1. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Από τα πολλά δημοσιογραφικά θέματα θα επικεντρωθώ σε τέσσερα.
Πρώτον, μια γκρίνια για την απουσία ηγετών με ικανότητα, σθένος, όραμα, πυγμή και παρόμοια που θα μπορούσε “να κινητοποιήσει και να οργανώσει τις πλειοψηφίες” αλλά και την “προοδευτική μεταρρύθμιση της χώρας”. Κάποτε τέτοιοι παραπονούμενοι θα προσγειωθούν.
Δυνητικοί ηγέτες υπάρχουν. Αλλά οι μάζες, απαίδευτες, αμόρφωτες, ακαλλιέργητες όπως είναι, δεν τους θέλουν. Αν όντως εμφανίζονταν ηγέτες άξιοι, πρώτα και καλύτερα τα κοπάδια που βόσκουν στα μίντια (τύπος και ραδιοτηλεόραση) θα τους επιτίθεντο με τον αισχρότερο τρόπο βρίσκοντας πως είχαν αμαρτήσει κάπως, κάπου, κάποτε, πως είναι αλαζόνες δίχως δημοκρατική νοοτροπία και συμπεριφορά, πως είναι αυταρχικοί και ό,τι άλλο μπορούν να σκαρφιστούν. (Δέστε τα κίτρινα μίντια που “γκρέμισαν τον καραμανλισμό”!).
Μετά, υπάρχει ο κ. Σαμαράς που έχει κινητοποιήσει και οργανώσει τον όχλο της δεξιάς και ο κ Τσίπρας τα μπουλούκια της αριστεράς.
Οι μάζες όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά θέλουν κομματάρχες που είναι ευαίσθητοι, ευσυγκίνητοι και ενδοτικοί στα παρακάλια τους για πιο πολλές παροχές. Ας δανείζονται με 20% επιτόκιο: δεν θα πληρώσουν οι ίδιοι. Τα παιδιά τους θα βρουν τρόπους να διαχειριστούν τα χρέη.
Τελικά, εκτός και αν ο ιδανικός ηγέτης τους έχει μεγάλες υπνωτικές δυνάμεις, οι μάζες με την καθοδήγηση των συνδικαλιστών και των αριστερών λαοκόπων, θα φροντίσουν ώστε να μη διαταραχθεί το πελατειακό στάτους κβο και να μη γίνουν μεταρρυθμίσεις. Θα ξεχύνονται στους δρόμους και στις πλατείες, θα καίνε αμάξια και κτήρια (με ανθρώπους μέσα), θα καταλαμβάνουν υπουργεία, πανεπιστήμια, σχολεία, λιμάνια, αρχαιολογικούς χώρους και ό,τι άλλο, επιβάλλοντας μια τεχνητή μα πραγματική παράλυση στη χώρα.
Οι μάζες δεν θέλουν ικανούς ηγέτες.
2. Γιατί διάφορες σοβαρές, υποτίθεται, τηλεοπτικές εκπομπές (ΣΚΑΪ. ΕΡΤ, ΜΕGΑ κλπ) καλούν ποικίλους γελοιότατους πολιτικούς από ΝΔ, Σύριζα, Πασόκ κλπ για δήθεν διάλογο, για δήθεν εξηγήσεις, για δήθεν πληροφόρηση μας;
Το σκηνικό πολύ σύντομα θυμίζει φρενοκομείο, όπου ο κάθε τρελός λέει τα δικά του και ενίοτε τρεις και τεσσέρες μονολογούν φωναχτά ταυτόχρονα και εσύ, που για χάρη σου γίνεται η παράσταση, δεν καταλαβαίνεις τίποτα και αλλάζεις στο βίντεο ή κλείνεις το κουτί.
Τις προάλλες ήταν πάλι ένα τσούρμο από κομματικούς αντιπροσώπους άντρες και γυναίκες. Μια κυρία, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, αλλά ξανθιά, ευπαρουσίαστη, ελκυστική και ευφραδής, με την έννοια ότι μιλούσε γρήγορα και με σωστή γραμματική, αντιπροσώπευε τη ΝΔ. Μια άλλη, όχι και τόσο ευφραδής, αντιπροσώπευε το Σύριζα – κα Θεανώ Φωτίου. Και άλλοι, αλλά αυτούς δεν τους άκουσα.
Ετέθη το εύλογο ερώτημα: Που θα βρούνε λεφτά τα κόμματα να χρηματοδοτήσουν τα πλουσιοπάροχα προγράμματά τους; “Πολύ απλό, θα σας απαντήσω”, λέει η κα Σύριζα: κι αρχίζει να λέει, όχι την απάντηση στην ερώτηση, αλλά μια θολή, κομπιασμένη εξήγηση πως το κόμμα της έχει όλως διαφορετικό πρόγραμμα από το Πασόκ και τη ΝΔ, τα οποία – κι επιδίδεται σε μια επίθεση ενάντια στα δύο κόμματα που έκαναν κι έδειξαν αυτό κι εκείνο κλπ κλπ. Δύο φορές η τηλεπαρουσιάστρια προσπάθησε να επαναφέρει την κυρία στο ερώτημα, αλλά η άλλη με τη δεύτερη πρότασή της συνέχισε από εκεί που είχε μείνει στην προπαγάνδα κατά των δύο άλλων.
Επιτέλους ήρθε η σειρά της κας ΝΔ. Τα ίδια, δυστυχώς. Άλλαξα κανάλι – αφού κατάλαβα πως τα κόμματα δεν θα έβρισκαν λεφτά.
