1. Μια μεγάλη πλάνη έχει εγκατασταθεί στον νου των πολιτών στη Δύση και, διαπνέοντας τη νοοτροπία μας, μας κρατά ναρκωμένους. Είναι η πίστη στη δημοκρατία και πως οι ανάγκες κι επιθυμίες του λαού εισακούονται από την εκλεγμένη κυβέρνηση και προωθούνται προς πραγμάτωση.
Αυτή η αντίληψη δεν είναι ορθή. Ακόμα και μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με μεγάλη απλή αναλογική πλειοψηφία δεν εφαρμόζει μέτρα που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του λαού.
Το διευρυνόμενο χάσμα μετά πλουσίων και φτωχών στις σοσιαλδημοκρατίες της Δύσης, όπως και το χάσμα μεταξύ ανώτερων κομματικών και κρατικών αξιωματούχων και μη-κομματικών και κατώτερων στρωμάτων σε κομμουνιστικά καθεστώτα όπως στη Βόρεια Κορέα ή τη Βενεζουέλα, δείχνει γλαφυρά πως αυτό υπάρχει και στο δημοκρατικό και στο κομμουνιστικό καθεστώς.
Η Κίνα αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση που εξετάζω ενδελεχώς αλλού.
2. Οπωσδήποτε το δημοκρατικό καθεστώς της σοσιαλδημοκρατίας στη Δύση που είναι οι πιο πολιτισμένες και προηγμένες χώρες του κόσμου (μαζί με την ιδιότυπη Κίνα) είναι πολύ καλύτερο και αποδοτικότερο από τα στυγνά κομμουνιστικά καθεστώτα που, έτσι κι αλλιώς, έχουν λιγοστέψει στον κόσμο.
Και αυτή η ανωτερότητα της σοσιαλδημοκρατίας οφείλεται στο ότι υπάρχουν οι ελευθερίες έκφρασης, μετακίνησης, συνάθροισης και ιδιωτικής περιουσίας καθώς και η εγγύηση και διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας του πολίτη (=της ζωής του), της υπόληψης και περιουσίας του.
Αυτές οι ελευθερίες συμβάλλουν στο να εργάζονται περισσότερο οι πολίτες και να απολαμβάνουν σε κάποιο βαθμό τη φυσική αμοιβή της εργασίας τους, ενώ η ελεύθερη αγορά τους προσφέρει ακριβά ή φθηνά αγαθά, υψηλής ή χαμηλής ποιότητας, ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις οικονομικές δυνάμεις τους. Αυτές οι ελευθερίες δεν υπάρχουν στα κομμουνιστικά καθεστώτα που εμφανίστηκαν στον 20ο αιώνα (Σοβιετία κ.λπ.).
3. Η σοσιαλδημοκρατία φαίνεται να είναι στις παρούσες πολιτικο-οικονομικές συνθήκες το καλύτερο από τα πρακτικά εφαρμόσιμα καθεστώτα.
Αλλά ενέχει την αναφερθείσα πλάνη (§1) που έχει φουσκώσει κι έχει μετατραπεί στον νου των περισσότερων πολιτών ως το άριστο των πολιτευμάτων, ως κάτι, σεβασμιότατο, όσιο και απαραβίαστο.
Μα δεν είναι διόλου τέτοιο.
Δύο πανεπιστημιακοί, M. Gilens & B.I. Page, δημοσίευσαν τη μελέτη τους Testing Theories of American Politics: Elites, Interest Groups & Average Citizens (Κέμπριτζ, Βρετανία, 2017). Σε αυτή λένε πως η δημοκρατία (κυρίως στις ΗΠΑ) δεν είναι ακριβώς σύστημα αλλά μια ελπιδοφόρα βλέψη (aspiration) για μια διακυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό.
