Χάρηκα όταν στις 3/2/22 διάβασα στο άρθρο “Οι ‘σερίφηδες’ της πολιτικής” του Σάκη Μουμτζή (Καθημερινή) μια σοβαρότατη αναφορά του στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Κατά τα άλλα, είναι σαν να μην υπήρξε αυτός ο εξαιρετικός άνθρωπος. Αξιόλογος υπουργός Δημόσιας Τάξης επί ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να διαλύσει τρομοκρατικές ομάδες και να κερδίσει επαίνους από όλα τα κόμματα της κεντροδεξιάς και κάθε νομοταγούς πολίτη, μα και των ΗΠΑ. Στην κυβέρνηση Μητσοτάκη έγινε υπουργός Προστασίας του Πολίτη και σε λίγους μήνες καθάρισε τα Εξάρχεια, και άλλες περιοχές καταπιεσμένες από αναρχοαριστερούς “αντι-εξουσιαστές” που στην πραγματικότητα είναι εγκληματίες ασχολούμενοι με ναρκωτικά, πορνεία και άλλες παράνομες ή και τρομοκρατικές δραστηριότητες.
Ήρθαν μετά οι πυρκαγιές του καλοκαιριού 2021 και άρχισαν να ουρλιάζουν οι ύαινες της Αναρχοαριστεράς με αρχηγούς τον Τσίπρα και την κα Φώφη για να δείξουν πως υπάρχουν ακόμα κι ενδιαφέρονται δήθεν για “το λαό”. Διότι οι πυρκαγιές ήταν ισχυρές και τα “θύματα” (καλλιέργειες, μελίσσια, σπίτια μα ΟΧΙ άνθρωποι) πολλά. Μερικοί αναγνώρισαν πως σε πολλές περιπτώσεις έφταιγαν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες που είχαν χτίσει παράνομα μέσα σε δάση. Όλοι δε αναγνώρισαν πως οι πυρκαγιές ήταν αποτέλεσμα της αυξανόμενης κλιματικής αλλαγής που επηρεάζει ολόκληρη την υφήλιο (Σιβηρία, Καλιφόρνια, Νοτ. Αμερική, Ισπανία, Τουρκία κλπ.)! Μα τα αναρχοαριστερά τσογλάνια της παρανοϊκής πολιτικής στην Ελλάδα ήθελαν παραιτήσεις. Και ο Μητσοτάκης έσπευσε να τις παραχωρήσει. Ζήτησε την παραίτηση του Χρυσοχοΐδη σάμπως κι έφταιγε ο Χρυσοχοΐδης που απλώθηκαν οι πυρκαγιές και που Ελληναράδες χτίζουν ή καλλιεργούν παράνομα σε δασικές περιοχές!
Έτσι ο Μητσοτάκης αποδείχτηκε όχι ένας ηγέτης με αρχές μα ένα άτολμο βουτυρόπαιδο που θέλει να κρατήσει την εξουσία κι έτσι μετρά το πολιτικό κόστος και την εξισορρόπηση των διεφθαρμένων πολιτευτών στο κόμμα της ΝΔ που είναι ουσιαστικά βαρίδια. Και αφού αποχωρεί ο Χρυσοχοΐδης (και τα κάνει μαντάρα με τον Αποστολίδη του τσιπρικού Σύριζα), διορίζει τον κ. Θεοδωρικάκο, ένα τέτοιο άχρηστο βαρίδι, ως υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Διώχνει δηλαδή τον μόνο υπουργό που έκανε, μαζί και ο Πιερρακάκης, καλή, χρήσιμη εργασία για τη σύνολη Πολιτεία, και στη θέση του βάζει ένα βαρίδι – όπως και σε άλλα υπουργεία – Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Υγείας κλπ.
Ιδού το ποιόν του κ. Θεοδωρικάκου (από την Καθημερινή):
Στις 14/1/2022 ο υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος δήλωσε μεταξύ άλλων στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ: «[…] Η εικόνα που μας έχει δώσει ο πρύτανης είναι ότι η κατάληψη είναι αποτέλεσμα απόφασης του φοιτητικού συλλόγου. Εμείς, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν έχουμε καμία δικαιοδοσία να υποτιμήσουμε και να μη σεβαστούμε τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων. Είναι φοιτητές, έχουν τις διαδικασίες τους και αυτές είναι σεβαστές […].
Από πού και ως πού η απόφαση ενός φοιτητικού συλλόγου πρέπει να γίνεται σεβαστή από έναν υπουργό; Ή τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση; Τέτοιοι ανεγκέφαλοι φανφαρόνοι δυστυχώς είναι οι περισσότεροι. Βαρίδια! Ευθυνοφοβία! Απραξία!
Ξεκίνησα με άρθρο του Μουμτζή. Ας τελειώσω τώρα με το ίδιο άρθρο. Διότι ο Μουμτζής, πρακτικός επιχειρηματίας που δημοσιογραφεί ευτυχώς και δείχνει πως να προσεγγίζουν αυτά τα θέματα οι επαγγελματίες αρθρογράφοι, θίγει την παραλυσία της κυβέρνησης λόγω πολυνομίας κι επικάλυψης αρμοδιοτήτων μα κι ευθυνοφοβίας και προσκόλλησης στην “ενδοκυβερνητική ισορροπία” – για να επιπλέουν τα βαρίδια!
Κι εδώ προβάλλουν ξαφνικά οι “σερίφηδες” της πολιτικής, όπως τους λέει, που θα δράσουν ακόμα κι αν δεν έχουν απόλυτη θεσμική αρμοδιότητα. Προτιμούν να κατηγορηθούν για τέτοια υπέρβαση παρά για απραξία. Αντιγράφω από το άρθρο του Σάκη Μουμτζή, που ανέφερα στην αρχή:
Πέρυσι, όταν ο τότε [αρχές 2021] υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποφάσισε να κλείσει την εθνική οδό, ενόψει ακραίων καιρικών φαινομένων, γνώρισε κριτική από πολλές πλευρές. Σήμερα, μετά τα γνωστά γεγονότα, η ακαριαία τότε παρέμβασή του έχει δικαιωθεί. Θα μπορούσε κάλλιστα να μην έκανε τίποτα και να περίμενε από κάποιον άλλον να δράσει. Συμπερασματικά, στον βαθμό που θεσμικά δεν είναι ξεκάθαροι οι ρόλοι και είναι δεδομένη η ευθυνοφοβία, οι «σερίφηδες» αποτελούν αναγκαίο είδος πολιτικού.