Γιατί τα ιδιωτικά κανάλια επιμένουν σε τέτοια παλαβά προγράμματα; Η μόνη πληροφόρηση που προσφέρουν είναι πως οι πολιτικάντηδες δεν πρόκειται να πούνε την αλήθεια ποτέ. Κάτι, που ελάχιστοι θυμούνται!
3. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που ψεύδονται. Το κάνουν, όπως είναι γνωστό, και πάρα πολλοί δημοσιογράφοι.
Ο κ Σ. Λυγερός έγραψε (Καθημερινή 1/5/12, σ 16) πως η συνταγή του “Μνημονίου” δεν θεραπεύει αλλά “σκοτώνει τον ασθενή” και συνέχισε “Η τρόικα ισχυρίζεται ότι η αποτυχία οφείλεται… στη λάθος εφαρμογή της [συνταγής]” αλλά ο ίδιος δεν το πιστεύει αυτό και στηρίζει τη γνώμη του με τα εξής επιχειρήματα: η ίδια πολιτική απέτυχε στην Ισπανία και Πορτογαλία• η Τρόικα δεν κατήγγειλε αυτούς που δεν εφάρμοσαν σωστά τη συνταγή.
Ο κ. Λυγερός με τη ψευδαίσθηση του εαυτού του ως παντογνώστη, και φορώντας αλύγιστες αντιμνημονιακές παρωπίδες ψεύδεται. Η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι πολύ διαφορετικές περιπτώσεις (τράπεζες και τοξικά δάνεια σχετικά με αγοραπωλησίες ακινήτων, πχ) και τα προγράμματα που εφαρμόστηκαν εκεί πολύ διαφορετικά από την Ελλάδα. Πχ. στην Ισπανία δόθηκε μεγάλη παράταση δημοσιονομικής αναπροσαρμογής αφού οι Ισπανοί όχι μόνο συμφώνησαν σε μεταρρυθμίσεις εξυγίανσης αλλά έλαβαν μέτρα για να μην υπάρξει στο μέλλον υπέρβαση των ελλειμμάτων – κάτι που μετά από 2½ έτη δεν έχει γίνει στην Ελλάδα. Επίσης, η Τρόικα επανειλημμένα κατήγγειλε την κυβέρνηση ΓΑΠ ότι καθυστερούσε και κωλυσιεργούσε, αλλά πέρα βρέχει: να μην αγγίξουμε τον ακριβοθώρητο μπέμπη μας, το υπερτροφικό κράτος. (Τις ίδιες μέρες ο κ. Α. Παπαδόπουλος, οικονομολόγος με περγαμηνές και πρώην υπουργός Οικονομικών του Πασόκ, που όμως αποχώρησε, έλεγε ακριβώς τα ίδια στις ειδήσεις της Τιβί.)
Αν ο κ. Λυγερός δεν έχει επίγνωση αυτών των απλών αληθειών και δεν ψεύδεται θεληματικά, τότε χρειάζεται κάποιου άλλου είδους φροντίδα. Ο ίδιος έγραψε το βαρύγδουπο βιβλίο του περί “Κλεπτοκρατίας και Χρεωκοπίας” αλλά πουθενά στις 420 σελίδες δεν έδωσε ανάλυση έστω κι ενός σκανδάλου ή κατήγγειλε κάποιο “κλεπτοκράτη”.
Έγραψε επίσης: “Αναμφίβολα, η επιστροφή στη δραχμή θα είχε – τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα – βαρύτατες επιπτώσεις. Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα ήθελε την παραμονή στο ευρώ εάν επέβαλαν ως αντίτιμο την εξαθλίωση”. Αυτά ούτε έντιμη δημοσιογραφία είναι ούτε σοβαρή ανάλυση. Διότι, όπως δείχνει η πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (αν κάποιος δεν μπορεί να το υπολογίσει μόνος του), είναι η επιστροφή στη δραχμή που θα φέρει εξαθλίωση, όχι μόνο “για ένα χρονικό διάστημα” αλλά για πάρα πολλά χρόνια, ενώ αν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και μειωθεί το άθλιο κράτος, πολύ σύντομα η οικονομία θα ανακάμψει και μπορεί και οι δικοί μας δημόσιοι αξιωματούχοι να μάθουν λίγους τρόπους καλής συμπεριφοράς στον τομέα τους από τους Ευρωπαίους.
Προφανώς ο κ. Λυγερός δεν ενδιαφέρεται για τίποτα έξω από την αντιμνημονιακή εμμονή του.
4. Για άγνωστους λόγους τα μίντια δεν αναφέρονται πλέον σε δικομματισμό, αλλά σε “διπολισμό”. Αυτό γίνεται όχι διότι κάτι έχει αλλάξει άλλο από τα ποσοστά που πήραν τα κόμματα στις εκλογές του Μαḯου 2012 και το γεγονός πως το Σύριζα ήρθε δεύτερο, αλλά για να διατηρηθεί μια αιωρούμενη ψευδαίσθηση πως το παλαιό πολιτικό παλκοσένικο έχει όντως αλλάξει. Τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει. Δύο παρατάξεις ανταγωνίζονται για την εξουσία και τον έλεγχο του πελατειακού συστήματος.
Ίσως όμως πρέπει να κάνουμε το σάλτο μορτάλε δίχως δίχτυ ασφαλείας στον γκρεμό, προτού αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά – αν φυσικά επιβιώσουμε.
