Ζήτω! Πάλι νίκησε η Άγνοια!

1. Μόνο ο κ. Μάνος από τους κομματάρχες έχει τη συμπάθεια μου. Μόνο οι δικές του ιδέες προσεγγίζουν τις δικές μου και αυτό που θεωρώ γνήσιο φιλελευθερισμό. Η μόνη λύση για την «απαγκίστρωσή» μας από το μισητό Μνημόνιο είναι αυτά για τα οποία γράφω από τον Οκτώβριο του 2011: πρακτική εκπαίδευση στην ηθική, μείωση του Κράτους και φορολόγηση των αξιών της γης με κατάργηση όλων των άλλων φόρων. Τα πιο χοντρά σημεία:

α) Μόνο 100-120 βουλευτές. Μόνο 8-10 υπουργεία. Μείωση των μισθών όλων αυτών και κατάργηση ασυλίας και άλλων προνομίων.

β) Απόλυση τουλάχιστον 400.000 από το ευρύτερο Δημόσιο.

γ) Έλεγχος σε όλους τους εφοριακούς και κυρίως τους Ράμπο του ΣΔΟΕ που, υποπτεύομαι, είναι οι πιο διεφθαρμένοι. Αχ, quis custodiet ipsos custodes? αναρωτιούνταν οι Ρωμαίοι φιλελεύθεροι: «Ποιος θα ελέγχει τους ελεγκτές»;

δ) Δίωξη των πρωθυπουργών και υπουργών οικονομικών της τελευταίας 25ετίας και όλων των φοροφυγάδων και το πιο σημαντικό–

ε) Επιβολή ενός τέλους επί των αξιών της γης – εκτός νεκροταφείων, πρεσβειών, αληθώς δημόσιων ιδρυμάτων και οριακών αγροτικών τοποθεσιών. Αυτό θα αυξάνεται βαθμιαία ενώ θα μειώνονται οι φόροι και τα ασφάλιστρα.

Αυτά τα μέτρα θα δώσουν ανυπολόγιστη ώθηση στην παραγωγική δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα και έτσι θα απορροφηθούν οι άνεργοι. Τα Μνημόνια θα καταργηθούν από μόνα τους. Το ΔΝΤ και η Ευρώπη θα είναι αναμνήσεις ενός εφιαλτικού και ευτράπελου παρελθόντος.

Ονειροπολώ κι εγώ έτσι, μπας και αποδιώξω τις αναθυμιάσεις που αναδύονται καθώς διάφοροι λιβανίζουν με λόγια λιγωτικά τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη – ιδιότητες δυσεύρετες στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Διότι δεν έχω ακούσει στις ομιλίες και δεν έχω διαβάσει σε δημοσιεύσεις τι θα γίνει αν βγούμε από την Ευρωζώνη. Από που θα έρθουν τα χρήματα που χρειαζόμαστε για να αποπληρώσουμε τα δανεικά και να καλύψουμε τις δημόσιες δαπάνες μας. Ναι, υπάρχουν τα έσοδα από φόρους αλλά αυτά δε φθάνουν. Αν έφθαναν δε θα χρειαζόμασταν τη βοήθεια της Ευρώπης και του ΔΝΤ. Οπότε θα συνεχιστούν τα φορομπηχτικά μέτρα; … Ο κ Στρατούλης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είπε πως θα χρησιμοποιήσει τις καταθέσεις στις τράπεζες για «ανάπτυξη» αλλά θα τις «εγγυηθεί» (αν μείνουν καταθέσεις μέχρι τότε)!

2. Τα αποτελέσματα των εκλογών είναι γνωστά: Αποχή 35%. Νέα Δημοκρατία 18,9%. Σύριζα 16.8%. ΠΑΣΟΚ 13.2%. Ανεξάρτητοι Έλληνες 10.6%. ΚΚΕ 8.5%. Χρυσή Αυγή 7%. Δημοκρατική Αριστερά 6.1%.

Αυτά τα ποσοστά, το 1.8% της Δράσης του κ. Μάνου και το 2.8% της κας Μπακογιάννη δείχνουν πως ο βαθμός ηλιθιότητας ή ανωριμότητας και άγνοιας στο εκλογικό σώμα των Ελλήνων είναι πολύ μεγαλύτερος από ότι νόμιζα μέχρι τώρα. Εξηγώ.

