1. Ο πολιτισμός μας στις προηγμένες χώρες της Δύσης (και στη χώρα μας) έχει εξυφανθεί από μεγάλες φιλοσοφικο-θρησκευτικές αρχές, όπως οι “Ού κλέψεις, ού ψευδομαρτυρήσεις ” κλπ, και τη βαρβαρότητα της απληστίας, απάτης, αλαζονείας και βιαιοπραγίας.
Οι πρώτες πάντα είχαν εξέχουσα θέση στη νομοθεσία κάθε λαού που ήθελε πραγματικά να προοδεύσει σε ειρηνική συμβίωση. Είτε στην άγραφη παράδοσή του, είτε σε ειδικούς νόμους, είτε στο Σύνταγμα του, ένας τέτοιος λαός νομοθετούσε ώστε οι πολίτες να μη βλάπτουν, να μην κλέβουν, να μην ψεύδονται, να μη νοθεύουν πράγματα, σχέσεις και θεσμούς και να μην ακολουθούν ασυλλόγιστα τις επιθυμίες τους.
Σήμερα αυτές οι πέντε αρχές έχουν θαφτεί κάτω από εκατοντάδες νόμους και διατάξεις που φτιάχνονται από αισχρούς πολιτικάντηδες (εδώ και πολλούς αιώνες!) για την εύκολη καταστρατήγησή τους από τους ίδιους και άλλους επιτήδειους.
Στη συνέχεια γράφω για την ομορφότερη των χωρών και τον εξυπνότερο των λαών του πλανεμένου πλανήτη μας. Αλλά αυτά ισχύουν για όλες τις “πολιτισμένες” χώρες.
Πρέπει επίσης να διευκρινίσω πως ενώ στις δυτικές χώρες (Ευρώπη, Βόρειος Αμερική, Αυστραλία, Ιαπωνία) έχουν εκλείψει βάρβαρα έθιμα, όπως ο ακρωτηριασμός ή ο βασανισμός ως τιμωρία, έχουν εντούτοις αναπτυχθεί λεπτότερες τάσεις βαρβαρότητας, όπως η ανεντιμότητα που καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα (συγκαλυμμένων) καταστρατηγήσεων των πέντε αρχών (εκμετάλλευση ασθενέστερων, εξαπάτηση, μαγκιά, ρατσισμός, σνομπισμός και παρόμοια).
2. Ας πάρουμε μερικές κραυγαλέες ηλιθιότητες σε άρθρα του Συντάγματός μας.
Το άρθρο 2 Τμήμα Α΄, ορίζει την ακόλουθη ασάφεια χωρίς άλλη διάταξη που να την προσδιορίζει ξεκάθαρα: “Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας”. Τι είναι η Πολιτεία; Αν είναι το κράτος, το Δημόσιο, η νομοθετική, εκτελεστική και διοικητική εξουσία, τότε το άρθρο δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Αν είναι ο λαός, δηλ. το σύνολο των πολιτών πάλι το άρθρο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Διότι ούτε η κυβέρνηση, ούτε οι δημόσιες υπηρεσίες ούτε οι μάζες δείχνουν σεβασμό στους άλλους. Το κράτος γενικά κάνει ότι μπορεί για να βασανίζει τους πολίτες με τη γραφειοκρατία, τη δαιδαλώδη κι εξοντωτική φορολογία, τον νεποτισμό κλπ. Αλλά, ίσως σπουδαιότερο, τι σημαίνει αυτή η “αξία του ανθρώπου”;… Τίποτα!
Η παράγραφος 4 του άρθρου 4 ορίζει: “Μόνον έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις λειτουργίες” και δίνει μια εξαίρεση. Δεν λέει όμως ποια θα είναι η αρχή πάνω στην οποία θα γίνονται δεκτοί. Το αντίστοιχο άρθρο στο Προσωρινό Σύνταγμα της Επιδαύρου στην πρώτη Εθνοσυνέλευση (Δεκ 1821 – Ιαν 1822) όριζε τα ίδια και πρόσθετε “δοτήρ δε τούτων [δηλ των αξιωμάτων και τιμών] μόνη η αξιότης εκάστου”. Στο σύγχρονο, δήθεν πεφωτισμένο Σύνταγμα το αξιοκρατικό κριτήριο έχει αποδημήσει – αφήνοντας φυσικά μόνη την “αναξιότητα” όπως βλέπουμε παντού.
Το άρθρο 5 έχει πολύ χιούμορ: “Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων”…
Είναι γελοίο αυτό το άρθρο διότι μιλάει για ένα ουσιαστικό δικαίωμα που όμως το ίδιο το κράτος, δηλ. η κυβέρνηση και οι δημόσιες υπηρεσίες κάνουν ό,τι μπορούν για να το εμποδίσουν ενώ την ίδια στιγμή μερικές κάστες (βουλευτές, υπουργοί, πρωτοσύμβουλοι και παρατρεχάμενοι, συνδικαλιστές κλπ) απολαμβάνουν πλούτο προνομίων σε βάρος των πολιτών.
