέστεροι ούτε να συζητήσουν εσωτερικά δεν τόλμησαν. Είναι όμως τα πράγματα έτσι ακριβώς; Ή μήπως όχι; Τι ακριβώς εξυπηρετούν οι σατυρικές εκπομπές και η γενικότερη προπαγάνδα χαλάρωσης;
Ας πάρουμε τα πράγματα από κάποια αρχή. Τι είναι το χρέος και γιατί έφθασε τα σημερινά ύψη; Γιατί τόση φασαρία για την Ελλάδα; Τι είναι πραγματικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τι οι απανταχού Λαζόπουλοι;
Όλοι -ή σχεδόν όλοι- γνωρίζουμε ότι εδώ και έναν περίπου αιώνα το παγκόσμιο κουμάντο γίνεται με τα χρέη. Όσο πιο πολύ σε χρεώνω τόσο περισσότερο σε έχω στο χέρι. Σε αυτή την απλή αρχή στηρίζεται η παγκόσμια διοίκηση. Πόλεμοι, επαναστάσεις, παραβιάσεις, απειλές, μεταναστεύσεις, όλα για το χρέος. Αντίστοιχα σε επίπεδο πολιτών, δάνεια, πιστωτικές κάρτες, εφορία, ασφάλιση, διαφημίσεις, κατανάλωση, εκφοβισμοί, ανεργίες, όλα για το χρέος. Όλοι χρωστάμε παντού, (και της Μιχαλούς βεβαίως). Χρωστάμε στις Τράπεζες, στα ασφαλιστικά μας Ταμεία, στην Εφορία, στον μπακάλη, στον περιπτερά, στους υπαλλήλους μας, στους φίλους μας κ.ο.κ. ποσά που δεν είναι δυνατόν να ξεχρεώσουμε. Χρέη μάλιστα που δεν υπακούουν πλέον σε καμία λογική. Δανείστηκαν από τις τράπεζες λ.χ. 75.000 Έλληνες και αρκετά εκατομμύρια Ευρωπαίοι σε ελβετικό φράγκο. Όσοι πληρώνουν και είναι η συντριπτική πλειοψηφία αυτοί, πληρώνουν και η οφειλή τους αυξάνεται, πληρώνουν άτακτα και δεν ξέρουν πόσα θα χρωστάνε την επόμενη μέρα. Επίσης κανείς δεν γνωρίζει πόσα θα του ζητήσει η εφορία την τρέχουσα χρονιά, σε φόρο εισοδήματος, σε φόρο περιουσίας κλπ και ούτε τον απασχολεί πώς θα τα πληρώσει. Στον νου του έχει να πληρώσει όσα μπορεί και πέραν αυτού «Κύριος οίδε». Οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία σπάνε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Είναι τυχαία όλα αυτά; Ξαφνικά γίναμε όλοι ανοργάνωτοι μπαταχτσήδες; Τόσο ηλίθιοι είναι όλοι οι κυβερνώντες μας; ΟΧΙ είναι η απλή απάντηση. Είμαστε όλοι δέσμιοι χειροπόδαρα από τα χρέη και αντίστοιχα με μας είναι δέσμια η χώρα και τόσες άλλες χώρες σαν και εμάς, αυτές δε που μαστίζονται από επαναστάσεις, πολέμους, ταραχές κλπ είναι σε τρισχειρότερη μοίρα. Το σενάριο σε επίπεδο κρατών είναι πάντα το ίδιο. Διεφθαρμένοι πολιτικοί εξασφαλίζουν τους εαυτούς τους, τις οικογένειες τους και τους ημέτερους και εντελώς παράλογα και εγκληματικά υποθηκεύουν το μέλλον της χώρας τους. Συνήθως δε αυτοί είναι λαϊκής αποδοχής αριστερίζοντες και «συμμεριζόμενοι» τις ανάγκες των πολιτών, όπως το δικό μας γραφικό σύνθημα «Τσοβόλα δώστα όλα». Σε όλα αυτά βέβαια, τα σενάρια υπαγορεύονται από τα διεθνή κέντρα εντολών (κάποιοι τα ονομάζουν «αγορές»), και οι εκάστοτε «κυβερνώντες» θίασοι είναι καλά εκπαιδευμένοι ατζέντηδες τους, με το αζημίωτο φυσικά. Τα έλεγε βέβαια ο Λεβέντης αλλά ποιος τον άκουγε τότε; Όλοι γέλαγαν μαζί του.