Πρώτο κόμμα είναι αυτό της αποχής, η οποία είναι και η μεγαλύτερη από τη Μεταπολίτευση 1974 και έπειτα. Αυτό σημαίνει πως ένα πολύ μεγάλο τμήμα του λαού δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον προβληματισμό και την αηδία του για το πολιτικό μας σύστημα – ή την αδιαφορία τους. Εντούτοις υπήρχε η διέξοδος με το κόμμα του κ. Μάνου. Οπότε και αυτοί οι απέχοντες ψηφοφόροι δεν διακρίνονται για την οξύνοια τους.

3. Όλοι οι κομματάρχες που μπήκαν στη Βουλή – αλίμονο μας – έγιναν ξαφνικά, με εξαίρεση την απαράμιλλη κ. Παπαρήγα, φιλοευρωπαϊστές αλλά αντιμνημονιακοί. Όλοι θα επαναδιαπραγματευτούν Μνημόνια και Δανειακές συμβάσεις (ίσως γιατί στο Μνημόνιο υπάρχει παράγραφος που επιτρέπει την επαναδιαπραγμάτευση των όρων). Ο κ. Κουβέλης θέλει «απαγκίστρωση» ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στη θολή γλώσσα των πολιτικών, ενώ ο κ. Τσίπρας θέλει να «καταγγείλει» τις συμφωνίες. Και όλοι θα προωθήσουν όρους ανάπτυξης.

Επομένως μπορούμε να προσβλέπουμε σε μια πρωτοφανή συμφωνία και Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας – πάντα εξαιρουμένου του ΚΚΕ που θέλει να φύγουμε από την Ευρώπη και το ευρώ των εκμεταλλευτών του λαού, και του κ. Καμμένου, που δεν μοιάζει να θέλει κανέναν!

Ήταν πολύ συγκινητικές οι κορώνες μερικών από αυτούς.

Ο κ. Σαμαράς δεν έχασε τίποτα από την εμμονή του να γίνει πρωθυπουργός – δίχως να βλέπει πως το κόμμα του έπαθε καθολική καθίζηση αφού ο ίδιος και ανίκανος να κυβερνήσει φαίνεται και σαν πείσμων σαλτιμπάγκος έχει συμπεριφερθεί με πισωγυρίσματα και τούμπες πάνω-κάτω, μπρος-πίσω και δεξιά-αριστερά.

Ο κ. Τσίπρας έδειξε βαθύτατο συναίσθημα στοχεύοντας στην ειρηνική επανάσταση της Ευρωζώνης σε μια ένωση λαών με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη για τα δοκιμαζόμενα και αδύναμα κράτη. Δεν διευκρίνισε αν αυτοί οι λαοί θα πρέπει να καταγγείλουν μονομερώς τα χρέη τους, να συνεχίσουν να παράγουν πολύ λιγότερα απ΄όσα ξοδεύουν και να περιμένουν τη μονομερή υλοποίηση της αλληλεγγύης και βοήθειας από τους λαούς που παράγουν αρκετά. Προφανώς δεν μπορεί να ξεφύγει από την ονειρική ευσυγκινησία της χαζοχαρούμενης χώρας μας… Αργότερα ζήτησε από τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο να άρουν με επιστολή προς τους εταίρους όσα είχαν συμφωνήσει και συνυπογράψει – και έτσι να δείξουν την αναξιοπιστία της Ελλάδας για άλλη μια φορά.

Ακόμα βαθύτερο συναίσθημα εξέφρασε ο λαλίστατος, κ. Καμμένος που, χάνοντας τα λόγια του πότε πότε, διαβεβαίωνε πως «πήραμε την Ελλάδα πίσω» – δίχως και αυτός να διευκρινίζει ποιοί την πήραν, πώς και από πού.

Αλλά εδώ ακούστηκε μια εντονότατη παραφωνία.

3. Ο κ. Καμμένος τόνισε ηχηρότατα πως δεν θα συνεργαστεί «ούτε νεκρός» με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ Οπότε πρέπει να υπάρχουν λεπτές και αδιόρατες για μένα διαφορές στους φιλοευρωπαϊκούς στόχους τους. Ούτε με τον κ. Τσίπρα θέλει συνεργασία, διότι, είπε, ανασκευάζονται παλαιότερες προτάσεις του, βαθύ ιδεολογικό χάσμα χωρίζει τις παρατάξεις τους.