Μερικά από τα ηλιθιότερα ζητήματα είναι το bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα και η εκλογή του Προέδρου. Αλλά και η εκλογή 300 βουλιμικών βουλευτών δεν πάει πίσω.
3. Είναι γνωστές οι συμπάθειες των δικαστών προς εαυτούς. Είναι γνωστό πως το Μισθοδικείο αποφάσισε “Όχι” για την αύξηση των μισθών ορισμένων επαγγελμάτων αλλά “Ναι” για τους μισθούς των δικαστών.
Έτσι τώρα όλα τα μέλη και των τριών λειτουργιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής), που θα έπρεπε κατά το Σύνταγμα να είναι ξεχωριστές αλλά η νομοθετική και η εκτελεστική δεν είναι, έχουν τώρα ισότητα προ του οικονομικού Νόμου – της καλοπέρασης.
Αλλά και οι συνδικαλιστές ανήκουν σε αυτή την αξιοσέβαστη κατηγορία πολιτών που είναι ίσοι προ του Νόμου – της καλοπέρασης. Προσέξτε, υπάρχει ένας νόμος του 1982 (εποχή του Αείμνηστου ηγέτη της μίζας και λοβιτούρας), ο ν. 1264. Αυτός εξασφαλίζει στους συνδικαλιστές όχι μόνο τα υλικά τους προνόμια (όπως ψηλές απολαβές χωρίς εργασία) αλλά και το ακαταδίωκτο για –
1. Αδικαιολόγητη απουσία πάνω από μια βδομάδα.
2. Αποδοχές προμηθειών από τρίτους.
3. Άρνηση εκτέλεσης εργασίας για την οποία είχε προσληφθεί.
4. Εξαπάτηση με πλαστά πιστοποιητικά (για πρόσληψη ή ψηλότερο μισθό).
5. Εξύβριση ή πρόκληση σωματικής βλάβης εργοδότου.
6. Συμμετοχή σε καταχρηστική/παράνομη απεργία, κλπ, κλπ.
4. Ο σοσιαλδημοκρατικός πολιτισμός στηρίζεται και διαπνέεται από ψεύδη, για να πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα από τις λεπτές βαρβαρότητές μας που εγκωμιάζεται ως καπατσοσύνη.
Όλοι ψευδόμαστε ακόμα και άθελα μας. Μια ρήση στην Αρχαία Ινδία λέει πως ένας άνθρωπος δεν ψεύδεται μόνο όταν σωπαίνει!
Με την καλύτερη πρόθεση να πούμε την αλήθεια για τα πιο ασήμαντα γεγονότα βλέπουμε να γλιστράνε ανακρίβειες και στολίσματα στη σκέψη μας και ακούμε τη γλώσσα μας να διαστρεβλώνει, λίγο έστω, τα γεγονότα. Αυτά είναι συγχωρητέα ψεματάκια διότι δεν αποβλέπουν στην εξαπάτηση και βλάβη των άλλων – έστω κι αν παράγονται από τον ύπουλο εγωισμό μας που θέλει να προβάλλει ένα καλύτερο πορτρέτο του εαυτούλη μας.
Πάρτε όμως την περίπτωση των πολιτικάντηδων και δη των κομματαρχών. Mε βασικό κίνητρο τους τη φιλοδοξία, το πάθος να νέμονται την εξουσία, πόσες και πόσες ψεύτικες υποσχέσεις αραδιάζουν, πόσα θαυμαστά “θα” ακούμε, πόσα “Λεφτά υπάρχουν”!…
Κανονικά όλοι αυτοί οι ψεύτες θα έπρεπε να είναι απομονωμένοι σε φυλακές ή ξερονήσια, αφού καταστρατηγούν την αρχή του να μην ψεύδεσαι. Παραδόξως ποτέ δεν τιμωρούνται, όμως, και συνεχίζουν να απολαμβάνουν προνόμια και δημόσια αξιώματα – και να ψέυδοντα ασύστολα.
Αλλά οι Πολιτείες δεν είναι έννομες, δεν θέλουν πλέον τις πέντε απλές αρχές που εξασφαλίζουν δικαιοσύνη κι ευδαιμονία σε όλους. Δυστυχώς, εξαιτίας μιας λανθασμένης αίσθησης ανασφάλειας, κάθε άτομο, κάθε οικογένεια, κάθε τάξη, κάθε χώρα, επιδιώκει να πλουτίζει και να καλοπερνά άσχετα με το αν οι άλλοι καταπιέζονται και στερούνται.
Αυτή η νοοτροπία επικρατεί στον πολιτισμό της Δύσης. Οι πολιτικάντηδες μπορούν αδιάκοπα να ψεύδονται και να κοροιδεύουν το έθνος για να απολαμβάνουν τα ξεχωριστά προνόμια της εξουσίας χωρίς να λογοδοτούν! Έχουμε δυστυχώς, λησμονήσει πολύ περισσότερα πράγματα από τις 5 αρχές. Οι μάζες έχουν λησμονήσει και τη χρήση της νοημοσύνης τους.