Μόνο που αυτή στρεβλώνεται ή χάνεται στην πράξη. Διότι τόσο στην Αρχαία Ελλάδα και Ρώμη, όσο και στην εποχή μας σήμερα οι πλείστοι ψηφοφόροι δεν έχουν την ικανότητα κριτικής σκέψης, αξιολόγησης και διάκρισης, συνεπώς επηρεάζουν και μανιπουλάρουν μεγάλες μάζες του λαού οι εκλεγμένοι κυβερνώντες, που στην πραγματικότητα έχουν εξελιχθεί στην ανώτερη κάστα πολιτικάντηδων, ένα είδος νεότερης αριστοκρατίας, δίχως όμως αριστεία.
4. Οι δύο καθηγητές της Πολιτικής Επιστήμης κάνουν σαφείς υποδείξεις: «Τα καλύτερα τεκμήρια δείχνουν πως οι επιθυμίες των κοινών Αμερικανών έχουν ελάχιστη ή καμιά επίδραση στον σχηματισμό ομοσπονδιακής κυβερνητικής πολιτικής… Είναι οι πιο πλούσιοι και τα οργανωμένα συμφέροντα (ιδίως μεγάλες επιχειρήσεις) που ασκούν επίδραση στην πολιτική… ενώ ο λαός γενικά δεν εισακούεται. Η βούληση της πλειοψηφίας μένει έτσι παραγκωνισμένη από τους πλούσιους και τους καλά οργανωμένους… οι οποίοι κατορθώνουν να εμποδίσουν πολιτικές για τον λαό και να επιτύχουν εύνοια για τον εαυτό τους. Οι πολλοί θέλουν πολιτικές σχετιζόμενες με ορθή περιβαλλοντική προστασία, περιορισμό της οπλοκατοχής και βίας, βελτίωση των δημόσιων σχολείων, βιώσιμο μεταναστευτικό σύστημα, νέες θέσεις εργασίας, γενική υγειονομική περίθαλψη, καλύτερες συντάξεις και παρόμοια… »
Παρόμοια κατάσταση επικρατεί σε όλες τις δυτικές σοσιαλδημοκρατίες. Μόνο ανόητοι πιστεύουν πως η κυβέρνηση που εκλέγεται θα προωθήσει μέτρα που ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες του λαού γενικά.
5. Σε όλες τις χώρες, θα πρόσθετα εγώ, σε όλο τον κόσμο, όλοι θέλουν να έχουν τη φυσική αμοιβή της εργασίας τους για να μπορούν οι ίδιοι ελεύθερα να φροντίζουν επαρκώς τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Μα αυτήν την κλέβουν οι γαιοκτήμονες και το κράτος με τα παράλογα συστήματα φορολογίας που επιβάλλει παίρνοντας περισσότερα από όσους εργάζονται και παράγουν περισσότερα.
Σε μια σοσιαλδημοκρατία (ας μη μιλάμε για κομμουνιστικά καθεστώτα) δεν έχει γίνει προσπάθεια να ερευνηθούν σε βάθος οι αιτίες για το φοβερό χάσμα μεταξύ πλουσίων και στερημένων έτσι που να θεραπευθεί αυτή η ανωμαλία ή δυσλειτουργία στη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Η αιτία είναι η απληστία, η αλαζονεία και η άγνοια. Μα στον πολιτικό-οικονομικό κόσμο είναι η κατακράτηση της (υπερ)αξίας εδαφών, δηλ. της προσόδου, από ιδιώτες γαιοκτήμονες.
Αυτή θα έπρεπε να δίνεται στην κοινότητα που εκπροσωπείται από το κράτος.
Χιλιάδες άνθρωποι έχουν διαβάσει αυτά τα άρθρα. Κανείς δεν έδειξε να καταλαβαίνει ή να ενδιαφέρεται.
Ορθά και δίκαια, λοιπόν, η κατάχρηση και δυστυχία θα συνεχίζεται στη «δημοκρατία» όσο δεν κάνουμε την προσπάθεια να καταλάβουμε.