Παραταύτα, κρατά ανοιχτές αγκάλες για συνεργασία με όλους!

Κι εγώ, αφελέστατος όσον αφορά τα κόλπα του πολιτικού εφικτού, αντιλαμβάνομαι ξαφνικά πως, όλοι οι κομματάρχες είναι μεγαλόκαρδοι και ανοίγουν τις αγκάλες τους προς πάντες για συνεργασία, φτάνει να μη χάσουν την υπέρτατη αρχηγία. Ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας είπαν το ίδιο και ο κ. Κουβέλης! Αλλά ήδη όλοι απέρριψαν τον κ. Σαμαρά.

Με άλλα λόγια, ο καθένας θέλει να είναι ο ύπατος ρυθμιστής και κύριος του παιχνιδιού. Ο καθένας λέει πως θα συνεργαστεί με όσους συγκλίνουν προς το πρόγραμμα το οποίο διατύπωσε με σαφήνεια προεκλογικά – έστω κι αν αυτά τα προγράμματα, όσα είδα τουλάχιστον, δεν έχουν καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση.

Μόνο ο κ. Βενιζέλος, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, με μεγάλη μα πονηρή ταπεινότητα δέχθηκε να συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα, εφόσον και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Κι ενώ καταλαβαίνει πως ο κ. Τσίπρας θα καταγγείλει μονομερώς Μνημόνια και Δανειακές Συμβάσεις (αφού έχει τις όποιες καταθέσεις για να προωθήσει την ανασυγκρότηση της χώρας!), ερωτοτροπεί μαζί του για να αλιεύσει τους παλαιούς ψηφοφόρους του Πασοκ.

4. Η κ. Μπακογιάννη δεν κατόρθωσε να μπει στη Βουλή. Είναι κρίμα, διότι μετά τον κ. Μάνο, είναι η μόνη που τις προηγούμενες μέρες όντως μίλησε με σαφήνεια και λογική για τις άμεσες ανάγκες του τόπου. Από την άλλη, έχει τέτοια αλαζονεία που μάλλον ορθά το αισθητήριο των ψηφοφόρων την απέρριψε. Όπως απέρριψε και τον κονφερανσιέ κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος έχει μόνο την αλαζονεία, όχι και την ευφυΐα της κ.Μπακογιάννη.

Οι Οικολόγοι πράσινοι επίσης έμειναν να νεροβράζονται έξω από τη Βουλή για λίγα εκατοστά, όπως και διάφορα άλλα μικρά, νέα κόμματα.

5. Η έκπληξη για όλους ήταν το 7% της Χρυσής Αυγής του κ.Μιχαλολιάκου και των ακροδεξιών, που πολλοί από αυτούς στο ντύσιμο και τον χαιρετισμό τους (τεντωμένο, σηκωμένο χέρι) θυμίζουν μελανοχιτώνες φασίστες. Τώρα, γιατί να προκαλεί έκπληξη αυτό το γεγονός, είναι παράξενο, αφού οι δημοσκοπήσεις έδιναν τέτοια περίπου ποσοστά σε αυτό το κόμμα.

Και σε τι διαφέρει το ΚΚΕ; Και αυτοί σταλινικοί φασίστες είναι αφού μόνο με ωμή βία επιβάλλουν την πολιτική άρνηση τους – με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και διαλύσεις συναντήσεων, συμβουλίων και φοιτητικών εκλογών. Και βέβαια, εντελώς παράνομα, δεν επιτρέπουν έλεγχο των οικονομικών τους.

Έλεγαν, λοιπόν, και λένε στα κανάλια μέλη των «δημοκρατικών» κομμάτων και βαρύγδουποι παρουσιαστές πως ο κόσμος που τους ψήφισε δεν ήξερε τι ψήφιζε. Ο κόσμος ήξερε: θέλει ασφάλεια από τους αυξανόμενους λαθρομετανάστες και κακοποιούς τους οποίους πάντα υπερασπίζονται οι αριστεριστές και ευνουχισμένοι βουλευτές• θέλει περιορισμό της ασυδοσίας των συνδικαλιστών που προστατεύονται από τις ίδιες δυνάμεις• θέλει και πραγματική ισονομία. Αυτό που ο κόσμος δεν ξέρει είναι πως αυτά δεν θα τους τα δώσουν οι νεο-ναζί (αλλά ούτε οι αριστεροί και οι σοσιαλδημοκράτες).

