Είναι γελοίοι να νομίζουν πως ακόμα και η πλήρης παράδοσή μας στους Ρώσους πρόκειται να εδραιώσει ειρήνη και ασφάλεια εδώ ή αλλού.
Αλήθεια, από τι κουράστηκαν οι Δυτικοί δημαγωγοί και δημοσιογράφοι που δεν έχουν χύσει ούτε αίμα ούτε ιδρώτα μα ίσως βαρέθηκαν τη βαριεστημάρα της καλοζωίας τους;
Ο Nazar Rozultksy είναι ιστορικός με 6 βιβλία δημοσιευμένα και τώρα πολεμά στην πρώτη γραμμή του ουκρανικού στρατού ενάντια στους Ρώσους εισβολείς. Πρόσφατα δημοσίευσε στο Διαδίκτυο ανοιχτή επιστολή.
Δεν είμαι στρατιωτικός. Ούτε ποτέ ήθελα να γίνω. Είμαι ιστορικός, εργαζόμουν σε μουσείο κι έγραφα βιβλία – ωσότου οι ανάγκες της χώρας μου με κάλεσαν στον στρατό.
Καθημερινά έχουμε μονομαχίες κανονιών. Μια εχθρική βόμβα μπορεί να μας πετύχει και να μας κάνει κομμάτια.
Κοιμόμαστε σε υπνόσακους πάνω σε τελάρα σε στενά χαρακώματα με λάσπες. Μια φορά τον μήνα πλενόμαστε με ζεστό νερό. Πλενόμαστε και όταν βρέχει μα τότε έχουμε λάσπες, ακόμα κι όταν δεν είμαστε σε βάλτους, και πλενόμαστε με αυτές.
Δεν είμαστε σίγουροι πως θα έχουμε το ζεστό νερό μας τον άλλο μήνα. Ή πως θα έχουμε οτιδήποτε. Και τώρα κάνει κρύο και τα δάχτυλά παγώνουν.
Τρώμε όταν βρεθεί η ευκαιρία, όποτε γίνει, όχι επειδή είναι ώρα ή επειδή πεινάσαμε. Κοιμόμαστε επίσης τόσο ακανόνιστα που δεν ξέρω αν θα μπορέσω να γυρίσω στη ρουτίνα μου 11 μμ ως 6 πμ.
Και όλη την ώρα είμαστε στόχος για τον εχθρό. Και προσπαθούν να μας εξοντώσουν κάθε στιγμή.
Δεν είμαι ο μόνος. Χιλιάδες άλλοι καθηγητές, ιστορικοί, συγγραφείς, λογιστές, τραπεζοϋπάλληλοι, σχεδιαστές, ηλεκτρονικοί, μαθηματικοί και άλλοι ειρηνικοί επαγγελματίες αναγκαστήκαμε να βρεθούμε στη μάχη.
Σφαίρες, οβίδες, μπόμπες, πύραυλοι, από μπροστά ή πλάγια ή πάνω πετούν κατά πάνω μας. Πολλοί ήδη έχουν πεθάνει. Ήρωες. Αλλά νεκροί. Πολλοί έχουν σακατευτεί χάνοντας χέρια ή πόδια, μάτια ή πρόσωπα.
Μα όλοι εξακολουθούμε να πολεμάμε. Γιατί έτσι πρέπει αν είναι να έχουμε αξιοπρέπεια κι ελευθερία.
Όταν οι πολιτικοί της Γαλλίας, Ιταλίας, Γερμανίας και άλλων χωρών προτείνουν να συνθηκολογήσουμε, να πάψουμε να υπερασπιζόμαστε τα εδάφη και τις οικογένειές μας, ν’ αποδεχτούμε τις κατακτήσεις των Ρώσων και να εγγυηθούμε, καταλαβαίνουμε πόσο γελοίοι είναι όλοι.
Εμείς χρειαζόμαστε εγγυήσεις, μα πραγματικές αυτήν τη φορά, όχι σαν τις προηγούμενες της δεκαετίας 1990 που ήταν απάτες.
Είναι γελοίοι να νομίζουν πως ακόμα και η πλήρης παράδοσή μας στους Ρώσους πρόκειται να εδραιώσει ειρήνη και ασφάλεια εδώ ή αλλού.
Δεν θέλετε να πολεμήσετε. Δεκτό. Δώστε μας όπλα, χρήματα, στήριξη, βάλετε κυρώσεις! Μόνο αν νικήσουμε τους Ρώσους θ’ αποφευχθεί παγκόσμια κρίση. Μόνο τότε δεν θα αναγκαστείτε κι εσείς να πολεμήσετε.
Εμείς έχουμε κίνητρο ισχυρό. Ιστορικοί, λογιστές και οικονομολόγοι, τρώμε πόριτζ για μήνες, κοιμόμαστε στα χαρακώματα για μήνες, τσαλαβουτάμε στις λάσπες για μήνες, παγώνουμε για μήνες και οι νέοι μας ξοδεύουν τα καλύτερά τους χρόνια υπό την καθημερινή απειλή θανάτου.
Ειλικρινά δικός σας,
N. Rozultksy.
Αλήθεια, εμείς οι καλοθρεμμένοι μα κακομαθημένοι Δυτικοί πώς κουραζόμαστε με τον ενοχλητικό πόλεμο στην Ουκρανία; Δεν νιώθουμε ντροπή πια;