Ζούμε σε μία χώρα με τεράστιο ενεργητικό. Έχει μια μεγάλης σημασίας γεωπολιτική θέση που στους καιρούς μας γίνεται όλο και σημαντικότερη, είναι πανέμορφη και ελκυστικότατη στον τουρισμό, και εδώ και τέσσερις δεκαετίες ανακάλυψε ότι έχει και ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο σε ένα αγαθό που τα κέντρα αποφάσεων δεν σηκώνουν συζήτηση για το ποιος θα τον νέμεται. Είδαμε όλοι τι έπαθαν ο Σαντάμ και ο Μουαμάρ που αμφισβήτησαν την αρχή αυτή και αποσύνδεσαν το πετρέλαιο από το δολάριο. Ο ένας κατέληξε στην κρεμάλα και ο άλλος στο χαντάκι. Όλα αυτά συναινούν στην αύξηση του χρέους τόσο ατομικά όσο και εθνικά. Και όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε και ο πολύς Λαζόπουλος – γιατί παρόλα τα χάλια μας εξωθούμαστε σε νέες οπλικές αγορές και χρεώσεις, την στιγμή που φυλάμε πλέον τα σύνορα της Ευρώπης και όχι μόνον τα δικά μας και δεν μας χορηγούνε αυτά τα όπλα με leasing όπως είπε, για όταν τα χρειαστούμε, έ; Γιατί άραγε;
Το 2010 ανάμεσα στις λυσσαλέες κόντρες ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με την ένταξη μας στο μνημόνιο από τον ΓΑΠ, ξαφνικά ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ (σε ποιόν ανήκει άραγε;), είναι η μόνη εφημερίδα που στηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ τα ποσοστά του ανεβαίνουν σε χρόνους ρεκόρ από το 4,6% στο 26,89% τον 6/2012, αποδίδοντας την αύξηση αυτή στην μετακίνηση των δυσαρεστημένων του ΠΑΣΟΚ. Όλοι όμως γνωρίζουμε ότι για να κινηθούν σε τέτοια κλίμακα οι κομματικοί μηχανισμοί χρειάζονται κεφάλαια, που αφ’ ενός δεν διέθετε πλέον το ΠΑΣΟΚ αφ΄ ετέρου όμως ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιοί τα έβαλαν άραγε; Και πως είναι δυνατόν να γίνει κάποιος κυβερνήτης της Ελλάδας χωρίς την έγκριση του θείου Σαμ; Είναι σίγουρο ότι οι Ευρωπαίοι δεν αρέσκονται στην εξέλιξη και βολιδοσκοπούν την κατάσταση μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται. Ταυτόχρονα μένουμε όλοι με το στόμα ανοιχτό από την ομόφωνη πρόταση Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ποιο deal τον επέβαλε αντί του Αβραμόπουλου; Μόνος του ο J. C. Juncker (που ήθελε τον Αβραμόπουλο επίτροπο); Γιατί κάνανε τόσες μέρες να τα βρούνε και ποιοι ακριβώς;
Και αφού τελειώσαμε με όλα αυτά, μας είπε και ο πωλησιακός Barack Obama με την ευκαιρία της 25ης Μαρτίου το πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες είναι οι μοίρες των δύο μεγάλων μας λαών και επιπλέον τόνιζε στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι πρέπει να βοηθήσουν την Ελλάδα. Η Ελλάδα όμως είναι δεμένη χειροπόδαρα και ώ του θαύματος ενώ στις αντίστοιχες συνθήκες το 2010-2012 καιγόταν η Αθήνα, τώρα η αξιότιμη Πρόεδρος της Βουλής καθησυχάζει τους πάντες μετά από τις στημένες καταλήψεις του Καποδιστριακού και της Βουλής ότι όλοι φίλοι είμαστε ρε αδερφέ και δεν έχουν κάτι το αξιόποινο οι πράξεις αυτές. Σύστησε κιόλας εξεταστική για το μνημόνιο για να αποδοθούν οι ευθύνες. Αφήστε που έγινε φέτος και η παρέλαση χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και καμαρώσαμε όλοι τα νεοαποκτηθέντα μας οπλικά συστήματα και τον Λαφαζάνη να ενθουσιάζεται με τα εμβατήρια στην Κοζάνη. Πώς να γινόντουσαν όλα αυτά με την επάρατη Δεξιά στην εξουσία, έ πώς; Παράλληλα οι τοποθετήσεις ημετέρων έδιναν και έπαιρναν, τα δε μαργαριτάρια ασυνεννοησίας και ψεμάτων των υπουργών και αναπληρωτών μας έκαναν για ακόμη μία φορά ρεζίλι διεθνώς (Βαρουφάκης, Πανούσης, Κατρούγκαλος, Καμμένος).
Παρεμπιπτόντως γιατί όλοι ασχολούνται με μας; Γιατί η frau πιάνει τον Αλέξη από το χεράκι και του εξηγεί το ποίημα σαν καλή μαμά και κανείς πια δεν την βρίζει; Γιατί τα ΜΜΕ παγκοσμίως ασχολούνται τόσο πολύ με τον Αλέξη και τον Γιάνη με ένα ν; Τι κάνει αυτόν τον θίασο τόσο δημοφιλή; Τι την έπιασε την ZDF με την κατοχή και το Δίστομο ξαφνικά εκεί που η Bild μας τα έχωνε καθημερινά; Θυμάστε την Αφροδίτη της Μήλου με το δαχτυλάκι; Η Bild το έδειξε άραγε πρώτη ή ο Γιάνης με ένα ν; Ας μην ανησυχούμε όμως γιατί ο Λαζόπουλος αγρυπνά και μας κρατάει σε εγρήγορση.
Τελικά δεν μας είπαν ακόμη όμως. Την έχουμε πολύ άσχημα ή μήπως όχι; Θα έχουμε ένα νέου τύπου μνημόνιο ή θα μας τα χαρίσουν τελικά αφού τους ξεμπρόστιασε ο Γιάνης (με ένα ν) παρέα με τον Λαζόπουλο; Καμιά φορά θυμάμαι και τον Εθνάρχη μας που έλεγε «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο επιτέλους;»
Εν αναμονή…