Και εδώ κρύβεται η παράδοξη ανοησία που μας διακατέχει. Διότι όλοι αυτοί οι ονειροπαρμένοι «δημοκρατικοί» υπονοούν πως ο κόσμος που ψήφισε αυτούς, δηλαδή τα κόμματα που μας έφεραν στη χρεοκοπία, ήξερε τι ψήφιζε!

Αν ο κόσμος ο πολύς κατάλαβε ποτέ κάτι από τη σύγχρονη πολιτική τραγωδία της χώρας, πως όλοι οι βουλευτές ανεξαίρετα, των τελευταίων 20 ετών τουλάχιστον, ευθύνονται για τη χρεοκοπία, το ξέχασε. Βυθισμένος στη λησμονιά, οργισμένος γιατί απώλεσε μια καλοπέραση που ουδέποτε κέρδισε τίμια και περιτυλιγμένος με την επιθυμία να την έχει ξανά ψήφισε τους κ.κ. Τσίπρα και Κουβέλη και Καμμένο και, ξανά, Σαμαρά και Βενιζέλο. Απίστευτο!

6. Ας το παραδεχθούμε. Όλοι θέλουμε να έχουμε ένα «αξιοπρεπές» βιωτικό επίπεδο, καλύτερο και από εκείνο το προ-χρεοκοπίας και προ-μνημονίων. Δεν θα το έχουν οι μάζες του λαού ποτέ με τις πρακτικές των συνδικάτων και των αριστερών ιδεολόγων. Θα το έχουν μόνο αν εργαστούν πολύ πιο αποτελεσματικά από όσο ποτέ εργάστηκαν και αν μάθουν τις αιτίες για τα δεινοπαθήματα μας – που είναι άγνοια, αλαζονεία και απληστία. Όχι με κομμουνιστικές κρατικοποιήσεις.

Η «αξιοπρέπεια» επιβάλλει σοβαρή εργασία όχι τα τσιρίγματα του κ. Τσίπρα περί καταγγελίας του μνημονίου και εξαγγελίας ανάπτυξης, ανασυγκρότησης και άνθησης της οικονομίας και του πολιτισμού. Η όποια πρόοδος θα έλθει με την απάρνηση των εγωιστικών, ετσιθελικών και συναισθηματικών επιδιώξεων (ανεύθυνη φιληδονία, γρήγορη αισχροκέρδεια και μπόλικες μπαρούφες περί δικαιοσύνης και κοινωνικής ανάπτυξης).

Αν τα κόμματα της Αριστεράς γίνουν κυβέρνηση (όχι και τόσο εύκολο εγχείρημα) σε λίγους μήνες μόνο θα κάνουν ό,τι έκαναν οι πασόκοι του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 – εφόσον βέβαια το πεδίο είναι δίχως τους περιορισμούς του Μνημονίου και το χαλινάρι της Ευρώπης. Μάλλον γι αυτό οι αριστεροί θέλουν να φύγουμε από την Ευρωζώνη.

7. Η μόνη λύση, την οποία οι πασόκοι και οι αριστεροί (βουλευτές και κομματόσκυλα) αποφεύγουν μετα βδελυγμίας, είναι, η Μείωση Κράτους.

Ένας λαός δεν είναι ποτέ ελεύθερος αν η γη του δεν είναι ελεύθερη ώστε να έχει εναλλακτική απασχόληση, να έχει επιλογές. Για όσο η γη είναι ανελεύθερη σε απόλυτη ιδιοκτησία έτσι που οι κερδοσκόποι να μπορούν να κρατούν εδάφη εκτός χρήσης για να ανεβαίνουν οι τιμές τους, ο λαός θα βρίσκεται σε ύπουλη υποδούλωση.

Μείωση Κράτους. Κατάργηση προνομίων. Δίωξη ενόχων. Γεωφορολόγηση.

Αλλά κάθε νέος πρωθυπουργός και χειρότερος μετά τον αξεπέραστο ΑΓ Παπανδρέου: Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής, Γ Α Παπανδρέου. Τώρα;