1. Εκ πρώτης όψεως, στο άμεσο παρόν, οι Ρώσοι μοιάζουν να υλοποιούν κάποιους στόχους έστω κι αν έχουν απώλειες σε άντρες και πολεμικό υλικό. Κατά πόσο τα κέρδη αξίζουν ή υπερτερούν τις ζημιές είναι συζητήσιμο.
Οι Ουκρανοί αναδιπλώνονται και υποχωρούν στο θέμα της ανεξαρτησίας τους. Δεν θα προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ λένε. Μα δεν θα παραδώσουν κανένα κομμάτι της χώρας τους ούτε θα αναγνωρίσουν την Κριμαία ως Ρωσική. Αυτοί, λοιπόν, χάνουν αρκετά, μα έχουν κερδίσει μεγάλο σεβασμό και τη στήριξη πολλών κρατών (είχαν 144 ψήφους υπέρ τους από 148 στον ΟΗΕ).
Μακροπρόθεσμα κερδίζουν οι Κινέζοι. Άφησαν τους Ρώσους να βουτήξουν στα βαθιά (όχι τόσο ώστε να επιτεθούν και σε χώρα του ΝΑΤΟ) και είδαν πως σε μικρότερα ζητήματα ο παραβάτης μένει ατιμώρητος στρατιωτικά. Μα είδαν πως η Δύση δεν θα δεχτεί κανέναν εκβιασμό σχετικά με χώρες του ΝΑΤΟ, οι οποίες όλες ενισχύθηκαν πολύ γρήγορα με στρατεύματα, με αεροπλάνα και με αμυντικά κι επιθετικά βαριά πυροβόλα. Επιπλέον, αφυπνίστηκαν και τα κράτη-μέλη της ΕΕ και η Γερμανία θα επιδοθεί σε ένα φοβερό πρόγραμμα εξοπλισμών, όπως και μερικές μικρότερες χώρες ενώ συγχρόνως εξετάζεται το θέμα ενιαίου στρατού της ΕΕ.
2. Μεσοπρόθεσμα οι Ρώσοι χάνουν. Είναι το υπέρογκο κόστος σε ρούβλια (ενώ το νόμισμα χάνει την αξία του κάθε μέρα που η εισβολή συνεχίζεται). Κάπου διάβασα το ποσό 630 δις δολάρια – μα μπορεί (δεν θυμάμαι) να ήταν μαζί με το κόστος κατάληψης ολόκληρης της Ουκρανίας και διοίκησής της.
Όποιος και αν διαδεχτεί τον Πούτιν τώρα θα αντιμετωπίσει ανυπέρβλητη καχυποψία από τους Δυτικούς (και την Κίνα). Εκτός κι αν είναι κάποιος θεόσταλτος μεταρρυθμιστής που σε 2 ή 3 έτη θα αλλάξει ριζικά το καθεστώς. Μα αυτό φαίνεται παντελώς ανέφικτο με τους πάμπλουτους ολιγάρχες να καραδοκούν στα παρασκήνια (ενίοτε και στο προσκήνιο).
Όσοι στηρίζουν τον Πούτιν (Λαβρόφ, Πεσκόφ, Μεντβέντεφ, κλπ.) πρέπει να είναι πολύ ηλίθιοι για να μην καταλαβαίνουν πως το κράτος και το έθνος (εκτός από γνωστούς αντιφρονούντες μακαρίτες, ή στη φυλακή) έχει χάσει πλήρως την όποια αξιοπιστία του. Πως, επιπλέον, οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι τόσο ικανοποιητικές όσο θα έπρεπε με τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό τους.
3. Η Αμερική και η Βρετανία παύουν να εισάγουν ρωσικά καύσιμα εντελώς ενώ η ΕΕ αρχίζει να μειώνει τις εισαγωγές στοχεύοντας σε πλήρη απεξάρτηση σε 2-3 χρόνια. Τι ποσότητες θα μπορεί να απορροφήσει η Κίνα και μάλιστα στις εξευτελιστικές τιμές που ήδη έχει συμφωνήσει;
Ακόμα κι αν ο Ζελένσκι παραμείνει ουδέτερος, ακόμα κι αν η Ρωσία κρατήσει την Κριμαία και τις ανατολικές επαρχίες της Ουκρανίας με τους Ρώσους και ρωσόφιλους εκεί, ποιο όφελος έχει τελικά;
Κανένα!
Αν οι Ρώσοι θελήσουν να επιτεθούν στην Ευρώπη, το ΝΑΤΟ μπορεί να χτυπήσει από τις Βαλτικές χώρες και την Πολωνία (από τα δυτικά) και από τη Ρουμανία (από τα νότια) με μεγάλη ευκολία κι ευστοχία. Επίσης, θα έχει ευχέρεια να ξεχυθούν από τις Βαλτικές χώρες στρατεύματα και τεθωρακισμένα και να κυλήσουν άνετα μέσω των ανίκανων Λευκορώσων και των Ανατολικών Ουκρανών. Τα σύνορα είναι τεράστια και η Ρωσία ανίκανη να τα φυλάξει. Και οι λαοί τους οποίους καταπιέζει τώρα θα έχουν ευκαιρία να ξεσηκωθούν και να εκδηλώσουν την απέχθειά τους.
4. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι όμως από τα Νοτιοανατολικά σύνορα της Ρωσίας με την Κίνα! Αν οι Ρώσοι πολιτικοί δεν το καταλαβαίνουν είναι κρετίνοι καταδικασμένοι.
Ούτε η Αμερική (ΗΠΑ και Καναδάς) ούτε Ευρωπαϊκή χώρα έχει επεκτατικές βλέψεις. Η ΕΕ είναι πλέον μια τεράστια σε έκταση και οικονομική δύναμη χώρα. Ο πληθυσμός της δεν αυξάνεται καθόλου ανησυχητικά ώστε να χρειάζεται «ζωτικό χώρο».
Η Κίνα είναι διαφορετική. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν αμφισβητήσεις συνοριακών εδαφών. Επιπλέον, οι Κινέζοι, παρά τα προφυλακτικά μέτρα τους, έχουν αυξανόμενο πληθυσμό. Η αχανής Σιβηρία στα βόρεια είναι ο πιο κοντινός κι ευπρόσιτος τόπος στον οποίο θα στραφούν.
Δεν είχαν, βέβαια, μεγάλες επεκτατικές απαιτήσεις. Πήραν το Θιβέτ, διότι το θεωρούσαν δική τους περιοχή. Το Θιβέτ, αναπτύχθηκε ξεχωριστά και δεν έχει καμιά σοβαρή συγγένεια με την Κίνα. Μα οι Κινέζοι αρέσκονται να το θεωρούν δικό τους. Δεν επεκτάθηκαν αλλού – εκτός στην Κορέα πριν από πολλούς αιώνες. Μα και τότε με την πρώτη σοβαρή ήττα γύρισαν πίσω.
Η αραιοκατοικημένη Σιβηρία είναι διαφορετική. Υπάρχει και η Μογγολία, μα αυτή τείνει τελευταία προς τη Δύση, η οποία δεν θα την αφήσει απροστάτευτη! Υπάρχει και η Ταϊβάν, που όμως θα κοστίσει ακριβά στην Κίνα, διότι είναι πολύ καλά εξοπλισμένη και η Αμερική ίσως να μη μείνει αδιάφορη σε μια επίθεση εναντίον της μεγάλης αυτής νήσου με τον μεγάλο πληθυσμό. Επομένως μένει μόνο (μια αποδυναμωμένη Ρωσία και) η Σιβηρία στα βόρεια κινεζικά σύνορα!
